Σελίδες

Δευτέρα 18 Ιουνίου 2012

to BE or to SHOW ?

ESSERE O APPARIRE

Ricorda che il destino di tutti dipende sempre dalle azioni del singolo
ALESSANDRO MAGNO


Tratto dal "mito della caverna" di Platone è una allegoria, una metafora, una parabola che si usa per spiegare la differenza tra le ombre-apparenza e la conoscenza-verità-essere. La ricerca della differenza tra l’apparire e l’essere è una riduzione, una interpretazione che mi piace proporre per cercare di capire che cosa prevale oggi La vicenda raccontata da Platone ridotta in sintesi estrema è questa: alcuni prigionieri sono stati incatenati fin dalla nascita ad una parete in fondo ad una caverna e non possono ne muoversi, ne girarsi. Vedono solo la parete alla quale sono incatenati. Fuori, durante il giorno, sulla strada passano degli uomini con delle statue (degli oggetti) enormi, la cui ombra proiettata dalla luce del sole si staglia proprio sul fondo della parete. 
I prigionieri, non sapendo nulla del mondo esterno, vedono passare queste ombre enormi e per loro quella è la realtà, la verità. Se uno dei prigionieri riuscisse a liberarsi ed uscire dalla caverna prima rimarrebbe accecato dal sole (poiché non è abituato alla luce) e poi comincerebbe a vedere che ci sono degli uomini con delle statue gigantesche (o oggetti) che percorrono la strada e gli sembrerebbero meno reali delle ombre viste sulla parete (perché egli conosce solo quelle). 
Poi piano, piano col passare del tempo, facendo abitudine alla luce si accorge che quello che lui credeva realtà (cioè le ombre) era solo apparenza. La realtà vera (cioè l’essere) è quella fuori che si individua attraverso la luce-conoscenza. Per di più se il prigioniero libero tornasse in dietro e cercasse di spiegare quello che ha visto agli altri prigionieri ancora incatenati loro non ci crederebbero e continuerebbero ad immaginare le ombre come realtà senza sapere che invece è solo apparenza.


Quante persone credono alle ombre, cioè all’apparenza?
E quante persone credono alla realtà, all’essere, cioè alla conoscenza? 

Se fino a poco tempo fa la vanità era individuale e riguardava il singolo, ora il fenomeno si sta estendendo alla società intera.
Si è arrivati al paradosso che è necessario apparire per essere.
Perché siamo così vanitosi?

La maschera e il volto ...Pirandello
(Nessuno può illudersi di giocare con i propri sentimenti: la faccia si perde proprio quando vogliamo imporci un comportamento che va al di là delle nostre forze).

Esiste oramai una profonda frattura tra apparenza e realtà tra principi e azioni
tutti giocano con se stessi per mostrarsi diversi da quelli che sono?


Quando ci sarà un'involuzione di tendenza?

