Ας δούμε επιστημονικά τα αποτελέσματα μιας Σταύρωσης

Υψηλού συμβολισμού έργο της Ν. Διαλησμά

Εξετάζοντας με επιστημονική ματιά το θέμα της Σταύρωσης.

Ήλωση ή Σταύρωση είναι το κάρφωμα των άκρων πάνω στον σταυρό.
Από την παράδοση και από κοινή εντύπωση πιστεύουμε ότι τα καρφιά διαπέρασαν τις παλάμες. Όμως από πειράματα που έκανε ένας Γάλλος χειρουργός, ο Barbet, επάνω σε πτώματα, απεδείχθη ότι είναι αδύνατον ένα καρφί που περνάει ανάμεσα στα κόκκαλα της παλάμης, να συγκρατήσει το ανθρώπινο σώμα, ακόμη και αν αυτό στηρίζεται με καρφιά στα πόδια. Κάτω από το βάρος του σώματος, εάν περνούσαν από εκεί τα καρφιά, αυτά θα έσχιζαν το δέρμα, που είναι στην πρόσθια και στην οπίσθια επιφάνεια της παλάμης πέρα για πέρα ανάμεσα στα δάκτυλα και ο Εσταυρωμένος θα έπεφτε με το κεφάλι κάτω, επειδή θα τον συγκρατούσαν μονάχα τα καρφιά, με τα οποία ήταν καρφωμένα τα πόδια του.

Ο ίδιος χειρούργος απέδειξε ότι το μόνο σημείο στα χέρια του ανθρώπου, που μπορεί να στηρίξει σώμα, αν περάσει ένα καρφί από αυτό, είναι ο καρπός, και σε επανειλημμένα πειράματα που έκανε, έδειξε ότι σε όποιο σημείο του καρπού και να βάλουμε ένα καρφί, αυτό οδηγούμενο από τα οστά και τούς συνδέσμους που βρίσκονται στον καρπό, θα περάσει από ένα ανατομικό χώρο, γνωστό στους γιατρούς και λέγεται χώρος του despot, ανάμεσα σε δύο οστάρια του καρπού.
Εκείνο που είναι χαρακτηριστικό, από μια σειρά 12 παρομοίων πειραμάτων που έκανε ο χειρουργός αυτός, είναι δύο παρατηρήσεις του. Πρώτη, ότι και στα 2 χέρια κανένα κόκκαλο δεν τραυματίσθηκε ή δεν έσπασε από την ήλωση του χεριού. Για να επιβεβαιωθεί αυτό που λέει (να το πούμε με την ευκαιρία), όπως πολλοί θα ξέρουν, το Ευαγγέλιο, ότι δηλαδή δεν θα συντριβεί κανένα κόκκαλο.
Και δεύτερη, ότι ακριβώς από τον χώρο αυτό σε επαφή με το καρφί βρίσκεται ένα μεγάλο νεύρο του χεριού, το μέσο νεύρο. Αυτό το νεύρο σε όλες τις κακώσεις, που θα υποστεί πάνω στον σταυρό το χέρι του Εσταυρωμένου και οποιουδήποτε, θα βρίσκεται σε αδιάκοπη επαφή, τριβή και επομένως τραυματισμό από το καρφί. Τώρα το τι σημαίνει να δέχεται ακόμη και ένα ελαφρό ερέθισμα ένα νεύρο, το έχουμε όλοι δοκιμάσει, όταν δεχθούμε κτύπημα σε κάποιο σημείο του αγκώνα μας ή σε άλλη σωματική περιοχή με νεύρα. Είναι εκείνο το αφόρητο αίσθημα της ηλεκτρικής εκκενώσεως και της παραλύσεως, που δοκιμάζουμε, και που πραγματικά αναγκάζει όλο το είναι μας να επαναστατήσει.

Ας σκεφθούμε λοιπόν ότι όλη την ώρα της Σταυρώσεως ένα πολύ πολλαπλάσιο ερέθισμα πόνου συνόδευε το μαρτύριο αυτό.

Επίσης, για το καρφί που θα περάσει από τα πόδια, βρέθηκε ότι και αυτό πρέπει να διέλθει από ένα σημείο των ποδιών, που βρίσκεται ανάμεσα στο δεύτερο και στο τρίτο μετατάρσιο.

Όσα είπαμε μέχρι τώρα, δεν είναι παρά ένα προανάκρουσμα, δεν είναι παρά μια μικρή αρχή του μαρτυρίου της σταυρώσεως, και ακόμη δεν μπήκαμε στο αίτιο που φέρνει τον θάνατο. Και είναι αυτό το αίτιο που φέρνει τον θάνατο, που έχει την μεγάλη σημασία.

