JOHN LENNON

ΜΙΑ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΕΠΑΝΑΦΟΡΑΣ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ ΣΤΗΝ ΚΑΝΟΝΙΚΗ ΤΟΥΣ ΘΕΣΗ.

Διαβάζοντας κανείς τα σημερινά έντυπα τού έρχεται να τρελαθεί. 
Όλα όσα ήταν πριν σε κοινή γνώση, απολύτως παραδεκτά και σωστά, και το πλήθος των αυτοπτών μαρτύρων τα έκανε αδιαμφισβήτητα, έχουν ξεχαστεί.

Επίσης, η σκοπιμότητα κάποιου ατόμου και πολλών εταιρειών έχει σπρώξει τα γνωστά και τα αδιαμφισβήτητα στη λήθη ή στη διαστρέβλωση ή ακόμη και στην σκόπιμη ολική παραποίηση, με στόχο, πρώτον την προώθηση τής σημασίας τού (γνωστού στους γνώστες) δεύτερου ρόλου τού ατόμου αυτού (μέλους των Beatles) στην εν γένει πορεία των Beatles, και δεύτερον το εμπορικό κέρδος, επειδή δεν προσδοκάται κέρδος από αυτόν που θίγεται, αφού είναι αναγκαστικά ανενεργός, διότι είχε την δυστυχία να δολοφονηθεί στο παρελθόν και επομένως δεν μπορεί να έχει πια θετικό οικονομικό πρόσημο.

Το ποτήρι ξεχείλισε διαβάζοντας στη Βικιπαίδεια, ελληνόφωνη και αγγλόφωνη, τα άρθρα της για τον John Lennon. Είναι κυριολεκτικά απαράδεκτα, καθώς με ένα ψόφιο και δόλιο τρόπο οι συντάκτες προσπαθούν να σμικρύνουν όσο μπορούν τον ρόλο του, μεγεθύνοντας τον ρόλο του Paul McCartney.

Ειδικά η ελληνόφωνη είναι απαράδεκτα περιληπτική και γεμάτη με ανακρίβειες, ψεύδη, συμψηφισμούς, προχειρότητα και βιασύνη.

Έτσι, η σύνταξη ενός κειμένου που θα προσπαθήσει να βάλει τα πράγματα στην θέση τους, όσο αυτό είναι εφικτό, είναι απαραίτητη.

"Imagine"

1. Imagine

2. Crippled Inside

3. Jealous Guy

4. It's So Hard

5. I Don't Want to Be a Soldier

6. Gimme Some Truth

7. Oh My Love

8. How Do You Sleep?

9. How?

10. Oh Yoko!

O Τζων Γουίνστον Όνο Λέννον, (αγγλιστί John Winston Ono Lennon, 9 Οκτωβρίου 1940 – 8 Δεκεμβρίου 1980), Τζων Λέννον για συντομία, ήταν Άγγλος μουσικός, ιδρυτής και αρχηγός του συγκροτήματος των Beatles. 

Εκτός από την ταχύτατα αναπτυχθείσα, πολυποίκιλη και με μοναδικό τρόπο επιτυχημένη μουσική σταδιοδρομία του, διακρίθηκε επίσης και ως η ηγετική μορφή του ακτιβισμού του 20ού αιώνα, υιοθετώντας έντονη δράση σε κοινωνικά ζητήματα, ειδικότερα ως κορυφαία μορφή του κινήματος ενάντια στον πόλεμο του Βιετνάμ. 

Η μουσική του επηρέασε πληθώρα δημιουργών και είναι  ο πιο δημοφιλής και πολυδιασκευασμένος τραγουδοποιός. 
Ως ηγέτης των Beatles, τα τραγούδια του αποτέλεσαν αφορμή για τη δημιουργία μιας παγκόσμιας κίνησης εκδήλωσης θαυμασμού, που ονομάστηκε Beatlemania. 

Μετά τη διάλυση των Beatles ακολούθησε ατομική πορεία στη δισκογραφία. Ανάμεσα στις κορυφαίες δημιουργίες του είναι το τραγούδι Imagine, το Give Peace a chance και πολλά άλλα. 
Δολοφονήθηκε στις 8 Δεκεμβρίου 1980 από ένα περίεργο άτομο (επηρεασμένο από την αντί-Λέννον πολύχρονη εκστρατεία της αμερικανικής κυβέρνησης), αλλά ταυτόχρονα και ασυγχώρητο, που ισχυρίζεται κωμικοτραγικά μέχρι σήμερα που κυκλοφορεί ελεύθερο πλέον, ότι είναι οπαδός τού μεγάλου μουσικού.

