The Badge

ΤΟ ΠΑΡΑΣΗΜΟ

Α. Speaking the truth

Κι αν έχω χάσει την ψυχή μου μέσα σε ίσκιους άλλων ψυχών και άλλων χαμένων, δεν με νοιάζει. 

Ποτέ μου δεν κατάφερα να την αγγίξω, όπως ποτέ δεν κατάφερα ν' αγγίξω και σένα.

Ήσασταν πάντοτε ένα βήμα πιό μπροστά από μένα.

Ο εγκέφαλός μας αντιλαμβάνεται τον πόνο του χωρισμού, με τον ίδιο τρόπο που καταλαβαίνει και τον σωματικό πόνο. 

Αυτό πάντα με έκανε να αναρωτιέμαι και να ψάχνομαι, αλλά το πράγμα έχει την εξήγησή του.

Ο πόνος μάς σώζει, γιατί μάς κάνει αισθητή την παρουσία του πραγματικού κινδύνου, και έτσι μπορούμε να προστατεύουμε τον εαυτό μας.

Για τους παλιούς προγόνους μας, η κοινωνική απόρριψη  αποτελούσε την χειρότερη απειλή για την ζωή τους, επειδή αν σε πετούσαν έξω από την αγέλη, δεν ήσουν πια τίποτα.

Σε σύντομο χρόνο γινόσουν περιζήτητος μεζές για τα άλλα θηρία.

Εγώ όμως δεν γίνεται ν' αποβληθώ από την αγέλη σου. 

Γίνομαι φώς, μια φωτεινή εικόνα μέσα στις κόρες των ματιών σου.

Και εκεί με κρατάς, ακόμη κι αν το θηρίο του εγωισμού σου δεν το θέλει.

Κρατάς την εικόνα μου εκεί και οι πορφυρές πληγές σου λαμπυρίζουν στο σκοτάδι.

B. The true state of mind

Υποθέτω πως δεν θα μάθω ποτέ, πώς και έτσι απλά χωρίσαμε ή, πιο σωστά, πώς και έτσι απλά γνωριστήκαμε στ' αλήθεια.

Εγώ απέμεινα με το βλέμμα ακίνητο να κοιτάζω κολλάζ και γκράφιτι σε μυθικές εκθέσεις κι εσύ απέμεινες χωρίς την φλογίτσα που σου έδινε άλλοθι για να ζεις.

Αυτό ίσως προσφέρει μία εξήγηση, στο γιατί μερικά άτομα αισθάνονται τόσο ευάλωτα χωρίς κάποιον σύντροφο και επιδιώκουν να βρίσκονται πάντα σε μία σχέση.
Ιδού λοιπόν, 

εγώ αφήνομαι στα μαύρα πέπλα της ανίκητης ενοχής σου.

Τα μάτια μου φλέγονται.

Τα χείλη μου σφίγγονται.

Οι αναμνήσεις γίνονται νότες, που θυμίζουν μια παλιά μελωδία των Cream.

Που την ακούγαμε πολλές φορές μαζί, όχι σε άσπρο δωμάτιο αλλά σε κατάμαυρο.

In the white room with black curtains near the station.

Black-roof country, no gold pavements, tired starlings.

Silver horses run down moonbeams in your dark eyes.

Dawn-light smiles on you leaving, my contentment.

I'll wait in this place where the sun never shines;

Wait in this place where the shadows run from themselves...

Σ’ αφουγκράζομαι.

Με την σκέψη σου πνιγμένη στο πηγάδι μιας αδικαιολόγητης αγανάκτησης, ενός ανεξήγητου θυμού.

Πολύ συχνά όσοι έχουν βιώσει μία ερωτική απόρριψη, εκδηλώνουν έντονη εμμονική συμπεριφορά. 

Σκέπτονται συνέχεια πού έκαναν λάθος, πώς θα μπορούσαν να ξανακερδίσουν τον άλλον και πόσο πολύ τους λείπει η αγάπη τους. 

