Περί Ψυχολογίας και Μοναξιάς

Λίγα για την Ψυχολογία μέσα από το κοινωνικό προτσές.
Ομαδική και Ατομική.

"H πραγματική ευτυχία βρίσκεται στην ψυχική ολοκλήρωση και πραγμάτωση του ανθρώπου, που δημιουργεί ειλικρινείς σχέσεις, αποδέχεται τον εαυτό του με τις αδυναμίες του, και ξεφεύγει από τη μοναξιά του πετυχαίνοντας την πραγματική ευτυχία". 
Έριχ Φρομ, Η Τέχνη της Αγάπης. 


"ΟΣΟ ΜΠΟΡΕΙΣ..." 
Κ. Π. ΚΑΒΑΦΗΣ

"Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: Μη την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.

Μη την εξευτελίζεις πηαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κ’ εκθέτοντάς την
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινήν ανοησία,
ώς που να γίνει σαν μια ξένη φορτική". 


Διασκευάζοντας αρκετά τον Παράκελσο, μπορούμε να πούμε:
Εκείνος που δεν θέλει να ξέρει τίποτα, δεν αγαπά τίποτα.
Εκείνος που δεν θέλει να κάνει τίποτα, δεν καταλαβαίνει τίποτα.
Εκείνος που δεν θέλει να καταλαβαίνει τίποτα, είναι άχρηστος.
Εκείνος όμως που καταλαβαίνει, μπορεί και να αγαπά και να προσέχει και να βλέπει.
Όσο πιο πολλή γνώση συγκεντρώνεται για ένα πράγμα ή για μια κατάσταση, τόσο μεγαλύτερη αγάπη επιτυγχάνεται.
Όσοι φαντάζονται ότι όλα τα φρούτα ωριμάζουν την ίδια εποχή με τις φράουλες, δηλαδή όλα μαζί ταυτόχρονα, δεν ξέρουν τίποτα για τα σταφύλια...

Όσον αφορά την κοινωνία:

Η κοινωνία έτσι όπως έχει σήμερα διαμορφωθεί, συντελεί στην ενίσχυση της τωρινής επικρατούσας κατάστασης με την αποξένωση και τη μοναξιά που δημιουργεί στους ανθρώπους και που αγγίζει τα όρια της ερήμωσης. Και αν στην πραγματικότητα αυτή προσθέσουμε τις πρόσφατες παγκόσμιες επιδημίες, και την συντριπτική αλλαγή και μείωση των κοινωνικών ελευθεριών και δραστηριοτήτων, το πρόβλημα γίνεται ακόμη μεγαλύτερο.
Περαιτέρω, τώρα με την συνεχιζόμενη οικονομική κρίση, το διαδίκτυο είναι πλέον ο μόνος τρόπος διαφυγής από τα μεγάλα διλήμματα και αδιέξοδα.
Αυτό με τη σειρά του όμως δημιουργεί χειρότερα προβλήματα.
Κάνει τους ανθρώπους να κλείνονται ολοένα και πιο πολύ στον ασφαλή μικρόκοσμό τους, αφού δεν μπορούν να αντέξουν αυτά που συμβαίνουν στον έξω κόσμο.
Έτσι καταλήγουν να αδιαφορούν.
Καταντούν απρόσωπα και απαθή άτομα, και για τον λόγο αυτόν εύκολα χειρίσιμα.
Είναι πολύ πιο εύκολο και απλό να ανοίξεις τον υπολογιστή σου, παρά να βγεις μια βόλτα και να περπατήσεις, να διαβάσεις ένα βιβλίο ή να συζητήσεις με ένα φίλο. Και αυτό τελικά γίνεται συνήθεια και τρόπος ζωής, χωρίς να το καταλαβαίνουμε. Όσο και να φαίνεται απίστευτο, η έρευνα της έννοιας και του ζητήματος της μοναξιάς, καθώς επίσης και η δυστυχία που αυτή συνεπιφέρει και συνεπάγεται, χρονολογείται ιστορικά μόλις τον 19ο αιώνα.
Σήμερα, τον 21ο αιώνα, υφίσταται, κυριαρχεί και μαστίζει όλες τις οργανωμένες κοινωνίες.

Όσον αφορά το άτομο:

Τα άτομα προσπαθούν, το καθένα με τον δικό του τρόπο,
να καλύψουν το συναισθηματικό τους κενό,
να βρουν την αποδοχή που τους λείπει,
να ενταχθούν σε μια ομάδα που να τους καλύπτει,
και να αναζητούν διακαώς την αίσθηση του «ανήκειν».
Παρουσιάζουν χαμηλή αυτοεκτίμηση και χαμηλής ποιότητας αυτοεικόνα. Η αυτοπραγμάτωση, που είναι θεμέλιος λίθος μιας υγιούς προσωπικότητας, αναζητείται μέσω της ενασχόλησης με τα παιχνίδια και το διαδίκτυο. Δημιουργούν ένα κόσμο πλασματικό, όπου δεν υπάρχουν τα απειλητικά ερεθίσματα, οι διάφοροι κίνδυνοι, και ο πόνος που προκαλεί η εξωτερική πραγματικότητα.
Επικοινωνούν βέβαια με ανθρώπους, αλλά προτιμούν τα άτομα που είναι σαν κι αυτούς, και βρίσκουν την επαφή που τους λείπει με τους δικούς τους όρους, αφού όλα συμβαίνουν σε ένα προστατευμένο και ασφαλές πλαίσιο.
Μέσα από τα παιχνίδια το άτομο βιώνει την ψευδαίσθηση ότι είναι επιτυχημένο, ότι έφθασε κάπου, ότι βελτιώνεται, και έτσι ενδυναμώνει (πρόσκαιρα βέβαια) την αυτοπεποίθησή του.
Η αποτυχία ή επιτυχία του δεν εξαρτάται από αυτό, ούτε από την ευφυΐα του, ούτε από τις ικανότητές του, ούτε καν από εξωτερικούς κοινωνικούς παράγοντες που δεν μπορεί να ελέγξει, αλλά κυρίως ή μόνο από την τύχη.
Έτσι, η ματαίωση που προκύπτει σε περίπτωση αποτυχίας του, δεν είναι τόσο απειλητική και οδυνηρή για την προσωπικότητά του.
Το κρισιμότατο κοινωνικό φαινόμενο της ατομικής απομόνωσης και μοναξιάς δεν περιορίζεται σε ένα μόνο συναίσθημα. Αντιθέτως αποτελεί ένα περίπλοκο σύμπλεγμα συναισθημάτων αποτελούμενο από έντονη οργή, θλίψη, κάθε είδους θυμό, φόβο, άγχος, στενοχώρια και ντροπή.
Τέλος, πάντοτε έχει οικονομικές, κοινωνικές και πολιτικές διαστάσεις, που αναφέρονται και αφορούν άλλοτε το σύνολο, άλλοτε το άτομο, άλλοτε τις θρησκείες και άλλοτε τον φυσικό κόσμο.
Από τα παραπάνω γίνεται εύκολα αντιληπτό ότι αυτή η εσωτερική εικόνα που έχουμε για τον εαυτό μας, αυτό που ονομάζουμε αυτοεκτίμηση, και που σήμερα είναι ο βασικός μοχλός για την αναζήτηση της χαράς και της ευτυχίας, έχει μακρύ δρόμο να διανύσει ακόμη μέχρι να ολοκληρώσει την προσωπικότητά μας.

