Φύγε.
Φύγε.
Σου είπαν ότι είμαι εδώ, αλλά δεν είμαι.
Φύγε.
Φύγε από 'δώ.
Φύγε από 'δώ.
Τα κυπαρίσσια γύρω μας ξέρεις τι σημαίνουν.
Μη στέκεσαι στον τάφο μου και κλαις.
Είμαι μέσα, αλλά στην πραγματικότητα δεν είμαι.
Ούτε κοιμάμαι, όπως νομίζουν μερικοί.
Είμαι αλλού.
Εκεί όπου τα συναισθήματα υπάρχουν για να τα ζούμε και όχι να κάνουμε πως δεν τα βλέπουμε, εκεί θα με βρεις.
Εκεί όπου το τραγούδι μάς σκίζει στα δύο, εκεί θα με βρεις.
Εκεί όπου οι άνθρωποι σιχαίνονται τις φανταχτερές, ψεύτικες και γελοίες κόντρα αντιδράσεις, εκεί θα με βρεις.
Εκεί που ανευρίσκονται ίχνη ζωής στον πλανήτη "'Ελλειψη", εκεί θα με βρεις.
Εκεί που ο κόσμος καταλαβαίνει πως ό,τι αγαπάς, δεν πεθαίνει, εκεί θα με βρεις.
Θα είμαι εκεί, όπου η αγάπη δεν οδηγεί στον μαζοχισμό.
Θα είμαι εκεί, όπου η ματαίωση δεν είναι καθόλου ένας μικρός θάνατος.
Θα είμαι εκεί, όπου ο πόνος γίνεται ολότητα και προστατεύει την ψυχή σου.
Θα είμαι εκεί, όπου ο σπαραγμός οδηγεί στη λύτρωση και όχι στην καταστροφή.
Θα είμαι εκεί, όπου το πολύ τού έρωτα είναι γλυκό, θεραπεύει και δεν βλάπτει.
Όταν σκεφθείς ότι απλά γύρισες από κάπου που είχες πάει, και δεν με βρήκες, θα είμαι εκεί.
Όταν καταλάβεις ότι η απουσία μου δεν πονά σαν πληγή όπως νομίζαμε, αλλά σαν ένα ανοικτό παράθυρο που μπάζει παγωμένο αέρα, θα είμαι εκεί.
Όταν με ζητήσεις παντού και απελπιστείς επειδή δεν με βρήκες, θα είμαι εκεί.
Όταν προλάβεις να κρατήσεις από μένα, τόσα μόνο όσα χρειάζονται για να δακρύζεις τα βράδυα, θα είμαι εκεί.
Όταν δεις ότι ακόμη και η θανάσιμη συνήθεια δεν μπορεί να σε νικήσει, θα είμαι εκεί.
Γιατί το μαρτύριο είναι γι' αυτούς που μένουν πίσω.
Γιατί τα δύσκολα είναι γι' αυτούς που θυμούνται.
Γιατί η δοκιμασία είναι γι' αυτούς που τις νύχτες δεν κοιμούνται.
Γιατί η απουσία και το κενό μένει για πάντα.
Γιατί η κόλαση υπάρχει κυρίως για τους ζωντανούς.
Μη στέκεσαι στον τάφο μου και κλαις.
Μη ζητάς βοήθεια από ανθρώπους που δεν ένοιωσαν ποτέ τίποτα.
Μην αναπολείς, γιατί θα χαθείς.
Είμαι εδώ αλλά και δεν είμαι.
Έχω πεθάνει αλλά και όχι.
Μόνο να μη μου πας πολύ μακριά.
Γιατί ποτέ δεν θα σταματήσω να σε ψάχνω.
The day I learn to fly,
I am never coming back here.
F. L.
Ho toccato il cielo con te, stregato dal fascino perverso,
ΑπάντησηΔιαγραφήsquarciavo l’aria, pur di averti,
ridisegnavo lo spazio, costruivo castelli di sabbia,
scambiandoli per solide fortezze.
Illusione, la sabbia crolla senza far rumore, tutti
i miei sogni, il mio amore dispersi in un attimo.
Guardavo il cielo nella speranza di scorgere
quell’aquilone, che mi era sfuggito di mano, ma
ne ho visti tanti che oscuravano il cielo, ti ho
perduta , invano cercarti.
Ora in questa tristezza cerco di ritrovarmi con una
ragione nuova, mi ero perso mentre costruivo
castelli di sabbia e cercavo aquiloni, senza accorgermi
che la vita scivolava via…………
Ho imparato che il semplice sopravvivere è diverso da vivere.
Ho imparato che la vita qualche volta consente una seconda chance.
Ho imparato che non si può affrontare la vita con i guantoni da baseball su entrambe le mani:si ha sempre bisogno di gettare qualcosa dietro le spalle.
Ho imparato che ogni volta che prendo una decisione col cuore, generalmente faccio la scelta giusta.
Il verbo AMARE è davvero di difficile coniugazione:
il suo passato non è prossimo,
il suo presente non è indicativo
e il suo futuro non è un condizionale.