Ο John Lennon γεννήθηκε, όπως είπαμε, στις 9 Οκτωβρίου 1940 στο Λίβερπουλ της Μεγάλης Βρετανίας, πιθανώς κατά τη διάρκεια μίας γερμανικής αεροπορικής επιδρομής. Η μητέρα του, Τζούλια Στάνλεϋ, ήταν κόρη αξιωματικού, ενώ ο πατέρας του, Άλφρεντ Λέννον, εργαζόταν ως σερβιτόρος σε πλοία που πραγματοποιούσαν ταξίδια στον Ατλαντικό, κατά τη διάρκεια των οποίων τραγουδούσε ή συμμετείχε σε μουσικές συναυλίες διαφόρων καλλιτεχνών. 

Μετά τη γέννηση του γιου του, ο Άλφρεντ εγκατέλειψε την οικογένεια (άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου, αν και έχουν διατυπωθεί διάφορες εικασίες), και η μητέρα του ζήτησε να αναλάβει την φροντίδα τού Τζων η αδελφή της Μαίρη (Μίμι) και ο σύζυγός της, Τζωρτζ Σμιθ, ο οποίος διατηρούσε γαλακτοκομείο. Όταν ο Τζων ήταν δεκατριών ετών, ο Τζωρτζ Σμιθ πέθανε από εγκεφαλική αιμορραγία. Έτσι ο μικρός έχασε τον αγαπημένο του θείο, που ήταν γι' αυτόν η απαραίτητη father figure, και γι' αυτόν τον λόγο, συν την αρχόμενη εφηβεία, έπεσαν αργότερα οι σχολικές επιδόσεις του.

Φοίτησε αρχικά στο δημοτικό σχολείο του Dovedale (όπου ήταν καλός μαθητής) και στην συνέχεια, μετά από επιτυχία στις εισαγωγικές του εξετάσεις, εισήχθη στο γυμνάσιο Quarry Bank Grammar School, όπου σύντομα η απόδοσή του στα μαθήματα σημείωσε αισθητή πτώση. Ως μαθητής, υπήρξε πολύ δημοφιλής για τον ατίθασο (θαρραλέο για τα παιδιά) για τα χαρακτήρα του, τον οποίο ο ίδιος περιέγραψε λέγοντας με το πασίγνωστο πνευματώδες ύφος του: «Ήμουν εκείνος, για τον οποίο όλοι οι γονείς έλεγαν στα παιδιά τους: Τον νου σου, μακριά από αυτόν». 

Την ίδια περίοδο, οργάνωσε τη δική του skiffle ορχήστρα (πολύ δημοφιλές είδος μουσικής τότε στην Αγγλία, συγγενικό του rock n' roll), με την ονομασία The Quarrymen, η οποία ανασυντάχθηκε προς τιμήν του μετά τη δολοφονία του, και είναι ενεργή στο Λίβερπουλ μέχρι σήμερα.

Ο μακρύς δρόμος για τον μικρό Τζων είχε αρχίσει.

Power To The People

 The Greatest Hits 

TRACK LISTING

1. Power To The People (0:00)

2. Gimme Some Truth (3:22)

3. Woman (6:36)

4. Instant Karma! (We All Shine On) (10:08)

5. Whatever Gets You Throu The Night (w/Elton John) (13:29)

6. Cold Turkey (16:55)

7. Jealous Guy (22:00)

8. #9 Dream (26:15)

9. (Just Like) Starting Over (31:04)

10. Mind Games (35:05)

11. Watching The Wheels (39:18)

12. Stand By Me (42:49)

13. Imagine (46:23)

14. Happy Xmas (War Is Over) (49:27)

15. Give Peace A Chance (53:00)

Στο γυμνάσιο ήταν άτακτος και ατίθασος και, ενώ δεν έδειχνε ενδιαφέρον για τα μαθήματα, έμαθε να παίζει πολύ καλή ακουστική κιθάρα και άρχισε να ζωγραφίζει πολύ καλά. Έφτιαξε, όπως είδαμε, το συγκρότημα Quarrymen, στο οποίο πήρε και τον μπασίστα και τραγουδιστή Πωλ ΜακΚάρτνεϋ, το 1957. Ο Πωλ έδωσε φιλοδοξία και επαγγελματικότητα στο συγκρότημα και έφερε σ’ αυτό τον τότε φίλο του και πολύ καλό κιθαρίστα Τζωρτζ Χάρρισον. Ο Τζων έκανε δύο μήνες να δεχθεί τον Τζωρτζ, επειδή ήταν πάρα πολύ μικρός (14 στα 15). Η παρέα άκουγε πολύ ροκ εντ ρολ, κυρίως Τσακ Μπέρι, Έλβις Πρίσλεϋ, Λιτλ Ρίτσαρντ, Φατς Ντόμινο κλπ, και άρχισε να παίζει τα τραγούδια τους. 