Όσον αφορά και την κοινωνία και το άτομο:

Και η κοινωνία και το άτομο πρέπει να λειτουργούν με μέτρο και με ελεύθερη βούληση.
Πρέπει να θέλεις πραγματικά, για να μπορέσεις να ενταχθείς, να μάθεις, να νοιώσεις, να χρησιμεύσεις, να αγαπήσεις, και να κάνεις όλα αυτά τα γοητευτικά πράγματα, που μπορείς να κάνεις κατά την σύντομη διάρκεια τής ύπαρξης. Και την αναζήτηση της ευτυχίας, και την επιδίωξη εκπλήρωσης των ονείρων μας, και την επισήμανση των αδυναμιών μας.
Πάντοτε βέβαια στα πλαίσια της διαφορετικότητας του καθενός.
Ως διαφορετικότητα ορίζουμε συνήθως τα προσωπικά στοιχεία ενός ατόμου, που το διαφοροποιούν (ξεχωρίζουν) και καθιστούν δύσκολη την δραστηριοποίησή του μέσα σε μια ομάδα (κοινωνική ή άλλη).
Αν φανταστούμε ότι όλοι πάνω στη γη ή σε μια κοινωνία είναι ίδιοι (κλωνοποιημένοι), τότε θα ζούσαμε σε μια τυποποιημένη, ισοπεδωμένη κοινωνία, χωρίς αξίες, χωρίς ποικιλίες και εναλλαγές.
∆ιαφορετικότητα μέσα στους φίλους και στον κοινωνικό κύκλο δεν σημαίνει άσπρο ή μαύρο.
Αποτελεί απαραίτητο στοιχείο, για να δώσει νόημα και ποικιλία στην ζωή μας και στη δημιουργικότητά μας.
Μας ενώνει με τον φίλο μας, τον συν-άνθρωπό μας, μας δίνει τη δυνατότητα να συν-ζούμε με τους άλλους, να συν-αποφασίζουμε και τέλος να συν-αποκαλύπτουμε την ζωή.

.
John Steinbeck από το μοναδικό "Τα σταφύλια της οργής":
"Η γυναίκα είναι πιο εύκολη στις αλλαγές από τον άντρα ", είπε η μητέρα με ύφος παρηγορητικό. " Η γυναίκα κρατάει την ζωή της στα χέρια της. Ο άντρας την έχει όλη στο κεφάλι του. Μη σε νοιάζει. Του χρόνου μπορεί ίσως να βρούμε κάποιο σπιτάκι."
- "Δεν έχουμε τίποτα τώρα " είπε ο πατέρας. "Σε λίγο δεν θα υπάρχει ούτε σοδειά ούτε λεφτά. Τι θα κάνουμε τότε; Τι θα τρώμε; Και η Ρόζα κοντεύει να γεννήσει. Έχω φτάσει ν' αποφεύγω να τα σκέπτομαι όλα αυτά. Γι' αυτό ανασκαλεύω το παρελθόν, για να μη σκέπτομαι. Μου φαίνεται ότι ξόφλησε πια η ζωή μας".
- " Όχι δεν ξόφλησε " είπε χαμογελαστά η μητέρα. " Να κι άλλο ένα πράγμα που μόνο η γυναίκα το ξέρει. Το πρόσεξα αυτό. Ο άντρας ζει με πηδήματα...
Ένα μωρό γεννιέται και ένας άντρας πεθαίνει, κι αυτό είναι ένα πήδημα...
Αγοράζει ένα κτήμα και μετά το χάνει, κι αυτό είναι ένα πήδημα...
Η γυναίκα κυλάει σαν ρέμα. Είναι σαν ποτάμι με μικρές δίνες, μικρούς καταρράκτες, αλλά είναι ποτάμι που κυλάει. Έτσι τα αντιμετωπίζει η γυναίκα. Δεν θα πεθάνουμε. Θα επιζήσουμε. Η ζωή κυλάει... Αλλάζει ίσως λίγο, αλλά πάλι κυλάει"...
Τι έγραψε ο μέγας αυτός άνθρωπος! Όλη η επιστήμη της Ψυχολογίας συσσωρευμένη σε ένα βιβλίο!
Δεν έρχονται όλα τα πράγματα μαζί.
Δεν επιτυγχάνονται όλα τα σχέδια ταυτόχρονα.
Δεν συμβαίνουν όλα τα γεγονότα μαζί.
Δεν ωριμάζουν όλα μαζί τα φρούτα. Τα φρούτα όλων των ειδών.

.
Ιπποκράτης:
"Αγνή και καθαρή θα διατηρήσω
την ζωή μου και την τέχνη μου.
Ο βίος βραχύς, η δε τέχνη μακρά,
ο δε καιρός οξύς, η δε πείρα σφαλερή,
η δε κρίσις χαλεπή".
Ποια είναι τα πέντε ψυχολογικά μυστικά, για την πιθανή εύρεση της χαράς μέσα σε ένα σημερινό κοινωνικό σύνολο τόσο αποπνικτικό;
-Ανακάλυψε τον καλλίτερο εαυτό σου. Είναι δύσκολο αλλά μπορείς.
-Σχεδίασε την ζωή σου με τέτοιο τρόπο, ώστε να χωράει η χαρά.
Νοιώσε ή Άνθρωπε Αγάπα, που έλεγαν οι ανεπανάληπτοι Poll.
-Όσο μπορείς, απόφυγε τις κούφιες υποθέσεις, τα πολλά αν.
-Συχνά-πυκνά, δίνε προτεραιότητα και στους άλλους γύρω σου.
-Επίτρεψε στον εαυτό σου να γίνει ευτυχής. (Φαίνεται αυτονόητο αλλά είναι δύσκολο.)