Foivos rapita...dalle tue parole e dal suono celestiale...perchè a volte un sogno se donato col cuore e con l'anima può divenire reale e aiutarci a credere ancora in qualcosa. Mi hai emozionata un'altra volta.
Η καταιγίδα έρχεται στην ζωή όλων μας και τα πάντα αλλάζουν.
ΔιαγραφήΠάντα με διάφορα ονόματα.
Ακόμη και με το όνομα "κατρακύλα της χώρας σου σε όλα τα επίπεδα". Κοινωνική, πολιτική, οικονομική και πολιτιστική κατρακύλα και άνευ προηγουμένου ξεπεσμός.
Ακόμη και με το όνομα "άδικες ασθένειες", που δεν τις προκάλεσες εσύ.
Και συνήθως την πληρώνουν τα πιο τρυφερά πλάσματα.
Ύστερα, ο πόνος και ο φόβος μπαίνουν μπροστά.
Αυτά δηλαδή που τόσο καλά αρνιόμαστε, που όσο και αν τα νοιώθουμε στις πλάτες μας, τα παραμερίζουμε, τα στέλνουμε στην άκρη, κάνουμε σαν να μην υπάρχουν και βαπτίζουμε την ψευδαίσθηση ως ελπίδα.
Πιστεύουμε πως τάχα όλα τα σωστά θα γίνουν με μαγικό τρόπο.
Πως όλα θα πάνε καλά, δίχως ζημιές και δίχως ρήξη.
Δίχως μεγάλο κόστος.
Δίχως άλλο πόνο.
Δίχως άλλο φόβο.
Μα, όπως σχεδόν πάντα, οι άνθρωποι, η τύχη και η ζωή μάς διαψεύδουν.
Και έρχεται η ώρα για το τραγούδι, που είναι πάντα λυπητερό.
Και έρχεται η ώρα για διαπιστώσεις και για αναζητήσεις.
Δηλαδή για αληθινή σε βάθος συνειδητοποίηση...
Έπιασες σωστά το νόημα Nadia, και σ' ευχαριστώ για το σπουδαίο σχόλιο.
Μία συνέχεια και ένα αυτοτελές άρθρο
ΑπάντησηΔιαγραφήθελκτικό,
γοητευτικό,
τερπνό,
δραματικό,
συγκινητικό,
συναρπαστικό,
σαγηνευτικό,
συγκλονιστικό,
τραγικό,
μαγευτικό.
Γιατί το μαρτύριο είναι γι' αυτούς που μένουν πίσω.......
Η λύπη σαν στιλέτο τέμνει τα πάντα και αλλάζει τα πάντα.
ΔιαγραφήΚαι το πετυχαίνει αυτό, επειδή η λύπη είναι εμείς, ζει μέσα μας.
Ακόμη περισσότερο ξεσκίζει, όταν συνοδεύεται από το πιο δυνατό αίσθημα.
Το αίσθημα της βαριάς αδικίας.
Ευχαριστώ για τη γοητευτική έκρηξη των ωραίων επιθέτων σου Angie.
Masterly written with authentic powerful grace...
ΑπάντησηΔιαγραφήYou speak straight to the heart.
Thank you for this gift dear Foivos.
Όσοι στολίζουν με επιμονή το πρόσωπό τους, κάτι προσπαθούν να κρύψουν.
ΔιαγραφήΣυνήθως, την ασχήμια της ψυχής τους προσπαθούν να εξαφανίσουν από την όραση των άλλων.
Να εμποδίσουν τους άλλους να δουν την αλήθεια.
Το κείμενο αυτό είναι απολύτως αληθές.
Τόσο αληθές, που δεν χρειάζεται να ζητήσει συγκατάνευση από ανθρώπους που δεν ένοιωσαν ποτέ τίποτα.
Με λίγα λόγια άγγιξες την ψυχή μου.
Ευχαριστώ.
(Από την Ιόλη, λόγω της γνωστής διαγραφής της από κάποιον ανόητο.)
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ ήλιος εβασίλεψε βαριά βαλαντωμένος.
Μήνα με τ΄ άστρο μάλωσε, μήνα με το φεγγάρι;
Ούτε με τ΄ άστρο μάλωσε, ούτε με το φεγγάρι.
Ο χάρος κάνει τη χαρά, με τον κόσμο όπου σφάζει.
(Δημοτικό σπάραγμα με μια δική μου μικρή τροποποίηση.)
Ο θάνατος κατέχει θεμελιακή θέση στη λειτουργία και σκέψη του ποιητή.
Γι’ αυτόν τον λόγο υπάρχει μια από τις πιο σημαντικές κατηγορίες στην υψηλή ποίηση, τα ποιήματα της απώλειας.
Ο θρήνος εκφράζεται με συγκλονιστικό τρόπο, ο οποίος δραματοποιεί τον θάνατο, ιδίως με τον σπαραγμό, που αποτελεί την πιο ισχυρή και ακραία μορφή πένθους. Ο πονεμένος διαρρηγνύει τα ιμάτιά του, ξεριζώνει τα μαλλιά του, φωνάζει και κλαίει δείχνοντας μέχρι ποίου απίστευτου σημείου μπορεί να φθάσει ο ανθρώπινος πόνος.