L’apparire è importante in questa società perché è l’emblema di uno status, di un’appartenenza. In fin dei conti c’è molta solitudine. Apparendo come o meglio di altri, o ci si sente appunto meno soli, o credendosi migliori ci s’illude di esserlo veramente. Ma è un bluff ! A contatto poi con le realtà della vita, si ha consapevolezza di aver fatto un buco nell’acqua. Infatti, la vita consente di essere ciò che si vuole ma, alla fine presenta il conto, mettendo in condizioni di riflettere e capire come effettivamente andrebbe vissuta. Gli sbagli servono, appunto a capire questo è ovvio. Infatti, è concesso di sbagliare finché si è giovani, poi si deve crescere, maturare e lavorare in questo senso. La vanità è sempre esistita anche ai tempi della civiltà Greca esistevano due forme di vanità. Quella degli Ateniesi che si esprimeva nella bellezza e nelle arti che questo esaltavano. Quella degli Spartani che esaltava la forza e la prestanza fisica. Tutte e due erano un’espressione di vanità come tutti sapete. Senza quel tipo di civiltà, l’umanità non sarebbe quello che è ora. Non si sarebbero sviluppate le arti e la bellezza, poi progredite con le altre civiltà dalla Romana alla Egiziana. (Facendo forse un po’ di confusione di priorità, ma non ho tempo per verificare, non importa tanto i concetti sono quelli). Fin qui le origini della vanità sono abbastanza scontate. Mi sento di dire, che, se non si abusa di questo vizio, può evidentemente fungere da stimolo per migliorarsi e quindi non completamente negativo. Il fatto che tale vizietto sia in espansione è, come ovvio, dovuto ai modelli cui si fa riferimento, al desiderio di imitare, emulare e così via. Tutto ciò è anche indice di mancanza di una personalità vera, di quel fattore X che possa distinguere l’individuo dalla massa, che copia in continuazione. L’inversione di tendenza può essere attuato con la divulgazione di concetti che consentano ad ognuno di far emergere i propri talenti, che poi traspariranno anche dal modo di presentarsi. Questa è la ricerca da fare nella psicologia di ognuno, scoprendo le proprie inclinazioni, ci si valorizza nel modo giusto e non si maschererà più l’esteriorità a scapito dell’interiorità. Per realizzare questa ricerca bisognerebbe riformare veramente la scuola, mettendo in grado i docenti di fare una certa cernita di personalità fra i loro studenti, per meglio rapportarsi con loro. 




Un altro autore a porre l'attenzione su cosa siano la realtà e l’apparenza è stato Schopenhauer che della frammentazione della realtà e della personalità dell'individuo ha fatto il centro del suo interesse.
Schopenhauer analizza la contrapposizione tra realtà (volontà) e apparenza (rappresentazione) nella sua più grande opera: “Il mondo come volontà e rappresentazione”.
La rappresentazione è ciò che noi vediamo, non ha alcun fondamento oggettivo quindi quello che noi riteniamo che sia la realtà è un semplice inganno, un’illusione.
La rappresentazione è come il velo di Maia:
Maia era una divinità buddista che utilizzava il velo come strumento per far credere reali delle semplici illusioni.
Schopenhauer vuole fuoriuscire dalla dimensione illusoria strappando il velo di Maia per giungere alla realtà.
Per strapparlo, egli usa l’immagine del castello circondato dall’acqua con il ponte levatoio sollevato: il viandante può osservare il castello da tutti i lati ma ne rimarrà sempre fuori.
Allo stesso modo noi possiamo esaminare la realtà da tutti i lati ma ne rimaniamo sempre fuori.
