Poems, Lullabies and Nurseries

TO THE MOON

Art thou pale for weariness
Of climbing heaven and gazing on the earth,
Wandering companionless
Among the stars that have a different birth,
And ever changing, like a Joyless eye
That finds no object worth its constancy?

Percy Shelley

 

                                                                                                                                          
Πάντα αναρωτιόμουν, εάν οι σύγχρονοι του Σέλλεϋ Άγγλοι (τέλη του 18ου και αρχές του 19ου αιώνα) καταλάβαιναν την σύνθετη και περίπλοκη γλώσσα του.
Εξ όσων έψαξα και βρήκα η απάντηση είναι, και ναι και όχι.
Υπήρχε τότε μεγάλη και πολυπληθής πληθυσμιακή ομάδα, που ήταν καλά μορφωμένη και κατανοούσε τους στίχους αυτού του είδους. Εξ άλλου το ρομαντικό κίνημα ήταν πολύ ισχυρό στην Αγγλία εκείνη την εποχή.
Τα αμόρφωτα όμως πληθυσμιακά στρώματα δεν αντιλαμβάνονταν πλήρως τα νοήματα αυτά, αν και επηρεάζονταν αρκετά από την έντονη πνευματική ζωή της χώρας τους...

                                                           
A NURSERY RHYME FROM THE 1700's

Hey diddle diddle,
The cat and the fiddle,
The cow jumped over the moon;
The little dog laughed to see such sport,
And the dish ran away with the spoon.
                                             
                                    

                                                                                                            
Σε αρκετά (αλλά όχι και τόσα πολλά) μέρη του κόσμου, όπου αναπτύχθηκε κάποιος ιδιαίτερος πολιτισμός, πραγματική ποίηση που αναβλύζει τρυφερότητα, στοργή και ευαισθησία, έχει δώσει η λαϊκή παράδοση για το νανούρισμα των μωρών και των μικρών παιδιών.
Στα νανουρίσματα οι διαφαινόμενες σκέψεις, τα λόγια και οι εκφράσεις ακτινοβολούν μέσα στην απλότητά τους την απέραντη γονική αγάπη και στοργή, την ώρα που οι γονείς νανουρίζουν τους τρυφερούς γόνους.
Με αισθητές παραλλαγές από χώρα σε χώρα και από περιοχή σε περιοχή, τα νανουρίσματα παραμένουν ένας διαχρονικός ύμνος στην τρυφερότητα, στην παιδική αθωότητα και στην δίχως όρια, αιώνια μητρική και πατρική αγάπη...

Eδώ πρέπει να μπει και ένα σύγχρονο Νανούρισμα.
Πιο περίπλοκο, αναφερόμενο στις πολύπλοκες ανθρώπινες σχέσεις αλλά έλκον την καταγωγή του κατ' ευθείαν από την ίδια αρχαία νοοτροπία και τρυφερότητα.

Lullaby
by W. H. Auden

Lay your sleeping head, my love,
Human on my faithless arm;
Time and fevers burn away
Individual beauty from
Thoughtful children, and the grave
Proves the child ephemeral:
But in my arms till break of day
Let the living creature lie,
Mortal, guilty, but to me
The entirely beautiful.

Soul and body have no bounds:
To lovers as they lie upon
Her tolerant enchanted slope
In their ordinary swoon,
Grave the vision Venus sends
Of supernatural sympathy,
Universal love and hope;
While an abstract insight wakes
Among the glaciers and the rocks
The hermit's carnal ecstasy.

Certainty, fidelity
On the stroke of midnight pass
Like vibrations of a bell,
And fashionable madmen raise
Their pedantic boring cry:
Every farthing of the cost,
All the dreaded cards foretell,
Shall be paid, but from this night
Not a whisper, not a thought,
Not a kiss nor look be lost.

Beauty, midnight, vision dies:
Let the winds of dawn that blow
Softly round your dreaming head
Such a day of welcome show
Eye and knocking heart may bless,
Find the mortal world enough;
Noons of dryness find you fed
By the involuntary powers,
Nights of insult let you pass
Watched by every human love.