.
Χέρμαν Έσσε:
"Είχε αγαπήσει, και αγαπώντας βρήκε τον εαυτό του".
Αν δεν εκτιμάς τον εαυτό σου, το χάλι έρχεται αμέσως μετά.

Περαιτέρω, οι συνέπειες της έλλειψης αξιών σε παγκόσμιο επίπεδο, που έχουν περιγραφεί από πολλούς αναγνωρισμένους συγγραφείς, διανοούμενους ή επιστήμονες, έτσι όπως έρχονται πρόχειρα στο μυαλό, είναι η βαθειά ανηθικότητα, το εσωτερικό κενό (για το οποίο μας χάρισε μια αξέχαστη περιγραφή η Σιμόν ντε Μπωβουάρ), η απελπισία, η αποκοπή από τις ρίζες μας, η έλλειψη ιδανικών και ο εγωκεντρισμός.
Τα πράγματα έφθασαν σε αυτό το σημείο, επειδή όλα τα παραδοσιακά συστήματα αξιών που δημιούργησε η ανθρωπότητα, αποδείχθηκαν πρακτικά στην καθημερινή ζωή αποτυχημένα.
Ο πλούτος, η ευημερία περισσότερων ανθρώπων, η τεχνολογική πρόοδος, η ευρύτατα διαδεδομένη εκπαίδευση, τα δημοκρατικά και τα ολοκληρωτικά πολιτικά σχήματα, απέτυχαν παταγωδώς να δημιουργήσουν ειρήνη, αδελφικότητα, ψυχική γαλήνη ή ευτυχία, και μας άφησαν πιο γυμνούς απέναντι στα δυσνόητα ζητήματα κοινωνικής ερήμωσης, απομόνωσης, περιθωριοποίησης και μοναξιάς, που η ανθρωπότητα αποφεύγει συστηματικά να λύσει, επειδή είναι απασχολημένη με το επιφανειακό.

.
Οι ανθρώπινες σχέσεις μέσα στο κοινωνικό σύνολο ή μέσα στον μικρόκοσμο του καναπέ και του υπολογιστή μας:
Στην σημερινή εποχή η τεχνητή νοημοσύνη φτιαγμένη από ανθρώπους τείνει να εξαφανίσει τον άνθρωπο!
Ένα λάθος στην κοινωνική δραστηριοποίησή μας μπορεί να είναι τυχαίο. Τα συνεχόμενα όμως ψέμματα και ακόμη χειρότερα οι δόλιες συμπεριφορές, δεν είναι τυχαία γεγονότα.
Όσοι είμαστε αποδέκτες τέτοιων συμπεριφορών συστηματικά, πρέπει να ξέρουμε ότι ένα τυπικό και κίβδηλο συγγνώμη που μπορεί να μας πουν, δεν είναι ποτέ αρκετό, για να μας κάνει να υποχωρήσουμε περιμένοντας την βελτίωση να έλθει, και τον Βάαλ να ευχαριστηθεί από την ανθρωποθυσία που του προσφέρθηκε.
Η άσκοπη υποχώρηση με την μάταιη ελπίδα της βελτίωσης των καταστάσεων δεν σημαίνει τίποτα άλλο, παρά το ότι κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας και ξεγελάμε τον ίδιο μας τον εαυτό.
Είμαστε βέβαιοι πως αναγνωρίζουμε τις κοινωνικές σχέσεις που αξίζουν πραγματικά;
Μήπως κάτι μας έχει ξεφύγει και έχουμε γίνει εκείνοι οι εμμονικοί που παραπονιούνται διαρκώς, επειδή ο κόσμος δεν ασχολείται αδιάλειπτα με την ευτυχία τους;
Αυτό που ζητάμε από τους άλλους, πρέπει να το προσφέρουμε και εμείς οι ίδιοι.
Συμβαίνει πολλές φορές ο φίλος που πονάει, να σου πει "μην ανησυχείς, είμαι καλά", αλλά αυτό που πράγματι χρειάζεται, είναι να τον κοιτάξεις στα μάτια και να του πεις: "Ξέρω ότι δεν είσαι καλά. Μίλησέ μου, είμαι εδώ".
Για όλα αυτά, σε κάθε στιγμή της ζωής μας πρέπει να είμαστε ο εαυτός μας.
Να είμαστε ο εαυτός μας, οτιδήποτε και να λένε οι άλλοι, που τραγουδάει τόσο εύστοχα o Sting.
Οφείλουμε να συνεχίζουμε να ψάχνουμε για εκείνο που θέλουμε, ακόμη και αν γνωρίζουμε τις δυσκολίες του θέματος.