Il cunicolo che ci consente di andare al di là delle illusioni è il nostro corpo, l’unica realtà che non ci è data solo come immagine poiché noi viviamo il nostro corpo anche dall’interno.
La corporeità è il modo per andare al di là della rappresentazione e afferrare l’essenza delle cose.
Schopenhauer non è interessato all’introspezione ma utilizza il corpo solo come un mezzo metafisico per arrivare alla realtà.
Percorrendo questa strada si individua una realtà sostanziale: la volontà di vivere, che ha un valore universale.
La volontà di vivere è una forza tragica apportatrice di dolore, è il fondamento del reale, la brama, il desiderio di esistere, è la vera essenza delle cose.
Essa presenta quattro caratteristiche:
1) è inconscia: non riguarda solo le creature dotate di coscienza ma riguarda tutto il mondo animato e inanimato;
2) è unica perché si colloca al di là della categoria dello spazio (cioè la prima categoria della razionalità), la divisibilità e la molteplicità comportano lo spazio;
3) è eterna perché è oltre il tempo (cioè la seconda categoria razionale), c’è sempre stata e sempre sarà;
4) è incausata e senza scopo: non ha né una causa né un fine, è oltre la causalità (cioè la terza categoria della razionalità).
Da ciò ne deriva che Schopenhauer ha un pensiero irrazionalistico: il fondamento della realtà è irrazionale, egli nega la presenza di qualunque realtà nelle cose, di qualsiasi carattere razionale nella realtà (contrariamente a Hegel, secondo il quale tutto è razionale), nega qualsiasi efficacia riconosciuta alla ragione.
L’irrazionalismo è applicato alle categorie della razionalità: la razionalità non è in grado di cogliere la realtà quindi essa non può essere colta con le categorie della razionalità. Per afferrare la conoscenza bisogna fuoriuscire dal campo della razionalità.
Dalla concezione di Shopenhauer della volontà di vivere emerge un certo pessimismo: la volontà di vivere produce sofferenza perché volere significa desiderare, cioè mancare di qualcosa. Questo senso di mancanza produce sofferenza quindi la volontà di vivere è portatrice di sofferenza.
Alcuni desideri possono essere soddisfatti ma il soddisfacimento del desiderio è momentaneo perché poi si trasforma in noia, quindi si arriva alla medesima condizione di sofferenza a causa della noia.
Ne consegue che il fondamento dell’esistenza è il dolore.
Schopenhauer approda dunque allo stadio della sofferenza universale: tutto soffre.
Nella globalità della sua filosofia, una via di liberazione apparentemente sicura dal dolore potrebbe essere il suicidio, condannato invece fortemente dal filosofo perché è un’emblematica affermazione della Volontà stessa di vivere.
La vera risposta al dolore del mondo non consiste nell’eliminazione di una o più vite, bensì nella stessa liberazione dalla Volontà di vivere; l’iter salvifico delineato da Schopenhauer consta di tre momenti essenziali:
1. l’arte: è la conoscenza libera e disinteressata, che si rivolge alle idee ed ha un carattere contemplativo.
La sua funzione è però temporanea e parziale, come un incantesimo;
2. l’etica della pietà (morale): la morale implica un impegno nel mondo a favore del prossimo. L’etica è un tentativo di superare l’egoismo compatendo il prossimo e identificandoci con il suo tormento. L’ ascesi: è l’esperienza per la quale l’individuo, cessando di volere la vita ed il volere stesso, si propone di estirpare il proprio desiderio di esistere, di godere e di volere mediante una serie di accorgimenti (castità, umiltà….) il cui culmine porta al raggiungimento del Nirvana.