Την ίδια χρονιά τελείωσε το γυμνάσιο και μπήκε στην σχολή Καλών Τεχνών του Λίβερπουλ, δεν έδειξε όμως και πάλι πολύ ενδιαφέρον για τα μαθήματα. Ο Τζων άλλαξε τα μέλη του γκρουπ, το ονόμασε για λίγο Johnny and the Moondogs, πριν καταλήξει μετά από διάφορες σκέψεις στο όνομα Beatles αλλάζοντας το e από τη λέξη Beetles (Σκαθάρια).
Στις 15 Ιουλίου 1958 η μητέρα του παρασύρθηκε και σκοτώθηκε από το περιπολικό μεθυσμένου αστυνομικού και ο θάνατός της βύθισε σε αληθινή κατάθλιψη τον 18χρονο Τζων.

Η πρόσληψη του Ρίνγκο έχει μείνει στην ιστορία για την πρωτοτυπία της. Ο John Lennon είχε δει ότι ο καλός του φίλος Πητ Μπεστ, που ήταν ο αρχικός ντράμμερ και που στο σπίτι της θρυλικής μητέρας του, της Μόνα Μπεστ, έκαναν τις πρόβες τους (ο χώρος υπάρχει σήμερα ως μουσείο στο Λίβερπουλ), δεν μπορούσε να ανταπεξέλθει στις απαιτήσεις μιας υψηλού επιπέδου καριέρας. Έτσι αποφάσισε να κάνει ακροάσεις για νέο ντράμμερ σε ένα δωμάτιο. Όταν λοιπόν ήλθε η σειρά του Ρίνγκο να παίξει, σαν "βαρύμαγκας" αυτός και ξέροντας την αξία του, μπήκε μέσα και πριν παίξει οτιδήποτε, έκλεισε την πόρτα πίσω του, σημάδι για τους άλλους υποψήφιους ότι τελείωσε η ακρόαση. Κατάπληκτος ο Τζων τον ρώτησε, γιατί την έκλεισε. Και τότε πήρε μια απάντηση, που ήταν η απαρχή μιας παντοτινής φιλίας: Γιατί μόλις βρήκατε ντράμμερ!

Μερικές από τις πρώτες δημόσιες εμφανίσεις των Beatles, μετά το Cavern club του Liverpool, έγιναν το 1960 στο Αμβούργο (όπου ανάμεσα σε άλλα, έπαιξαν και μια πάρα πολύ καλή διασκευή του Roll over Beethoven), και εκείνη ήταν η εποχή, όπου άρχισαν να γράφουν και δικά τους τραγούδια. To 1962, στις 23 Αυγούστου, o Τζων Λέννον παντρεύτηκε την ήδη έγκυο συμφοιτήτριά του Σύνθια Πάουελ και το 1963 γεννήθηκε ο γιος τους Τζούλιαν. Ένα μήνα μετά τον γάμο του, κυκλοφόρησε ο πρώτος δίσκος των Beatles, Love me Do, ο οποίος σκαρφάλωσε αμέσως στις πρώτες θέσεις των πωλήσεων, την 17η για την ακρίβεια, ανήκουστη επιτυχία για πρωτοεμφανιζόμενο συγκρότημα. Ακολούθησε ο δίσκος Please Please Me, που κατέλαβε την πρώτη θέση στις πωλήσεις, και μαζί του ξεκίνησε και το φαινόμενο που ονομάσθηκε Beatlomania, ένα φαινόμενο μαζικής υστερίας, που άφησε μαζικά εμβρόντητους τους ψυχολόγους και τους κοινωνιολόγους της εποχής.