.
Τα κυριότερα ζητήματα της Ψυχολογίας είναι αυτά που αναφέρονται εν συντομία εδώ.
Οι περισσότεροι από εμάς δεν ζούμε πραγματικά αλλά φαινομενικά.
Γι’ αυτό και η ψυχολογική ανάλυση ενισχύεται πολύ, όταν μάθουμε πώς να διασχίζουμε τον δρόμο των κάθε είδους απωλειών.
Συνακόλουθα, το πένθος είναι αναγκαίο για την επεξεργασία μιας απώλειας, της ματαίωσης ενός ευσεβούς πόθου, της απόλυτης πλέον βεβαιότητας ότι δεν θα αποκτήσουμε ποτέ αυτό που περιμέναμε, ονειρευτήκαμε ή λαχταρήσαμε.
H πορεία προς την αυτοπραγμάτωση, έχει τους κανονισμούς της. Έχει μια συγκεκριμένη γραμμή πλεύσης. O δρόμος έχει τους χάρτες του, και αν τους γνωρίζει κανείς, αυτό θα τον βοηθήσει να φθάσει στην τελική επιτυχία.
Ένας ειδικός επιστήμονας, o Κορσίμπσκι, έλεγε ότι στην πραγματικότητα κατασκευάζουμε όλοι ένα σχεδιάγραμμα του κόσμου στον οποίο κατοικούμε, ένα χάρτη του τόπου όπου ζούμε.
O χάρτης αυτός όμως δεν δείχνει τoν πραγματικό τόπο.
O χάρτης αυτός είναι ο δικός μας προσωπικός χάρτης.
Στην πραγματικότητα είναι η πεποίθηση που έχουμε εμείς για την πραγματικότητα, συχνά διαστρεβλωμένη από τις αδυναμίες και τις προκαταλήψεις μας.
Το γεγονός πάντως είναι, ότι ακόμη και αν το σχεδιάγραμμά μας δεν ανταποκρίνεται ακριβώς στην πραγματικότητα, ακόμη και αν απέχει πολύ από την πραγματικότητα των άλλων, αυτός είναι o δικός μας χάρτης, και με βάση αυτόν προχωρούμε στην ζωή μας.
Δεν ζούμε στην πραγματικότητα όπως είναι, αλλά στην εικόνα που έχουμε εμείς γι’ αυτήν!
Αν κάποιος δεν λάβει υπ' όψη του τον χάρτη μας, οι συμπεριφορές μας τού φαίνονται από ηλίθιες έως επικίνδυνες, και από αξιολύπητες έως διασκεδαστικές.
Στην πράξη όμως τέτοιου είδους αγνοήσεις μπορούν να γίνουν επικίνδυνες, όπως η ζωή έχει πολλές φορές αποδείξει.
Η αυτοπραγμάτωση, η κατάκτηση της εσωτερικής ευτυχίας, η διαπροσωπική επιτυχία του ατόμου μέσα στην κοινωνία, εξαρτάται από το πώς θα επεξεργασθεί τα διάφορα στοιχεία που έχει, εξαρτάται από το πώς έχει χαράξει τον χάρτη της ζωής του, εξαρτάται από την θέση που έχει το κάθε πράγμα στο σχέδιό του, εξαρτάται από τις πεποιθήσεις που διαμορφώνει στην πορεία του, και από το πως αυτές οι πεποιθήσεις-δρόμοι ζωής διαμορφώνουν το άτομο αυτό.


Συμπέρασμα:
Όπως ειπώθηκε πιο πάνω, όλα, και η κοινωνία και τα άτομα, πρέπει να λειτουργούν με μέτρο και ελεύθερη βούληση.
Πρέπει η φλόγα σου να καίει σταθερά, οφείλεις να θέλεις πραγματικά, για να μπορέσεις να ζήσεις, να ενταχθείς, να μάθεις, να νοιώσεις, να χρησιμεύσεις, να αναπτυχθείς, να αγαπήσεις, και να κάνεις όλα εκείνα τα γοητευτικά πράγματα, που μπορείς να κάνεις κατά την σύντομη διάρκεια τής ύπαρξης.

Οπότε γυρίζουμε ξανά στην αρχή. Στον Καβάφη, στον Παράκελσο, στον Φρομ, και στον Γιάννη τον Λέννον, που σε όλη την σύντομη πικρή ζωή του ασχολήθηκε με παρόμοια θέματα...

 

 

 

Από τα πιο συγκλονιστικά κείμενα !

A FAREWELL LETTER

 

(Ένα γράμμα αποχαιρετισμού, αλλά τι αποχαιρετισμού!)

         A FAREWELL LETTER  (or  THE PUPPET)
         (by Johnny Welch and not by Gabriel García Márquez)

 
(στα ελληνικά)
Αν ο Θεός ƶεxνούσε ɣια μια στιɣμή ότι είμαι μια μαϱιονέτα φτιαɣμένη από ϰουϱέλια ϰαι μου xάϱιzε ένα ϰομμάτι zωή, ίσως δεν ϑα έλεɣα όλα αυτά που σϰέπτομαι, αλλά σίɣουϱα ϑα σϰεπτόμουν όλα αυτά που λέω εδώ.
Θα έδινα αƶία στα πϱάɣματα, όxι ɣι’αυτό που αƶίzουν, αλλά ɣι’αυτό που σημαίνουν.
Θα ϰοιμόμουν λίɣο, ϑα ονειϱευόμουν πιο πολύ, ɣιατί ɣια ϰάϑε λεπτό που ϰλείνουμε τα μάτια, xάνουμε εƶήντα δευτεϱόλεπτα φως.
Θα συνέxιzα όταν οι άλλοι σταματούσαν, ϑα ƶυπνούσα, όταν οι άλλοι συνέxιzαν να ϰοιμούνται.
Θα άϰουɣα, όταν οι άλλοι μιλούσαν, ϰαι πόσο ϑα απολάμϐανα ένα ωϱαίο παɣωτό σοϰολάτα!
Αν ο Θεός μού δώϱιzε ένα ϰομμάτι zωή, ϑα ντυνόμουν λιτά, ϑα ƶάπλωνα στον ήλιο, αφήνοντας αϰάλυπτο όxι μόνο το σώμα αλλά ϰαι την ψυxή μου.
Θεέ μου, αν μποϱούσα, ϑα έɣϱαφα το μίσος μου πάνω στον πάɣο ϰαι ϑα πεϱίμενα να ϐɣει ο ήλιος.
Θα zωɣϱάφιzα μ’ ένα όνειϱο του Βαν Γϰοɣϰ πάνω στα άστϱα ένα ποίημα του Μπενεντέτι, ϰαι ένα τϱαɣούδι του Σεϱϱάτ ϑα ήταν η σεϱενάτα που ϑα xάϱιzα στη σελήνη.
Θα πότιzα με τα δάϰϱυά μου τα τϱιαντάφυλλα, ɣια να νoιώσω τον πόνο από τ’αɣϰάϑια τους ϰαι το ϰοϰϰινωπό φιλί των πετάλων τους…


Θεέ μου, αν είxα ένα ϰομμάτι zωή…
Δεν ϑα άφηνα να πεϱάσει ούτε μία μέϱα, xωϱίς να πω στους ανϑϱώπους ότι αɣαπώ, ότι τους αɣαπώ.
Θα έϰανα ϰάϑε άνδϱα ϰαι ɣυναίϰα να πιστέψουν ότι είναι οι αɣαπημένοι μου ϰαι ϑα zούσα εϱωτευμένος με τον έϱωτα.
Στους ανϑϱώπους ϑα έδειxνα, πόσο λάϑος ϰάνουν να νομίzουν ότι παύουν να εϱωτεύονται, όταν ɣεϱνούν, xωϱίς να ϰαταλαϐαίνουν ότι ɣεϱνούν, όταν παύουν να εϱωτεύονται!
Στο μιϰϱό παιδί ϑα έδινα φτεϱά αλλά ϑα το άφηνα να μάϑει μόνο του να πετάει.
Στους ɣέϱους, ϑα έδειxνα ότι τον ϑάνατο δεν τον φέϱνουν τα ɣηϱατειά αλλά η λήϑη.