Ballata della vanità
DE ANDRE'

Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΠΛΑΤΩΝΑ 
ΠΟΛΙΤΕΙΑ
ΒΙΒΛΙΟ ΕΒΔΟΜΟ
(ΣΩΚΡΑΤΗΣ - ΠΛΑΤΩΝΑΣ) 

-Πες, λέει ο Σωκράτης στον συνομιλητή του, πως η ανθρώπινη ψυχή μοιάζει με ανθρώπους που κατοικούνε μέσα σε μια σπηλιά (υπόγειο κατοικητήριο), που έχει ολάνοικτη είσοδο προς το φως. 
-Φαντάσου τους ανθρώπους αυτούς αλυσοδεμένους εκεί μέσα από την παιδική ηλικία στα πόδια και στο κεφάλι. Δεν μπορούν να σηκωθούν αλλά ούτε και το κεφάλι τους να στρέψουν δεξιά κι αριστερά. Κάθονται έτσι, ώστε να έχουν την είσοδο της σπηλιάς πίσω τους και είναι αναγκασμένοι να βλέπουν πάντα μπροστά, χωρίς να μπορούν ποτέ να δουν ούτε δεξιά ούτε αριστερά, ούτε προς το φως, αφού δεν μπορούν να κουνήσουν το κεφάλι τους. 
-Υπόθεσε τώρα, πως πίσω τους καίει μια μεγάλη φωτιά και πως μπροστά από την φωτιά περνάει ένας δρόμος, που ένας τοίχος τον χωρίζει από τους αλυσοδεμένους. Η λάμψη της φωτιάς είναι στο βάθος της σπηλιάς και φωτίζει καλά το εσωτερικό της. 
-Βάλε με τον νου σου, πως την ώρα αυτήν, περνάνε από τον δρόμο άνθρωποι κρατώντας λογής-λογής σκεύη, αδριάντες και άλλα πολλά πράγματα της ανθρώπινης εργασίας, μετάλλινα, μαρμάρινα και ξύλινα. Οι άνθρωποι αυτοί, καθώς διαβαίνουν, κρατάνε τα αντικείμενα τόσο ψηλά, ώστε υψώνονται αυτά πάνω από τον τοίχο που χωρίζει τους αλυσοδεμένους από τον δρόμο. Οι σκιές τότε των αντικειμένων, θα πέφτουν μέσα στο εσωτερικό της σπηλιάς. Οι αλυσοδεμένοι θα βλέπουν τις σκιές των αγαλμάτων αυτών, όμως τις σκιές των ανθρώπων που τα κρατούν δεν θα τις βλέπουν, γιατί αυτές θα πέφτουν επάνω στον τοίχο, που χωρίζει τους αλυσοδεμένους από τη φωτιά. Κι αν μάλιστα τύχει και έλθει κάποιος απόηχος από τις φωνές εκείνων που περνούν πίσω από τους αλυσοδεμένους, τότε αυτοί θα νομίσουν, πως ο απόηχος αυτός έρχεται από τις ίδιες τις σκιές. 
Θα πιστέψουν, πως οι σκιές μιλάνε, αφού ποτέ δεν είδαν πραγματικούς ανθρώπους ούτε και άκουσαν λαλιά ανθρώπου. 
-Αν τώρα κάποιος λυθεί καμμιά φορά από τα δεσμά του και σηκωθεί και μπορέσει να γυρίσει το κεφάλι του προς τα πίσω και δει την φωτιά, τότε θα θαμπωθούν τα μάτια του από την φωτοβολία της και θα πονέσουν και δεν θ' αντέξουν για να δουν τα αγάλματα, αυτών που πριν έβλεπαν τις σκιές. 
Κι αν μάλιστα βρεθεί εκεί κοντά του κάποιος, που έχει ζήσει μέσα στο φως και μέσα στον πραγματικό κόσμο και του πεί, πως όσα έβλεπε πριν, όταν ήταν αλυσοδεμένος, ήτανε σκιές και φάσματα, και πως αυτά που βλέπει τώρα, είναι τα πραγματικά, τα αληθινά, τότε θα παραξενευτεί, θα δυσπιστήσει σ' αυτά που του λέει ο άλλος και θα εξακολουθεί να πιστεύει, πως οι σκιές ήτανε πιο αληθινές από τα πραγματικά αγάλματα
-Υπόθεσε τώρα, πως ο άνθρωπος, που έχει ζήσει μέσα στο φως και στέκει εκεί κοντά σ' αυτόν που λύθηκε από τα δεσμά του και σηκώθηκε, αναγκάζει τον άλλοτε δεσμώτη να ρίξει τα μάτια του προς το φως. Τότε αυτός που λίγο πριν ήταν ακόμα δεσμώτης, θα αποστρέψει το βλέμμα του από το φως και θα ξαναγυρίσει με τη ματιά του σ' εκείνα που έβλεπε πριν, δηλαδή στις σκιές, και θα πιστεύει, πως αυτές είναι πιο καθαρές από τα αγάλματα τα ίδια, που του δείχνει τώρα αυτός που έζησε μέσα στο φως. 