Για την ιστορία πρέπει να σημειωθεί εδώ ότι το πρώτο τραγούδι που έγραψε ποτέ ο John Lennon, είναι το Hello Little Girl, το 1958, και αυτό το τραγούδι ηχογραφήθηκε το 1963 και μπήκε αμέσως στο Top 10 της Βρετανικής μουσικής σκηνής.
Όπως εξομολογήθηκε πολλά χρόνια αργότερα ο Πωλ ΜακΚάρτνεϋ, ο Τζων ήταν ο αδιαφιλονίκητος αρχηγός των Beatles, χωρίς ποτέ να προσπαθήσει να κατακτήσει την αρχηγία, ήταν αυτό που λέμε ηγετική φυσιογνωμία, ο “Έλβις” του συγκροτήματος. 

Πανέξυπνος, διαβασμένος, ετοιμόλογος, εφευρετικός, συχνά δηκτικός αλλά συμπαθέστατος. Τα υπόλοιπα μέλη δεν υπάκουαν απλά στις επιθυμίες του, τον λάτρευαν κυριολεκτικά. 

Πάρα πολλοί άνθρωποι που συνεργάστηκαν μαζί του ή απλά τον γνώρισαν, δηλώνουν ότι, πέρα από πνευματώδης, ήταν πάνω από όλα αξιαγάπητος, μια χαρισματική φυσιογνωμία...

Ο νοών νοείτω σχετικά με το σημερινό ανόητο ερώτημα ασχέτων, ποιος ήταν ο αρχηγός των Beatles.

Μετά την αναπάντεχη επιτυχία του συγκροτήματος, που ήλθε όμως ύστερα από σκληρή δουλειά πέραν του ταλέντου, οι Beatles αποφάσισαν να κατακτήσουν και την Αμερική. Εμφανίσθηκαν στην TV, στο Ed Sullivan Show, τον Φεβρουάριο του 1964 και άφησαν άφωνους τους πάντες... 
Οι πωλήσεις δίσκων τους έκαναν συνεχόμενα παγκόσμια ρεκόρ και απέκτησαν λάτρεις, θαυμαστές και οπαδούς σε όλο τον κόσμο. Ατέλειωτες τουρνέ, ασταμάτητες συναυλίες, συνεχείς συνεντεύξεις σε τηλεόραση, ραδιόφωνο και κάθε λογής έντυπα, ηχογραφήσεις, πρόβες, για δυο κλπ χρόνια, κούρασαν πολύ το συγκρότημα. Μάλλον δεν αστειευόταν ο Τζων, όταν δήλωσε ότι το περίφημο τραγούδι Help, που φαντάζομαι ότι το ξέρετε όλοι, ήταν πολύ προσωπικό. Ζητούσε απεγνωσμένα βοήθεια επί σκηνής, ενώ ήξερε ότι δεν μπορούσε να την λάβει από πουθενά. 
Θα προσθέσω ότι στον λίγο ελεύθερο χρόνο του ο John Lennon έγραφε βιβλία, που κυκλοφόρησαν πολλά χρόνια αργότερα, τα In His Own Write και A Spaniard in the Works. 

To 1965 ανακάλυψε το LSD και λίγο μετά, τον Μάρτιο του 1965, δήλωσε αστεϊζόμενος, όπως πολλές φορές εξήγησε αργότερα, σε μια δημοσιογράφο της Evening Standard ότι “Ο Χριστιανισμός θα συρρικνωθεί και θα πεθάνει. Εμείς είμαστε πιο δημοφιλείς από τον Χριστό τώρα!”. Τέτοιες δηλώσεις ήταν συνήθεις στους πάσης φύσεως καλλιτέχνες εκείνη την εποχή, με ή χωρίς την επίδραση του LSD.

Η δήλωσή του αυτή έφερε μεγάλη αναστάτωση στις συντηρητικές ΗΠΑ, ανέλαβε δράση η Κου Κλουξ Κλαν, που έκαιγε μαζικά σε δημόσιους χώρους τους δίσκους των Beatles, ενώ απειλούσε ότι θα τον δολοφονήσει, επηρεάζοντας καθοριστικά όπως αποδείχθηκε δυστυχώς το 1980, πολλούς αμερικανούς.
Κουρασμένοι και αηδιασμένοι, οι Beatles διέκοψαν τις τουρνέ στις ΗΠΑ. Από όσα μας λέει ο βιογράφος τού Τζων, Ian MacDonald, ο ηγέτης των Beatles το παράκανε εκείνη την περίοδο με το LSD, επειδή ήταν απόλυτα εξαντλημένος από τις αδιάκοπες τουρνέ και τις συνεχείς και βαρύτατες υποχρεώσεις της μεγάλης δημοσιότητας και σκεφτόταν σοβαρά να εγκαταλείψει το συγκρότημα. Ευτυχώς, πήρε απόφαση να σταματήσουν τις περιοδείες, να συνεχίσει να συνθέτει την όλο και καλλίτερη μουσική του, να προχωρήσει στην ωρίμανση του γκρουπ, και το 1967 κυκλοφόρησε το πραγματικά απολύτως μοναδικό τραγούδι Strawberry fields for ever και τον επίσης καταπληκτικό δίσκο Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Band, που όλοι ξέρουν ότι στο μέγιστο μέρος του είναι έργο του John Lennon (όπως και ο ίδιος πολλές φορές έλεγε αργότερα, χωρίς κανείς να φέρει ποτέ την παραμικρή αντίρρηση), και όχι του ΜακΚάρτνεϋ, όπως βλακωδώς υπονοεί η αγγλόφωνη Βικιπαίδεια σήμερα.