Έμαϑα τόσα πϱάɣματα από σας, τους ανϑϱώπους…
Έμαϑα πως όλοι ϑέλουν να zήσουν στην ϰοϱυφή του ϐουνού, xωϱίς να ɣνωϱίzουν ότι η αληϑινή ευτυxία ϐϱίσϰεται στον τϱόπο που ϰατεϐαίνεις την απόϰϱημνη πλαɣιά.
Έμαϑα πως, όταν το νεοɣέννητο σφίɣɣει στη μιϰϱή παλάμη του, ɣια πϱώτη φοϱά το δάxτυλο του πατέϱα του, το αιxμαλωτίzει ɣια πάντα. 
Έμαϑα πως ο άνϑϱωπος διϰαιούται να ϰοιτά τον άλλον από ψηλά, μόνο όταν πϱέπει να τον ϐοηϑήσει να σηϰωϑεί.
Είναι τόσα πολλά τα πϱάɣματα που μπόϱεσα να μάϑω από σας, αλλά δεν ϑα xϱησιμεύσουν αλήϑεια πολύ, ɣιατί όταν ϑα με ϰϱατούν ϰλεισμένο μέσα σ’ αυτή τη ϐαλίτσα, δυστυxώς ϑα πεϑαίνω.


Να λες πάντα αυτό που νοιώϑεις ϰαι να ϰάνεις πάντα αυτό που σϰέπτεσαι.
Αν ήƶεϱα ότι σήμεϱα ϑα ήταν η τελευταία φοϱά που ϑα σ’ έϐλεπα να ϰοιμάσαι, ϑα σ’ αɣϰάλιαzα σφιxτά ϰαι ϑα πϱοσευxόμουν στον Κύϱιο, ɣια να μποϱέσω να ɣίνω ο φύλαϰας της ψυxής σου.
Αν ήƶεϱα ότι αυτή ϑα ήταν η τελευταία φοϱά που ϑα σ’έϐλεπα να ϐɣαίνεις απ’ την πόϱτα, ϑα σ’ αɣϰάλιαzα ϰαι ϑα σού ‘δινα ένα φιλί ϰαι ϑα σε φώναzα ƶανά, ɣια να σου δώσω ϰι άλλα.
Αν ήƶεϱα ότι αυτή ϑα ήταν η τελευταία φοϱά, που ϑα άϰουɣα τη φωνή σου, ϑα ηxοɣϱαφούσα ϰάϑε σου λέƶη, ɣια να μποϱώ να την αϰούω ƶανά ϰαι ƶανά.
Αν ήƶεϱα ότι αυτές ϑα ήταν οι τελευταίες στιɣμές που σ’ έϐλεπα, ϑα έλεɣα «σ’αɣαπώ» ϰαι δεν ϑα υπέϑετα, ανόητα, ότι το ƶέϱεις ήδη. 


Υπάϱxει πάντα ένα αύϱιο ϰαι η zωή μας δίνει ϰι άλλες ευϰαιϱίες, ɣια να ϰάνουμε τα πϱάɣματα όπως πϱέπει, αλλά σε πεϱίπτωση που ϰάνω λάϑος ϰαι μας μένει μόνο το σήμεϱα, ϑα 'ϑελα να σου πω πόσο σ’ αɣαπώ ϰι ότι ποτέ δεν ϑα σε ƶεxάσω.
Το αύϱιο δεν το έxει εƶασφαλίσει ϰανείς, είτε νέος είτε ɣέϱος.
Σήμεϱα μποϱεί να είναι η τελευταία φοϱά, που ϐλέπεις τους ανϑϱώπους που αɣαπάς.
Γι’ αυτό μη πεϱιμένεις άλλο, ϰάν’το σήμεϱα, ɣιατί αν το αύϱιο δεν έλϑει ποτέ, ϑα μετανοιώσεις σίɣουϱα ɣια τη μέϱα, που δεν ϐϱήϰες xϱόνο ɣια ένα xαμόɣελο, μια αɣϰαλιά, ένα φιλί ϰαι ήσουν πολύ απασxολημένος, ɣια να μπορέσεις να ϰάνεις πϱάƶη μια τελευταία τους επιϑυμία.
Κϱάτα αυτούς που αɣαπάς ϰοντά σου, πες τους ψιϑυϱιστά πόσο πολύ τους xϱειάzεσαι, αɣάπα τους ϰαι φέϱσου τους ϰαλά, ϐϱες xϱόνο ɣια να τους πεις «συɣɣνώμη», «συɣxώϱεσέ με», «σε παϱαϰαλώ», «ευxαϱιστώ» ϰι όλα τα λόɣια αɣάπης που ƶέϱεις. 
Κανείς δεν ϑα σε ϑυμάται ɣια τις ϰϱυφές σου σϰέψεις.
Ζήτα απ’ τον Κύϱιο τη δύναμη ϰαι τη σοφία ɣια να τις εϰφϱάσεις.
Δείƶε στους φίλους σου τι σημαίνουν ɣια σένα.

(in English)
If for an instant God were to forget that I am rag doll and gifted me with a piece of life, 
possibly I wouldn't say all that I think, 
but rather I would think of all that I say. 
I would value things, 
not for their worth but for what they mean. 
I would sleep little, dream more, 
understanding that for each minute we close our eyes we lose sixty seconds of light.
I would walk when others hold back. 
I would wake when others sleep. 
I would listen when others talk, 
and how I would enjoy a good chocolate ice cream! 
If God were to give me a piece of life, 
I would dress simply, 
throw myself face first into the sun, 
baring not only my body but also my soul. 
My God, if I had a heart, I would write my hate on ice, 
and wait for the sun to show. 
Over the stars I would paint with a Van Gogh dream a Benedetti poem, 
and a Serrat song would be the serenade I'd offer to the moon. 
With my tears I would water roses, 
to feel the pain of their thorns, 
and the red kiss of their petals.


My God, if I had a piece of life... 
I wouldn't let a single day pass without telling the people I love that I love them. 
I would convince each woman and each man that they are my favorites, 
and I would live in love with love. 
I would show men how very wrong they are to think that they cease to be in love when they grow old, 
not knowing that they grow old when they cease to love! 
To a child I shall give wings, 
but I shall let him learn to fly on his own. 
I would teach the old that death does not come with old age, 
but with forgetting. 