-Και τι θα γίνει, αν θελήσει κανείς να εξαναγκάσει τον πριν δεσμώτη, να βγει έξω από την σπηλιά και να ατενίσει το φως της ημέρας; Τότε είναι δα που δεν θα μπορέσει να ρίξει το βλέμμα του σε κανένα επάνω αντικείμενο, που το καταυγάζει το ηλιακό φως. Αυτός θα πρέπει πρώτα σιγά-σιγά να συνηθίσει το ηλιακό φως. Και πριν απ' όλα θα πρέπει να δει τις σκιές, που σχηματίζονται από τ' αντικείμενα με το ηλιακό φως. Έπειτα πάλι θα δει και θα γνωρίσει τις σκιές των ανθρώπων, των ζώων και των πραγμάτων, καθώς σχηματίζονται μέσα στα ήρεμα ύδατα. Και ύστερα πια θα δει τους ίδιους τους ανθρώπους, τα ίδια τα ζώα και τα ίδια τα πράγματα. Αργότερα ακόμη θα δει τον ουρανό, και τη νύχτα θα τον δει πιο εύκολα, γιατί το φως των άστρων και της σελήνης είναι απαλό. Και τελευταία πια θα στρέψει το βλέμμα του και προς τον ήλιο τον ίδιο. 
-Και τότε θα καταλάβει, πως ο ήλιος είναι ο δημιουργός των χρόνων και των ορατών αντικειμένων, των πραγματικών και των εικονικών. Την στιγμή πια αυτή θα θυμηθεί την ζωή της σπηλιάς, θα αναλογισθεί τους άλλοτε συνδεσμώτες του, θα λογαριάσει τον εαυτό του ευτυχισμένο για την απολύτρωση από εκεί μέσα και θα αισθάνεται βαθύ οίκτο για κείνους που μένουν ακόμα δεμένοι εκεί μέσα στη σπηλιά. 
-Και αν υπήρχαν εκεί κάτω μεταξύ τους τίποτα αμοιβές και έπαινοι και τιμητικές διακρίσεις για εκείνον που έβλεπε οξύτατα τις σκιές όταν περνούσαν, και θυμότανε ακριβώς ποιες περνούν πρώτες, ποιες μετά ή μαζί, και επομένως θα ήταν σε καλύτερη θέση από κάθε άλλον να πει από πριν ποια σκιά έμελλε να παρουσιαστεί σε ορισμένη στιγμή, τι λες, θα είχε μεγάλη επιθυμία γι' αυτά ακόμη, και θα ζηλεύει εκείνους που είχαν τέτοιες τιμές εκεί κάτω και υπερείχαν μ' αυτόν τον τρόπο απ' όλους τους άλλους ή θα πάθει αυτό που λέει ο Όμηρος για τον Αχιλλέα, και θα προτιμάει χίλιες φορές να ζει στον επάνω κόσμο και να είναι δούλος ενός φτωχού ανθρώπου και να υποφέρει οτιδήποτε άλλο παρά να εξακολουθεί να ζει όπως τότε εκεί κάτω, και να πιστεύει τα ίδια πράγματα; 
-Και πρόσεξε ακόμη κι αυτό. Εάν αυτός ο άνθρωπος πήγαινε πίσω και έπαιρνε την παλιά του θέση, δεν θα γινόταν πάλι σαν τυφλός από την ξαφνική αλλαγή από τον ήλιο στο σκοτάδι; Και εάν, ενώ ακόμη δεν διέκρινε τίποτα, και πριν ακόμη αποκατασταθεί η όρασή του, πράγμα για το οποίο θα χρειαζότανε όχι και λίγος χρόνος, εάν λοιπόν γινότανε ανάγκη να διαγωνισθεί με τους άλλους τους παντοτινούς δεσμώτες και να πει τη γνώμη του για τις σκιές που περνούν, δεν θα τους προξενούσε πολύ γέλιο και δεν θα έλεγαν γι' αυτόν, ότι επέστρεψε από εκεί που ανέβηκε με χαλασμένα τα μάτια, και ότι δεν αξίζει τον κόπο να έχει κανείς την επιθυμία να ανεβεί στον πάνω κόσμο; Και αν κανείς επιχειρούσε να τους λύσει τα δεσμά και να τους ανεβάσει επάνω, δεν θα ήταν ικανοί να τον σκοτώσουν, αν μπορούσαν να τον πιάσουν στα χέρια τους; 