Έτσι κι εσύ επεξεργάζεσαι τον χωρισμό, όπως θα επεξεργαζόσουν ένα τραυματικό γεγονός.

Αγωνίζεσαι να περάσεις μακρές περιόδους, αποφεύγοντας την σκέψη μου, επιδιώκοντας να σβήσεις από τα μάτια σου την φλογίτσα της θύμησης, και κάνοντας όσο πιο πολλά λάθη μπορείς προσπαθώντας να μειώσεις τον πόνο σου.

C. Eureka

Η κατάσταση που μέσα της ζούμε θυμίζει την φάση απεξάρτησης από κάποιο μεγάλο εθισμό.

Υπάρχουν τεράστιες ομοιότητες μεταξύ της εγκεφαλικής δραστηριότητας ενός ναρκομανή που αποζητά την δόση του και ενός χωρισμένου που ποθεί τον πρώην σύντροφό του. 

Αυτό το βράδυ της δοκιμασίας μου, αυτή την περίοδο της σκοτεινής δυσαρέσκειάς μου, η αστάθειά σου και ο τρισμέγιστος Ερμής μ' έβαλαν σε πειρασμό κι έστειλαν στο μυαλό μου χίλιες δυό εικόνες από τα παλιά.

Όλοι οι ψυχολόγοι συμφωνούν πως ο έρωτας μπορεί να θεωρηθεί ένα είδος εξάρτησης.

Γι' αυτό και οι συμπεριφορές και οι συναισθηματικές αντιδράσεις που σχετίζονται με την ερωτική προδοσία είναι ανεξέλεγκτες.

Γι' αυτό και οι χωρισμοί οδηγούν σε ακραίες καταστάσεις, όπως δολοφονίες να πούμε.

Λοιπόν, κάποιος από ψηλά με δοκιμάζει σκληρά, και απόψε σε θέλω δίπλα μου.

Εδώ, κάτω από το λαμπερό φώς τής σύμμαχου όλων των ενόχων του κόσμου, τής ερωτευμένης σελήνης.

Εδώ, κάτω από το νυσταγμένο φως ενός στύλου μιας κατεστραμμένης χώρας, που από θαύμα δουλεύει ακόμα.

Εδώ, κάτω από το μισόφως του στριφτού τσιγάρου σου, καθώς απ' έξω στάζει αίμα το φεγγάρι.

Αμίλητα θα δοθώ σε σένα, θα σε σφίξω μέσα στα χέρια μου και θα σε κλείσω στην αγκαλιά μου.

Επίτηδες δεν θα προσέξω το τατουάζ της προδοσίας που έχεις στον ώμο σου, όπως η Μιλαίδη του Αλέξανδρου Δουμά...

Αλήθεια, ποιες θα ήταν οι πιο αποτελεσματικές στρατηγικές για να σε ξεπεράσω; 

Ίσως θα έπρεπε να μη βιάζω τον εαυτό μου να αισθανθεί καλλίτερα.

Ίσως θα έπρεπε να του δώσω λίγο χρόνο. 

Όπως συμβαίνει και με τον σωματικό πόνο, ίσως με τον καιρό η ένταση θα μειωθεί και το τραύμα θα αρχίσει να επουλώνεται. 

Το μόνο που χρειάζομαι είναι λίγη υπομονή.

Αλλά, 

εσύ που δεν αγαπάς πια τίποτα και δεν σου λείπει τίποτα,

κι εγώ που αγαπώ τα πάντα, πονώ γι' αυτά, και μου λείπουν όλα, 

είμαστε και οι δύο ελεύθεροι.

Στην πραγματικότητα, κανένας δεν είναι δεμένος με κάτι ορατό και χειροπιαστό.

Ούτε κάν με τον ίδιο μας τον εαυτό δεν είμαστε αναπότρεπτα δεμένοι.

Και όμως,

από τότε που εσύ πρόδωσες, ένα μεγάλο παράσημο, σαν ανοιχτό κόκκινο τριαντάφυλλο, στολίζει το αριστερό μέρος του στήθους μου.

White Room - Cream

-Never in the history of music has a band so appropriately named-