So much have I learned from you, oh men...
I have learned that everyone wants to live on the peak of the mountain, 
without knowing that real happiness is in how it is scaled. 
I have learned that when a newborn child squeezes for the first time with his tiny fist his father's finger, 
he has him trapped forever. 
I have learned that a man has the right to look down on another only when he has to help the other get to his feet. 
From you I have learned so many things, 
but in truth they won't be of much use, 
for when I keep them within this suitcase, 
unhappily shall I be dying.


Say always what you feel and do what you think.
If I knew that today is the last time that I am going to see you asleep, I would hug you with all my strength and I would pray to the Lord to let me be the guardian angel of your soul.  
If I knew this is the last time I’m gonna see you going out through that door, I would give you a hug, a kiss and I would call you again to give you more. 
If I knew this was the last time I am gonna hear your voice, I would record each one of your words to be able to listen to them eternally. 
If I knew that these are the last moments to see you, I would say «I love you» and I wouldn’t assume, stupidly, that you already know it.


There is always a tomorrow and life gives us the opportunity to do things right, but in case I’m wrong and today is the only thing we have left, I would like to tell you how much I love you, and that I’m never going to forget you.
Tomorrow is never guaranteed to anyone, young or old.
Today could be the last time to see your loved ones.
So, wait no more; do it today, Because, in case,  tomorrow never arrives, you will, for sure, regret the day you didn’t have the time for a smile, a hug, a kiss, and that you were too busy to grant them their last wish. 
Keep the ones you love near you, tell them in their ear how much you need them, love them and treat them good, take time to tell them «I’m sorry», «forgive me», «please», «thank you»», and all the love words you know. 
Nobody will remember you for your secret thoughts.
Ask God for the strength and the wisdom to express them.
Show your friend how important they are for you.

(in Spanish)
Si por un instante Dios se olvidara de que soy una marioneta de trapo y me regalara un trozo de vida, posiblemente no diría todo lo que pienso, pero en definitiva pensaría todo lo que digo.
Daría valor a las cosas, no por lo que valen, sino por lo que significan. 
Dormiría poco, soñaría más, entiendo que por cada minuto que cerramos los ojos, perdemos sesenta segundos de luz.
Andaría cuando los demás se detienen, despertaría cuando los demás duermen. 
Escucharía cuando los demás hablan y cómo disfrutaría de un buen helado de chocolate! 
Si Dios me obsequiara un trozo de vida, vestiría sencillo, me tiraría de bruces al sol, dejando descubierto, no solamente mi cuerpo, sino mi alma. 
Dios mío si yo tuviera un corazón, escribiría mi odio sobre el hielo, y esperaría a que saliera el sol.
Pintaría con un sueño de Van Gogh sobre las estrellas un poema de Benedetti, y una canción de Serrat sería la serenata que les ofrecería a la luna.
Regaría con mis lágrimas las rosas, para sentir el dolor de sus espinas, y el encarnado beso de sus pétalos…


Dios mío, si yo tuviera un trozo de vida…
No dejaría pasar un sólo día sin decirle a la gente que quiero, que la quiero.
Convencería a cada mujer u hombre que son mis favoritos y viviría enamorado del amor. 
A los hombres les probaría cuán equivocados están al pensar que dejan de enamorarse cuando envejecen, sin saber que envejecen cuando dejan de enamorarse! 
A un niño le daría alas, pero le dejaría que él solo aprendiese a volar.
A los viejos les enseñaría que la muerte no llega con la vejez, sino con el olvido.


Tantas cosas he aprendido de ustedes, los hombres… 
He aprendido que todo el mundo quiere vivir en la cima de la montaña, sin saber que la verdadera felicidad está en la forma de subir la escarpada.
He aprendido que cuando un recién nacido aprieta con su pequeño puño, por primera vez, el dedo de su padre, lo tiene atrapado por siempre. 
He aprendido que un hombre sólo tiene derecho a mirar a otro hacia abajo, cuando ha de ayudarle a levantarse.
Son tantas cosas las que he podido aprender de ustedes, pero realmente de mucho no habrán de servir, porque cuando me guarden dentro de esa maleta, infelizmente me estaré muriendo.

  
Siempre di lo que sientes y haz lo que piensas. 
Si supiera que hoy fuera la última vez que te voy a ver dormir, te abrazaría fuertemente y rezaría al Señor para poder ser el guardián de tu alma. 
Si supiera que esta fuera la última vez que te vea salir por la puerta, te daría un abrazo, un beso y te llamaría de nuevo para darte más. 
Si supiera que esta fuera la última vez que voy a oír tu voz, grabaría cada una de tus palabras para poder oírlas una y otra vez indefinidamente. 
Si supiera que estos son los últimos minutos que te veo, diría «te quiero» y no asumiría, tontamente, que ya lo sabes. 


Siempre hay un mañana y la vida nos da otra oportunidad para hacer las cosas bien, pero por si me equivoco y hoy es todo lo que nos queda, me gustaría decirte cuanto te quiero, que nunca te olvidaré. 
El mañana no le está asegurado a nadie, joven o viejo.
Hoy puede ser la última vez que veas a los que amas.
Por eso no esperes más, hazlo hoy, ya que si el mañana nunca llega, seguramente lamentarás el día que no tomaste tiempo para una sonrisa, un abrazo, un beso y que estuviste muy ocupado para concederles un último deseo.
Mantén a los que amas cerca de ti, diles al oído lo mucho que los necesitas, quiérelos y trátalos bien, toma tiempo para decirles «lo siento», «perdóname», «por favor», «gracias» y todas las palabras de amor que conoces. 
Nadie te recordará por tus pensamientos secretos.
Pide al Señor la fuerza y sabiduría para expresarlos.
Demuestra a tus amigos cuanto te importane.---