Τα νοήματα είναι τόσα πολλά. Ο καθένας μπορεί να πάρει την αναλογία του... 

Η σπηλιά του Πλάτωνα σήμερα. Τόσο σύγχρονη, τόσο επίκαιρη και τόσο πολυσήμαντη.

6 σχόλια:

  1. Όταν δεν έχει αντικρύσει κάποιος το φως, οι σκιές είναι η πραγματικότητά του.
    Σαν βρεθεί στο φως, αποστρέφει το βλέμμα κι αποζητά τις σκιές και την ασφάλεια αυτών που «γνωρίζει».
    Η διαδρομή προς το φως – και τη γνώση – είναι μοναχική. Πάντα ένας Οδηγός είναι δώρο ζωής, όμως η διαδρομή είναι προσωπική. Ένας Οδηγός υπάρχει για κάθε άνθρωπο όσο αυτός έχει διάθεση να αφήσει τη σπηλιά και την υποτιθέμενη ασφάλειά της.

    Καθένας έχει την αλήθεια του, έτσι το πιό μεγάλο ψέμμα είναι η αντικειμενική αλήθεια. Η πραγματικότητα όμως διαφέρει από την αντικειμενική αλήθεια.
    Είναι παντού, είναι η ζωή, είναι η συνάντησή μας στο Φως.

    Vania, every time I read your work I want to sing “we’ll meet again some sunny day” Thank you.

    Φοίβε, διαυγής, εύστοχος, Οδηγός.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Από τους πιο φωτεινούς οδηγούς, για να μη πω ο φωτεινότερος στην ιστορία της ανθρωπότητας...

      Διαγραφή
  2. Απαντήσεις
    1. Η σπηλιά του Πλάτωνα.....
      Τόσο παλαιά, τόσο μεγαλοφυής, τόσο όμορφα διδακτική, τόσο λαμπρή, τόσο σύγχρονη, τόσο επίκαιρη και τόσο πολυσήμαντη.

      Διαγραφή
  3. Η σπηλιά του Πλάτωνα είναι τόσο επίκαιρη όσο και όταν γράφτηκε. Ζούμε σε μέρες σπηλιάς κι εμείς. Ζούμε σε καιρούς που μας ταϊζουν μόνο εικόνα, προεπιλεγμένη ειδικά για τις ανάγκες της εξουσίας και των κέντρων που κινούν τα νήματα παγκοσμίως , κάποτε τόσο φανερά, σήμερα ολοφάνερα, αναίσχυντα και εξόχως προκλητικά.
    Η εικόνα που μας δίνουν τα ΜΜΕ (εγώ τα αποκαλώ Μέσα Μαζικής Παραπλάνησης) και το ίντερνετ ακόμη, με την τεράστια ροή πληροφορίας που μπορεί να είναι fake αλλά με τόσο δαιδαλώδη διαδρομή που ένας απλός άνθρωπος να μη μπορεί να ελέγξει την ορθότητά της, είναι η εοκόνα του ατόμου που κοιτά μόνο μπροστά :υπερκατανάλωση, instangram, μασημένη πληροφορία, ημιμάθεια, αδυναμία ελέγχου της κατάστασής του, χωρίς εθνική συνειδητότητα της καταγωγής του της γλώσσας του και της Ιστορίας του. Είναι η εικόνα του ατόμου που αν του δείξεις την αλήθεια πίσω από τις σκιές που παρακολουθεί , θα αναφωνήσει ότι αυτά είναι αδύνατο να γίνονται.Τυφλωμένος από το Φως θα προτιμήσει το ψέμα γιατί δε σηκώνουμε το βάρος της Αλήθειας . Δεν μας έμαθαν ποτέ να αμφισβητούμε αυτό που βλέπουμε και ακούμε. Έχει υποστεί τέτοια λοβοτομή που η κριτική του σκέψη έχει ακρωτηριαστεί εν τη γενέσει της. Η κοινωνία αυτό κάνει, και δυστυχώς και η εκπαίδευση . Γιατί αληθινή Παιδεία δεν παίρνει
    Αν κάποιος μπορέσει να δει την Αλήθεια πίσω από το Ψέμα, θα τον βγάλουν τρελό. Και αν προσπαθήσει να την πει σε άλλον, θα τον απομονώσουν ως επικίνδυνο στοιχείο. Και είναι όντως επικίνδυνος κάποιος που έχει ξεφεύγει από τον έλεγχο της εξουσίας και μπορεί να την κρίνει και να την επικρίνει.
    Η μόνη λύση είναι η ΠΑΙΔΕΙΑ. που μπορεί να διαμορφώσει κριτική σκέψη και κυρίως την αμφισβήτηση. Μόνο μέσω αυτής θα μπορέσουμε να διώξουμε τις σκιές που μας τυφλώνουν και να βγούμε στο ΦΩΣ της Αλήθειας.
    Αλλιώς, είμαστε καταδικασμένοι να ζούμε στο "1984" του προφητικού Όργουελ..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ένα από τα κυριότερα θέματα (και μάλλον το κυριότερο) της Φιλοσοφίας και της Ψυχολογίας είναι αυτό. Η σπηλιά του Πλάτωνα είναι Φάρος σοφίας και μεγαλοφυίας, που δεν θα σβήσει ποτέ.
    Οι περισσότεροι από εμάς, αν όχι όλοι, είναι γνωστό ότι από πάρα πολλές απόψεις δεν ζούμε πραγματικά αλλά φαινομενικά.