Τον Αύγουστο του 1967 γνώρισε τον γκουρού Μαχαρίσι Μαχές και ανακάλυψε τον υπερβατικό διαλογισμό. Όλο το συγκρότημα ταξίδεψε στο άσραμ του Μαχαρίσι στην Ινδία για επιτόπια ενημέρωση και γνώση, και εκεί συνέθεσαν κατά ένα μεγάλο μέρος τον δίσκο, που για τους περισσότερους είναι ο καλλίτερός τους, το Abbey Road, όπου το βασικό δημιουργικό μέρος ανήκει, όπως και σε όλα τα albums των Beatles, στον Τζων.

Ο John Lennon, που από καιρό είχε γνωρίσει τη δεύτερη γυναίκα του Γιόκο Όνο, αποχώρησε οριστικά από τους Beatles προς το τέλος του 1969, αφού πριν μάλωσε με τον ΜακΚάρτνεϋ λόγω των αργηγικών φιλοδοξιών, της ζήλειας και της φιλαργυρίας εκείνου (για αυτόν έγραψε το υπέροχο “κακό” τραγούδι: How Do You Sleep?, που περιλαμβάνεται στο album "Imagine"). 
Εδώ πρέπει να σημειωθεί ότι από την αρχή της σταδιοδρομίας των Beatles ο Πωλ ΜακΚάρτνεϋ έπαιρνε μεγαλύτερη αμοιβή από τον αρχηγό του συγκροτήματος, επειδή ο Τζων είχε δεχθεί μικρότερο ποσοστό, για να πληρώνονται οι λήσταρχοι ατζέντηδες, και να παίρνουν κάποια χρήματα και τα άλλα δύο μέλη της μπάντας.

Οι σχέσεις του με τα υπόλοιπα μέλη, μετά τη διάλυση του συγκροτήματος, ήταν καλές σε γενικές γραμμές. Επανασυνδέθηκε μαζί τους κανονικά, ύστερα από την θετική επίδραση που άσκησε επάνω του η Αμερικανο-κινέζα May Pang, με την οποία έζησε μαζί 1,5 χρόνο στις αρχές περίπου της δεκαετίας του '70. Επίσης τότε, χάρη σ' αυτήν, επανασυνδέθηκε και με τον πρώτο γιο του, τον Τζούλιαν. 
Ο καλλίτερος φίλος του ήταν ο ντράμμερ του συγκροτήματος, ο Ρίνγκο Σταρ. Επίσης είχε τακτική και αρμονική συνεργασία και με τον Τζωρτζ, παρ' όλο που στο τέλος της ίδιας δεκαετίας είχε στενοχωρηθεί, επειδή σε μια αυτοβιογραφία του ο Χάρρισον έκανε μόνο μια μικρή σχετικά αναφορά στην επίδραση που είχε ο John Lennon επάνω του. Ο Τζωρτζ Χάρρισον αργότερα διόρθωσε το λάθος του και επίσης έκανε πράξη την περίφημη δήλωσή του, ότι δεν θα ξανάπαιζε με τον Πωλ ποτέ πια στην ζωή του.