Ένα καλό κείμενο, οποιασδήποτε μορφής, λυτρώνει από την φθορά την παρουσία τού ανεξήγητου (τού θείου) στον άνθρωπο.
Αποτραβάει το πέπλο της καθημερινότητας από τον κόσμο, αποκαλύπτοντας γυμνή την κοιμωμένη ομορφιά του, που είναι η πεμπτουσία της μορφής του.
Έτσι, για να παραφράσουμε λίγο τον υπέροχο Πέρσυ Σέλλεϋ.
«Να μοχθήσουμε, για να σώσουμε το όνειρο, αφού δεν μπορούμε να το πραγματοποιήσουμε».
Αυτή την σπαρακτική στην σοφία της κουβέντα έχει πολλές φορές πει ένας άλλος υπέροχος, ο μεγάλος σύγχρονος φιλόσοφος Κώστας Αξελός.
Ό,τι είναι αγαθό, σύντομα θα γίνει και ωραίο, είπε πρώτη η μεγαλύτερη ποιήτρια όλων των εποχών, η Σαπφώ.
Ο συγγραφέας κατόρθωσε εδώ να συμπτύξει σε ένα πυκνών νοημάτων κείμενο, όλα τα βασικά πράγματα της ζωής.
Μέγα κατόρθωμα, πραγματικά.
Τα άλλα είναι μόνο λεπτομέρειες, όπως λέμε στην ζωή.
Όλα τα προβλήματα μάς κάνουν να υποφέρουμε.
Γι' αυτό μια ελπίδα ή ένα παιχνίδι είναι σωτήρια για όλους μας.
Ένα παιχνίδι δεν είναι απλά ένα παιχνίδι.
Ένα παιχνίδι βοηθά να φυσήξει μια αύρα ελπίδας.
Ένα παιχνίδι βοηθά να φυσήξει ένας άνεμος χαράς.
Ένα παιχνίδι μάς βάζει στο καρουσέλ της ζωής, το οποίο θα θέλαμε να μη πηγαίνει ποτέ προς τα κάτω, αλλά δεν υπάρχει καμμία δυνατότητα να σταματήσει το ανεβο-κατέβασμά του.
Τι ωραιότητα του ύφους και της ψυχής, τι αρμονία και γλυκύτητα, τι θεία χάρη και ρυθμός συναντώνται και καταυγάζουν εδώ! 
Το ζύγισμα ενός λογοτεχνικού έργου στην ζυγαριά της καθημερινότητας είναι σχεδόν πάντα μία βιαστική προσπάθεια εξαργύρωσής του. 
Το παρόν ποίημα είναι η φωνή της αληθινής ομορφιάς, η οποία ηχεί πολύ σιγά, και πρέπει να τεντώσεις καλά το αυτί, για να μη χάσεις το τραγούδι της.
Ο "σκοτεινός" λοιπόν Johnny Welch κατάφερε να γράψει ένα τέτοιο κείμενο, που είναι σήμερα σημείο αναφοράς για τις βιομηχανικές εποχές και για τις σημερινές μεταβιομηχανικές. 
 
Δεν χρειάζεται να προσθέσει κανείς πολλά. Το κείμενο τα λέει όλα.
Η Ψυχολογία έχει αποδείξει ότι κάθε άνθρωπος έχει ένα δικό του τρόπο να αντιλαμβάνεται την αγάπη. Συχνά το πρότυπό μας για την αγάπη δείχνει τον τρόπο συμπεριφοράς που είχαν οι γονείς μας προς εμάς ή ακόμη και την συμπεριφορά μεταξύ τους.
Και συνήθως, η συμπεριφορά αυτή έχει σαν γνώμονα την συγκράτηση ή και το πνίξιμο των αισθημάτων και των συναισθημάτων μας.
Όταν καταλαβαίνουμε το λάθος μας, είναι πια αργά.
Γι' αυτό πρέπει να μη φυλάμε, όση αγάπη διαθέτουμε, στο σεντούκι της ψυχής μας αλλά να την χαρίζουμε απλόχερα σ' αυτούς που αγαπάμε.

Η συνεισφορά του ωραίου κειμένου στους αρμούς που δένουν την σκέψη μας, το συναίσθημα, και την διάθεση για ενεργή συμμετοχή, είναι σαν το νερό που κουβαλάει ένα πουλί στο ράμφος του προσπαθώντας να σβήσει τη δίψα των μικρών του.
Αποτέλεσμα; Όλα. Τα πάντα.
Χωρίς ανόητες ζαβολιές στην προσπάθεια πρόκλησης συγκίνησης, χωρίς τρόπαια από σπαράγματα ωραίων λέξεων στο σαφάρι της ατάκας, και κυρίως με μια γνήσια αγωνία για την εποχή και τους ανθρώπους της, το κείμενο αυτό μπορεί και καθορίζει ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας και της εποχής μας.  
Παίρνει δηλαδή σοβαρά το περιεχόμενό του και όχι τον εαυτό του και τη δόξα του.

 Η γνώση και η απόφαση σχετικά με το τι θα κάνουμε, και πώς και πού θα διοχετεύσουμε την αγάπη και τα άλλα συναισθήματα που κλείνουμε μέσα μας, είναι ένας φωτεινός δρόμος για αυτογνωσία και γενική (ψυχική και σωματική) θεραπεία.
Είναι μία σωτήρια πνευματική ενέργεια και μέθοδος, που έχει ευεργετικά αποτελέσματα στο πνεύμα, στο σώμα και στην ψυχή, και φέρνει ευτυχία, ολοκλήρωση, και περισσότερη αγάπη και φως στην ζωή μας.
Είναι ένα πλήρες σύστημα ανταπόδοσης και κυκλοφορίας των συναισθημάτων μας από τα πιο αγνά, αφού η θεϊκή δόνηση ρέει μέσα από εμάς προς τα πρόσωπα που αγαπάμε.
Όταν σκεπτόμαστε την αγάπη μας προς τους άλλους, σαν κριτήριο έχομε τα συναισθήματά μας.
Όταν όμως κρίνουμε την αγάπη των άλλων προς εμάς, βασιζόμαστε στον τρόπο που μας συμπεριφέρονται, ακριβώς επειδή δεν μπορούμε να ξέρουμε την κάθε στιγμή τι νοιώθουν αυτοί για μας.
Η αγάπη λοιπόν είναι μια βαλίτσα, που περιμένει να ετοιμασθεί.
Η αγάπη είναι ο δρόμος, που κάνουμε, από και προς τους άλλους.
Η αγάπη είναι το ταξίδι, όπως σημαδιακά είπε ο μέγας Αλεξανδρινός (ο Καβάφης).

(Το αριστουργημα αυτο αποδιδεται εσφαλμενα στον μεγαλο GABRIEL GARCIA MARQUEZ, επειδη το 1999 ηταν σοβαρα ασθενης, πλησιαζε το τελος του, και ειχε δηθεν τη διαθεση να αποχαιρετησει τους δικους του.
Στην πραγματικοτητα ειναι γραμμενο απο τον ευφυη, obscured, Μεξικανο συγγραφεα και επαγγελματια μαριονεττιστα JOHNNY WELCH και εχει τον τιτλο "THE PUPPET.
Εγω εκανα τις απαραιτητες διορθωσεις, μικροσυμπληρωσεις και χωρισα ξανα το ποιημα στις στροφες του, επειδη στην ηλεκτρονικη ζωη του εχουν χαθει.)