Για να αντιληφθούμε τον μηχανισμό του θανάτου, θα πρέπει να υπενθυμίσουμε μερικά πράγματα. Σε μερικές εικόνες παρουσιάζεται ότι οι δύο ληστές δεν είχαν καρφωθεί πάνω στον σταυρό, αλλά είχαν δεθεί τα χέρια τους με σχοινί. Καμμιά παράδοση δεν υποστηρίζει ότι κάτι τέτοιο συνέβη στούς δύο ληστές που σταυρώθηκαν μαζί με τον Χριστό, αλλά το ότι αυτό απεικονίζεται, μαρτυρεί κάτι που και πολλοί ιστορικοί περιγράφουν: Ότι δηλαδή μπορεί να σταυρωθεί και να πεθάνει ένας άνθρωπος, αν έχει εξαρτηθεί πάνω στο σταυρό, όχι με καρφιά, αλλά απλώς αν έχουν δεθεί τα χέρια του επάνω σε αυτόν.
Αυτή η ποινή ονομάζεται Aufbinden και συνίσταται στο ότι έδεναν αυτόν που είχε τιμωρηθεί, δηλαδή έδεναν τα χέρια του ψηλά από έναν πάσσαλο, έτσι ώστε να μην ακουμπούν τα πόδια του πάνω στη γη. Σύντομα το άτομο αυτό παρουσίαζε φαινόμενα ασφυξίας. Οι αναπνευστικές του κινήσεις γίνονταν εξαιρετικά δύσκολες και εργώδεις. Το αίμα του συγκεντρωνόταν με μεγάλη πίεση στο κεφάλι του, οι φλέβες του πρήζονταν, το κεφάλι γινόταν όλο υπεραιμικό και ο άνθρωπος σύντομα έφθανε σε λιποθυμία. Αν δεν έκοβαν, αν δεν προλάβαιναν να κόψουν το σχοινί, θα πέθαινε.
Ας σημειώσουμε και ένα τραγικό γεγονός και σύγχρονο. Καθώς αναφέρεται από ιστορικό του Νταχάου, ξαναθυμήθηκαν τότε εκεί οι Γερμανοί αυτό το μαρτύριο και αναφέρονται αρκετές περιπτώσεις φρικιαστικές, όπου άνθρωποι πέθαναν εκτελεσμένοι με το μαρτύριο του Aufbinden. Μαλιστα αναφέρεται ότι κρεμούσαν και ένα μικρό βάρος στα πόδια, όταν ήθελαν να συντομεύσουν το μαρτύριο αυτό, που όπως περιέγραψαν κατάδικοι, οι οποίοι βρίσκονταν κοντά την ώρα του μαρτυρίου, όταν φθάσει μέχρι τα τελικά του στάδια, είναι απερίγραπτα αποτρόπαιο.
Το πρόσωπο του ανθρώπου πραγματικά παραμορφώνεται, όπως του κρεμασμένου, ο θώρακάς του διατείνεται σε αφάνταστο βαθμό, το κοιλιακό τοίχωμα δημιουργεί μια βαθειά κοιλότητα, ο άνθρωπος περιβρέχεται από ιδρώτα τόσο, που όπως λένε οι μάρτυρες που ήταν μπροστά, δημιουργείτο μια λίμνη μεγάλη από ιδρώτα κάτω από τα πόδια του δυστυχισμένου εκείνου καταδίκου.
Γίνεται κατανοητό λοιπόν και αδιαμφισβήτητο, ότι ο σταυρός φέρνει τον άνθρωπο σε μια μεγάλη έλξη, χάρις στο βάρος του σώματος που τραβάει το κορμί προς τα κάτω από τα χέρια, μια μεγάλη έλξη των χεριών, των μυών, των βραχιόνων, της ωμικής ζώνης και του θωρακικού τοιχώματος. Αυτή η έλξη βαστάει τον θώρακα σε μια συνεχή αναγκαστική θέση εισπνοής, καίτοι ο άνθρωπος δεν μπορεί να εκτελέσει εκπνευστικές κινήσεις. Και ξέρουμε από την Ιατρική ότι οι εκπνευστικές κινήσεις γίνονται παθητικά από τον θώρακά μας. Ακριβώς χωρίς καμμιά ξένη δύναμη, είναι μια αυτόματη επάνοδος του μεταμορφωμένου από την εισπνοή θώρακα, με την οποία γεμίζει ο θώρακας με αέρα, και έτσι μπορεί ο άνθρωπος να ανανεώνει τον αέρα στις κυψελίδες των πνευμόνων του, να οξυγονώνει το αίμα του και να συνεχίζει να επιβιώνει.
Στην κατάσταση εξαρτήσεως από τα χέρια, ο άνθρωπος βρίσκεται σ' ένα μεγάλο, πολύ μεγάλο περιορισμό της αναπνοής του, σαν εκείνο που θα βρισκόταν, εάν είχε δεθεί με ένα πολύ σφικτό θώρακα ή εάν είχε πλακώσει τον θώρακά του με ένα πολύ μεγάλο βάρος. Δεν μπορεί να γεμίσει τους πνεύμονες πάλι με αέρα και έτσι ο θάνατος από την σταύρωση οφείλεται κυρίως σε ασφυξία.