Την τελευταία δεκαετία της ζωής του έδρασε (εν μέσω αναρίθμητων άλλων δραστηριοτήτων) κυρίως ως λαμπερό σύμβολο εξέγερσης, έλαβε μέρος σε κινητοποιήσεις, κυρίως αντιπολεμικές, έγραψε τα διαχρονικά και ιδιαίτερα δημοφιλή τραγούδια Imagine, Working Class Hero, Give Peace A Chance και Power to the People και απόκτησε και άλλο γιό από την Όνο, τον Σον, το 1975. 
Μετά τη γέννηση του παιδιού του, παράτησε τη μουσική και αφοσιώθηκε στην οικογένειά του, μέχρι το 1980, που ο Σον είχε πια αρκετά μεγαλώσει, και μετά αποφάσισε να ξαναγυρίσει στο μεγάλο ταλέντο του και αγάπη, τη μουσική, οπότε και δολοφονήθηκε, βυθίζοντας σε πένθος όλους τους ανθρώπους σε όλη τη γη.

Andy Warhol kissing John Lennon

Όπως είπαμε, ο John Lennon αποσύρθηκε από τη μουσική σκηνή το 1975, επειδή ήθελε να έχει ελεύθερο χρόνο, για να ασχοληθεί με την οικογένειά του. 
Φρόντιζε, έφτιαχνε ψωμί και μαγείρευε για τον μικρό γιο του. Επανήλθε το 1980, με το άλμπουμ Double Fantasy, και δολοφονήθηκε τρεις εβδομάδες μετά την κυκλοφορία του. 
Μόλις τρεις (3) ημέρες πριν τη δολοφονία του, είχε δώσει συνέντευξη στο ευρύτατης κυκλοφορίας περιοδικό Rolling Stone και είχε παραπονεθεί για τις εμπαθείς κριτικές, που του έκαναν όλη σχεδόν τη δεκαετία του 1970, και μάλιστα το διάστημα κατά το οποίο είχε φτιάξει με τη δεύτερη σύζυγό του το συγκρότημα Plastic Ono Band , όπου συμμετείχαν μερικά από τα μεγαλύτερα μουσικά ονόματα της Αμερικής. 
Εκείνη την περίοδο, λόγω της συνεχούς πλύσης εγκεφάλου του λαού από τα κυβερνητικά έντυπα, η εμπάθεια και οι ύβρεις εναντίον του είχαν γίνει μεγάλη μόδα, και ένα μέρος από την τάση αυτή υπάρχει μέχρι σήμερα τόσα πολλά χρόνια μετά, παρ' όλη τη δολοφονία του το 1980.

Η επιρροή της Γιόκο Όνο στη μουσική του ήταν, ας πούμε περίεργη. Η Γιόκο έχει μεγάλο ταλέντο στο να πουλάει, όχι όμως στο να συνθέτει μουσική. Παρ' όλα αυτά σήμερα και εδώ και πολλά χρόνια η Γιόκο είναι αξιοσέβαστη καλλιτέχνις με πολυποίκιλη δραστηριότητα. 
Ο Τζων είπε στους δημοσιογράφους, που είχαν θάψει το Double Fantasy (αναγνωρισμένο σήμερα σαν ένας σπουδαίος δίσκος), ότι γράφουν καλά λόγια για ένα καλλιτέχνη, μόνον όταν αυτός πεθάνει, όπως έγινε με τους Μπράιαν Τζόουνς, Σιντ Βίσιους, Τζαίημς Ντην, Τζιμ Μόρρισον κλπ, κλπ. Η αλήθεια είναι ότι δεν ήταν καθόλου υπερβολικός, παρ' όλο που πολλοί δημοσιογράφοι είχαν γράψει για πάνω από δέκα χρόνια, τα καλλίτερα λόγια γι’ αυτόν και το ταλέντο του ή μάλλον τα ταλέντα του, αφού έπαιζε πάρα πολύ καλή ρυθμική κιθάρα, πιάνο, αρμόνικα, τραγουδούσε, συνέθετε πανέμορφα τραγούδια και εντυπωσιακές πρωτοποριακές μουσικές, που επηρέασαν τους πάντες, και σημάδεψαν ανεξίτηλα τις επόμενες γενεές. Τα λόγια του αυτά, τρεις (3) μόλις ημέρες πριν δολοφονηθεί, αφήνουν μια πολύ πικρή και περίεργη αίσθηση...

Η δολοφονία του, από ένα άτομο  (που έκανε τον τρελό, που δήλωσε οπαδός του, για να μην εισπράξει μεγάλη τιμωρία, και που είχε αδιαμβισβήτητα επηρεασθεί από την εναντίον τού JOHN LENNON υστερία των κυβερνητικών αμερικανικών ΜΜΕ), το οποίο θέλησε να γίνει γνωστό σκοτώνοντας το ίνδαλμά του, σόκαρε και βύθισε σε πένθος εκατομμύρια ανθρώπους σε ολόκληρο τον κόσμο. 