Love to Love ~ Leo Buscaglia ~ Τώρα είναι η στιγμή!

"Love is always bestowed as a gift

 freely, willingly and without expectation. 

  We don't love to be loved; we love to love." 

Felice Leonardo Buscaglia

(31 March 1924 – 12 June 1998)

"The time to give the flowers in now...

The time to make the phone call is now..."

Τώρα είναι η στιγμή!  

 

Ο συγγραφέας της αγάπης, ο δόκτωρ Λοβ, ο δρ. Φελίτσε Λεονάρντο Μπουσκάλια, γεννήθηκε στο Λος Αντζελες στις 11 Ιουνίου 1924 και ήταν Ιταλικής καταγωγής. Για πολλά χρόνια ήταν καθηγητής στο πανεπιστήμιο της Βόρειας Καρολίνας, δίδαξε επίσης σε διάφορες ομιλίες, πνευματικές εκδηλώσεις, σεμινάρια κλπ το πανανθρώπινο και κοσμαγάπητο θέμα περί αγάπης, από το οποίο προήλθαν όλα τα βιβλία του, που του χάρισαν παγκόσμια αναγνώριση και επιτυχία.
Ήταν επίσης ένας ακούραστος ταξιδευτής, που τον συνόδευε παντού η φήμη του περίφημου ομιλητή και καθηγητή, ενώ οι διαλέξεις του ακούγονται και σήμερα και -πιστεύω θα ακούγονται για πάντα- με ιδιαίτερο ενδιαφέρον σε όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου.
Σε όλα τα βιβλία του αλλά και στα πολλά τηλεοπτικά του προγράμματα ασχολείτο περισσότερο με τη δυναμική της αγάπης ως βασικός μοχλό στη διαμόρφωση μιας νέας ατομικής προσωπικότητας και κατα προέκταση στη δημιουργία μιας νέας, καλλίτερης, κοινωνίας.

Ο Λέο Μπουσκάλια πέθανε ξαφνικά και σχετικά πρόωρα στο σπίτι του στο Glenbrook της Νεβάδα στις 11 Ιουνίου 1998 από καρδιακή προσβολή σε ηλικία 74 ετών, και η ανθρωπότητα απώλεσε μια προικισμένη και ακάματη φωνή, που μιλούσε και δίδασκε το πιο αγαπημένο και ταυτόχρονα το πιο κοινωνικά φλέγον ζήτημα. Την αγάπη.

Βιβλιογραφία:

Μια ανάμνηση για τον Τίνο.

Προσωπικότητα και ολοκλήρωση.

Η αγάπη.

Άτομα με ειδικές ανάγκες και οι γονείς τους.

Επτά ιστορίες χριστουγεννιάτικης αγάπης.

Να αγαπάμε ο ένας τον άλλον.

Ο δρόμος του Ταύρου.

Να ζεις, να αγαπάς και να μαθαίνεις.

Λεωφορείο 9 για τον Παράδεισο.

Επειδή είμαι άνθρωπος.

 

The following is excerpted from an article by Steven Short: 

 

Buscaglia was teaching in the Department of Special Education at the University of Southern California in the late 1960s when one of his students committed suicide. She had been one of the sets of "kind eyeballs" he always looked for in the large auditorium, because her responses showed him that at least one student was hearing what he said, so the news that she killed herself had a great impact on him. ["What are we doing stuffing facts into people and forgetting that they are human beings?"] This incident led him to form a non-credit class titled Love 1A. There were no grades. (How could you potentially fail someone in this class? That wouldn't be very loving!) The class led to lectures and a manuscript loosely based on what was shared in those weekly classes. The book found a publisher - and an author surprised to find that the simple title LOVE had never previously been claimed, allowing him to say "I have the copyright on LOVE!"

Buscaglia said he never taught this class, only facilitated it, adding that he learned as much as anyone. Someone from a Public Broadcasting System affiliate heard one of his talks and arranged to tape a later presentation, eventually showing it during a pledge drive. The response was so strong that it was presented to the national office for consideration. There was great resistance, because a professor simply standing at a podium lecturing was considered old-fashioned, something from the old days of "educational television." Still, the message and delivery were so compelling that they gave it a try, and Leo Buscaglia's warm presentations touched viewers' hearts through the cool medium of television nearly as effectively as they did in person. He has been called the "granddaddy of motivational speakers" on television. His simple message delivered in a dynamic style made him a popular guest on television talk shows, as well as on the lecture circuit. At one time five of his books were on The New York Times Best Sellers List simultaneously.

Leo Buscaglia was a cheerleader for life. "Life is a banquet," he would say, quoting from the movie "Auntie Mame," " and most poor fools are starving to death." He was most closely associated with the topic of love and human relationships, emphasizing the value of positive human touch, especially hugs.  

Born in Los Angeles, Felice Leonardo Buscaglia (he later inverted the initials) was the youngest of four children of Italian immigrants. He was raised Roman Catholic, and was influenced by Buddhism in his adult life. The combination of physically demonstrative love of life learned from his Mediterranean parents combined with the inner reflection learned from travels and studies in Asia served him well.

The study of love brought him to the study of life. "To live in love is to live in life, and to live in life is to live in love." But this should never be done passively. He wrote, "It's not enough to have lived. We should determine to live for something. May I suggest that it be creating joy for others, sharing what we have for the betterment of person kind, bringing hope to the lost and love to the lonely." Only you will be able to discover, realize, develop and actualize your uniqueness. And when you do, it's your duty to then "give it away." *

* Full article by Steven Short can be read at www.buscaglia.com/biography

 

I do not remember the class or the name of the professor but I never have forgotten being introduced to the delicious writings and  teachings of Leo Buscaglia.

It was in 1992 and I was blessed to be able to watch him on public television and being interviewed on shows promoting his latest book.

I read all his books and was forever changed in a way that has continued to expand in scope since that time.

Leo Buscaglia was the personification of true love.

No I love you if or I’ll love you when...

Simply and Profoundly:

I love you because you are YOU.

PERIOD.

L. B., the doctor Love, is always alive in our hearts...

 

 

The art of being fully human

Bibliography:

A Memory For Tino

Personality And Integration

Love

People With Disabilities And Their Parents

Seven Stories Christmas Love

To Love Each Other

The Road Of Taurus

To Live, Love And Learn

Bus 9 To Paradise

Because I Am Man