Επίσης, επειδή δημιουργείται αυτή η μεγάλη πίεση μέσα στον θώρακα, είναι αδύνατο να παροχετευθεί, να κατέβει προς την καρδιά, το αίμα που βρίσκεται στο κεφάλι. Γι' αυτό και η μεγάλη συμφόρηση αίματος στο κεφάλι των ανθρώπων αυτών, των σταυρωμένων. Εάν δεν έχει κάποια άλλη διέξοδο, εάν δεν βρει κάποια άλλη διέξοδο, για να μπορέσει να απαλλάξει το κεφάλι του από αυτή την πληθώρα αίματος, θα πεθάνει πάρα πολύ σύντομα πάνω στον σταυρό.
Όμως ο σταυρωμένος βρίσκει μια διέξοδο. Και αυτή είναι να στηρίξει το κορμί του πιέζοντας τα πόδια του πάνω στα καρφιά, με τα οποία αυτά είναι καρφωμένα. Έτσι ανυψώνεται λίγο ο θώρακας, σταματάει η εξάρτηση του βάρους από τα χέρια και από τούς ώμους, ανακουφίζεται το θωρακικό τοίχωμα, μπορεί και αναπνέει πάλι, κατεβαίνει πάλι το αίμα από το κεφάλι και ο άνθρωπος συνέρχεται. Όμως η αυξανόμενη κούραση την οποία έχει, δεν του επιτρέπει να καταβάλλει συνεχώς αυτή την τεράστια μυϊκή προσπάθεια, ώστε να στηρίζει όλο το βάρος του σώματός του πάνω στο καρφί, που έχουν περάσει από τα πόδια του. Έτσι εξαντλημένος ξαναπέφτει πάλι στην πρώτη θέση, για να ξαναρχίσει πάλι η ασφυξία, μέχρις ότου μετά από μια διαδοχική σειρά από τέτοιες προσπάθειες, εξαντληθεί, μείνει στην στάση της εξαρτήσεως και πεθάνει τελικά από ασφυξία.

Πραγματικά είναι ένα σατανικό σχέδιο θανατώσεως ο σταυρός και γι' αυτό και οι Ρωμαίοι, και άλλοι εκβαρβαρωμένοι λαοί και άνθρωποι, τόσο πολύ ικανοποιούνταν με εκείνη τη βάρβαρη επιθυμία τους, να βλέπουν ένα άνθρωπο να βασανίζεται σταυρωμένος πάνω στον σταυρό. Και επίσης γι' αυτό, επειδή δηλαδή ήταν τόσο άθλιος ο θάνατος αυτός, στη Ρωμαϊκή νομοθεσία ορίζεται να χρησιμοποιείται μόνο στούς δούλους και τούς προδότες.
Ο Κικέρων, που είχε παρακολουθήσει θάνατο πάνω στον σταυρό, τον ονομάζει· «Cruderissimum et deterimum Supplicium», δηλαδή το πλέον φρικτό βασανιστήριο, που είχε ποτέ παρακολουθήσει...

Τώρα σε περιπτώσεις όπου για κάποιο λόγο ήθελε ο επικεφαλής του εκτελεστικού αποσπάσματος να συντομεύσει την επέλευση του θανάτου, τι έκανε; Με ένα ισχυρό κτύπημα, διέταζε τους στρατιώτες του, να σπάσουν τις κνήμες του σταυρωμένου, και έτσι, αφού πια βρισκόταν ο σταυρωμένος σε αδυναμία να στηρίξει το βάρος του σώματός του στα πόδια του, να ανακουφίσει το θώρακά του και να μπορέσει να αναπνεύσει, αναγκαζόταν πλέον να εξαρτήσει όλο το βάρος, όπως είπαμε, του κορμιού του από τα χέρια του και να πεθάνει από ασφυξία. Αυτό ήταν η ειδική χαριστική βολή, την οποία επεφύλασσαν οι έμπειροι Ρωμαίοι εκτελεστές στούς καταδικασμένους σε σταύρωση. Και γι' αυτό γνωρίζουμε ότι τούς δύο ληστές που ζούσαν ακόμη, τούς εκτέλεσαν με τη χαριστική αυτή βολή. Τούς έσπασαν τα πόδια.

Όταν όμως πήγαν στον Χριστό, είδαν πως είχε ήδη πεθάνει...

Σαλβαντόρ Νταλί: Η Σταύρωση