Πέρα από την μοναδικά επιτυχημένη μουσική του καριέρα, ο Τζων διακρίθηκε, όπως είπαμε στην αρχή, μεταξύ των άλλων και ως ο κορυφαίος ακτιβιστής, επεμβαίνοντας ενεργά σε κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα, ενώ πρωτοστάτησε στο κίνημα ενάντια στον πόλεμο του Βιετνάμ.
Όταν αποφάσισε, το 1971, μετά τη διάλυση των Beatles, να ζήσει στη Νέα Υόρκη, οι δραστηριότητές του ενάντια στον πόλεμο του Βιετνάμ, απασχόλησαν ιδιαίτερα την τότε κυβέρνηση του Νίξον, η οποία προσπάθησε σκληρά και για πολλά χρόνια, κινητοποιώντας κάθε μέσο που είχε στη διάθεσή της, να πετύχει την απέλασή του από τις ΗΠΑ, χωρίς όμως να το καταφέρει. 
Τα τραγούδια του υιοθετούνταν εκείνη την εποχή, και το ίδιο γίνεται έως σήμερα, ως ύμνοι από το αντι-μιλιταριστικό κίνημα.

Κοιτώντας από απόσταση τη διαδρομή του Τζων, παρατηρούμε ότι η ζωή του, που όλοι εμείς την ζηλεύουμε για την αίγλη, το κύρος, την απαστράπτουσα επιτυχία, την ανταπόκριση, τη μουσική της, και μετά τη Γιόκο Όνο και την απόκτηση χρημάτων, δεν ήταν στο κύριο μέρος της παρά μία αδυσώπητα σκληρή διαδοχή μεγάλων και τραγικών γεγονότων.

• Ο πατέρας του τον εγκατέλειψε, όταν ακόμη ήταν βρέφος.

• Ο καλός σύζυγος της θείας του πέθανε, όταν ο Τζων ήταν 13 χρόνων.

• Η μητέρα του σκοτώθηκε τραγικά, όταν αυτός ήταν 18 χρόνων.

• Οι φανατικοί της Κου Κλουξ Κλαν και πολλών άλλων συντηρητικών οργανώσεων τού επετίθεντο και τον συκοφαντούσαν ανηλεώς και συνεχώς, και η λάσπη αυτή έχει μείνει μέχρι σήμερα.

• Ο έχων μεγάλη θέση στην εταιρεία παραγωγής και σταθερά φίλος και θαυμαστής του Brian Epstein πέθανε πολύ πρόωρα και στο πιο κρίσιμο χρονικό σημείο για την ενηλικίωση του συγκροτήματος. Είναι άσχετο το ότι δεν ήταν πια ο προσωπικός παραγωγός των Beatles, διότι συνέχιζε να βοηθά το συγκρότημα από την θέση του κεντρικού παραγωγού της Odeon-Parlophon (EMI).

• Το καλλίτερο συγκρότημα όλων των εποχών που ο Τζων έφτιαξε, υπονομεύθηκε σταθερά εκ των έσω από τον Πωλ και άλλους, και εκ των έξω.

• Όταν προσπάθησε να εγκατασταθεί στη Νέα Υόρκη, αντί να τον υποδεχθούν με βάγια και κλάδους, αντιμετώπισε το σκληρότερο και φασιστικότερο κυνηγητό που έχει γίνει ποτέ στην Αμερική από τον Χούβερ (FBI), τον Νίξον και όλες τις μορφές τής αμερικανικής κυβερνητικής εξουσίας.

• Άφησα τελευταία μια δυσμενή εξέλιξη, που συνέβη την στιγμή που οι Beatles είχαν αρχίσει να βρίσκουν τον δρόμο τους. Τον ουσιαστικά ανεξήγητο μέχρι σήμερα θάνατο (αναιτιολόγητοι ισχυρότατοι πονοκέφαλοι) στο Αμβούργο και σε ηλικία μόλις 22 χρόνων του αδελφικού φίλου και αδελφής ψυχής του Τζων σε όλο το καλλιτεχνικό φάσμα, τον Στιούαρτ Σάτκλιφ. Ο Στιού ήταν ο original μπασίστας των Beatles, συμφοιτητής τού Τζων, ευφυής ποιητής, διάφορα άλλα και εξαιρετικά ταλαντούχος ζωγράφος. Είχε προτιμήσει να αφήσει το συγκρότημα, για να τελειώσει μαζί με τη γερμανίδα αρραβωνιαστικιά του την ονομαστή Σχολή Καλών Τεχνών του Αμβούργου, η επαφή του όμως με τον Τζων και τους άλλους ήταν ωφέλιμη για τη μπάντα, ασχέτως εάν θα ξαναγύριζε σε αυτήν ή θα διατηρούσε φιλική επαφή από την σωστή απόσταση.       Μπορεί να μην έπαιζε καλό μπάσο, αλλά αυτά είναι πράγματα που μαθαίνονται με την αγάπη και την συνεχή εξάσκηση.