    H πορεία προς την γνώση και την αυτοπραγμάτωση έχει τους κανονισμούς της. Έχει μια συγκεκριμένη γραμμή πλεύσης. O δρόμος έχει τους χάρτες του, και αν τους γνωρίζει κανείς, αυτό θα τον βοηθήσει να φθάσει στην τελική επιτυχία.
    Ένας ειδικός επιστήμονας, o Κορσίμπσκι, καταφανώς εμπνευσμένος από την Σπηλιά, έλεγε ότι στην πραγματικότητα κατασκευάζουμε όλοι ένα σχεδιάγραμμα του κόσμου στον οποίο κατοικούμε, ένα χάρτη του τόπου όπου νομίζουμε ότι ζούμε.
    O χάρτης όμως αυτός δεν είναι o πραγματικός τόπος.
    O χάρτης αυτός είναι ο δικός μας προσωπικός χάρτης, είναι οι δικές μας σκιές.
    Στην πραγματικότητα δηλαδή είναι η πεποίθηση που έχουμε εμείς για την πραγματικότητα, συχνά διαστρεβλωμένη από τις αδυναμίες μας, τις προκαταλήψεις μας και το απατηλό παιχνίδισμα των σκιών της προσωπικής μας Σπηλιάς.

    Γεγονός πάντως είναι, ότι ακόμη και αν το σχεδιάγραμμά μας δεν ανταποκρίνεται προς την πραγματικότητα, ακόμη και αν απέχει πολύ από την πραγματικότητα των άλλων, αυτός είναι o δικός μας χάρτης, και με βάση αυτόν προχωρούμε στην ζωή μας.
    Δεν ζούμε στην πραγματικότητα όπως είναι, αλλά ακολουθώντας την εικόνα που εμείς έχουμε γι’ αυτήν.

    Αν κάποιος δεν λάβει υπ' όψη του τον χάρτη μας, οι συμπεριφορές μας τού φαίνονται από ηλίθιες έως επικίνδυνες, και από αξιολύπητες έως διασκεδαστικές.
    Στην πράξη όμως τέτοιου είδους αγνοήσεις μπορούν να γίνουν επικίνδυνες, όπως η ζωή έχει πολλές φορές αποδείξει.
    Η γνώση, η αυτοπραγμάτωση, η κατάκτηση της εσωτερικής ευτυχίας, η διαπροσωπική επιτυχία, η ζωή μας ολόκληρη, εξαρτώνται από το πώς θα επεξεργασθούμε τα διάφορα στοιχεία που έχουμε, εξαρτάται από το πώς έχουμε χαράξει τον χάρτη της ζωής μας, εξαρτάται από την θέση που έχει το κάθε πράγμα στο σχέδιό μας, εξαρτάται από τις πεποιθήσεις που διαμορφώνουμε εμείς στην πορεία μας και από το πως αυτές διαμορφώνουν εμάς, εξαρτάται από το πόσο ικανοί θα φανούμε ώστε να διακρίνουμε μερικές αλήθειες πίσω από τις απατηλές σκιές της προσωπικής μας Σπηλιάς.

    Ευχαριστώ πολύ για το βαθύ σχόλιό σου Angela.

    ΑπάντησηΔιαγραφή