Με αυτόν τον τρόπο εκφράζει την μεγάλη οδύνη του και θρηνεί τον χαμό του αγαπημένου ανθρώπου.
Η αντίδραση αυτή του σπαραγμού ψυχολογικά βοηθάει στην εκτόνωση και στην πιθανή μετέπειτα επούλωση του ψυχικού τραύματος.
Στο συγκεκριμένο ποίημα πρέπει να παραδεχθούμε ότι το ποιητικό-καλλιτεχνικό ύψος της εκπεφρασμένης απώλειας είναι πραγματικά δυσθεώρατο....
Συγχαρητήρια.
Σε πάρα πολλές περιπτώσεις ο ποιητικός λόγος καλείται να συγκροτηθεί σαν φάρμακο, σαν κρούστα, που ίσως μπορέσει να καλύψει την απώλεια.
ΔιαγραφήΗ παρηγορητική λειτουργία της Τέχνης είναι τόπος κοινός για πολλούς που είτε ψάχνουν διέξοδο στον πόνο για πρώτη φορά είτε για πολλοστή είτε δημιουργούν πνευματικά έργα είτε βλέπουν, ακούουν ή διαβάζουν πνευματικά έργα.
Και δεν υπάρχει οξύτερος πόνος και μεγαλύτερο άλγος, για την επούλωση του οποίου καλείται η Τέχνη να φέρει τα φάρμακά της, από την απώλεια ενός πολύ κοντινού και αγαπημένου προσώπου.
Και μεταξύ μας, δεν το καταφέρνει πάντα.
Ευχαριστώ για το βαθύ σχόλιο Ιόλη.
"Ιδανικές φωνές κι αγαπημένες
ΑπάντησηΔιαγραφήεκείνων που πεθάναν, ή εκείνων που είναι
για μας χαμένοι σαν τους πεθαμένους.
Κάποτε μες στα όνειρά μας ομιλούνε•
κάποτε μες στην σκέψι τες ακούει το μυαλό.
Και με τον ήχο των για μια στιγμή επιστρέφουν
ήχοι από την πρώτη ποίησι της ζωής μας —
σα μουσική, την νύχτα, μακρυνή, που σβύνει.¨" Κ.Π.Καβάφης
"Φύγε: δεν ήμουν ποτέ εδώ....."
Αυτό ήταν η αρχή.......
"Φύγε.
Σου είπαν ότι είμαι εδώ, αλλά δεν είμαι......"
Αυτή είναι η συνέχεια
till we learn to fly ......θα υπάρχει και συνέχεια....
μέχρι να σβήσουν οι φωνές της πίκρας και του πόνου.....
μέχρι να μείνουμε με την γλυκιά μνήμη-ανάμνηση........
μέχρι να μάθουμε να πετάμε..............
ένα ακόμα συγκλονιστικό άρθρο ξετυλίγεται στις "σελίδες" αυτού του blog......
Συνέχισε Φοίβο ..................!!!!!
Γιατί η κόλαση υπάρχει κυρίως για τους ζωντανούς...
ΔιαγραφήΣταματήσαμε πια να συμμετέχουμε, να ανοιγόμαστε στον πόνο, να παραδεχόμαστε την οδύνη μας, να ξενυχτάμε τους νεκρούς μας.
Απαγορεύσαμε το μοιρολόι, ντρεπόμαστε να θρηνήσουμε, να κλάψουμε ή να αγκαλιαστούμε μοιραζόμενοι με αυτό τον τρόπο τον πόνο μας.
Τα δάκρυα παγώνουν στα μάτια μας και δεν κυλούν, και ο κόμπος στο στομάχι μας δεν λύνεται.
Αν όμως δεν κλάψεις ούτε στην κηδεία αυτών που αγαπάς, τότε πότε στον διάολο θα κλάψεις;
Βαθμιαία κατά τα τελευταία εκατό χρόνια η αστική τάξη σε πλανητικό επίπεδο περιορίζει όλο και περισσότερο την έκφραση των συναισθημάτων της. Απαγορεύεται να κλαίμε δημοσίως, να εκφράζουμε τον πόνο μας, να δείχνουμε στους άλλους τις αδυναμίες μας, να δημοσιοποιούμε την απελπισία ή τους φόβους μας. Σε αυτή την κοινωνία για να πας μπροστά, πρέπει να δείχνεις άτρωτος.
Και μετά έρχονται τα χάπια, το αλκοόλ, τα ναρκωτικά, οι πανάκριβες εξειδικευμένες κλινικές, μα στο τέλος τίποτα δεν θεραπεύεται.
Until we learn to fly, Ioanna.
Είναι ευλογία να προκαλεί ο άνθρωπος τέτοια συναισθήματα !!!!.🌹
ΑπάντησηΔιαγραφή