Τέλος, και σε σχέση με την προσπάθεια για τη μη διάλυση των Beatles (συζήτηση που ήταν κατά τα κρίσιμα χρόνια η πιο φλέγουσα παγκοσμίως), πρέπει να σημειωθεί, ότι πάρα πολλοί ειδικοί είχαν σωστά, όπως αποδείχθηκε, προτείνει την αντικατάσταση του ΜακΚάρτνεϋ από τον Klaus Voorman, ένα από τους πιο καλούς και προικισμένους μπασίστες, που υπήρξαν ποτέ.
Επίσης, εκείνη την εποχή και πριν από την αποχώρησή του από το δικό του συγκρότημα, ο Τζων είχε προτείνει, σε μια ακόμη προσπάθεια να σώσει το γκρουπ, στον φίλο του Eric Clapton, να μπει στους Beatles στην θέση του Πωλ. Σκεφθείτε λίγο τι ανεπανάληπτη μπάντα στην ιστορία της μουσικής θα δημιουργείτο με τον Έρικ στον κολοφώνα της καριέρας του. Δυστυχώς όμως ο Κλάπτον δεν δέχθηκε.
Αν γινόταν αυτό (δηλαδή η συνέχεια των Beatles με τον Eric Clapton ή τον Klaus Voorman), όπως βέβαια και αν δεν δολοφονείτο ο Τζων, ο πλανήτης θα είχε κερδίσει πάρα πολλή ακόμη πρωτοποριακή, σαγηνευτική και συνάμα διαχρονική μουσική. 
Αυτό δεν είναι μια ευχετική σπέκουλα αλλά μια πραγματικότητα, εάν προσέξουμε το πόσο άλλαζε και πρωτοπορούσε η μουσική του Τζων από το ένα album στο αμέσως επόμενο.

Η ιδιοφυής μουσική του John Lennon έχει ιδιαίτατη σημασία για όλους μας σήμερα, μέσα σ' αυτή τη λοβοτομημένη εποχή που ζούμε. Είναι αυτή που κάνει το πνεύμα, το μυαλό, το σώμα και την καρδιά μας να συγκινούνται, να θαυμάζουν, να αγαπούν και να χοροπηδούν από ενθουσιασμό. 

Σαν καλλιτέχνης και σαν συνειδητοποιημένος άνθρωπος, είναι η αδιαμφισβήτητη επιτομή του κορυφαίου στελέχους της Τέχνης, που δεν κλείνεται στο κάστρο του, για να ασχοληθεί με τις συνθέσεις του, τα βιβλία του, τα ποιήματά του κλπ, αλλά αναμειγνύεται ενεργά στα πιο προχωρημένα κινήματα διαμαρτυρίας και διεκδίκησης, χρηματοδοτώντας μάλιστα διακριτικά πολλά από αυτά, παρ' όλες τις εφιαλτικές ημέρες διώξεων και κατασυκοφαντήσεων, που είναι αναγκασμένος ασταμάτητα να ζει.
Μοναδικός συνδυασμός, που όμοιό του δεν γνώρισε ποτέ μέχρι τώρα η γη και κατά πάσα πιθανότητα δεν πρόκειται να γνωρίσει άλλη φορά.

Ο John Lennon ήταν, είναι και θα είναι η πιο φωτεινή σηματωρός μέσα σε αυτόν τον ομιχλώδη και βορβορώδη κόσμο παρακμής και ταπείνωσης που ζούμε.  

Δεν νοείται διαφορετικά, γιατί αποτελεί την ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ...

(Πηγές: Βιβλία για τον John Lennon, αναρίθμητα άρθρα σε περιοδικά και εφημερίδες, προσωπικές γνώσεις, ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές εκπομπές, πληροφορίες από το Διαδίκτυο, Βικιπαίδεια, Creative Commons κλπ.).