...Till we learn to fly...
Φύγε. Δεν είμαι εδώ.
Φύγε.
Εμπρός, φύγε από εδώ.
Μη στέκεσαι στον τάφο μου και κλαις.
Μη ζητάς βοήθεια.
Δεν είμαι μέσα.
Δεν κοιμάμαι.
Είμαι αλλού.
Είμαι η αρμονία της ηρεμίας σου.
Είμαι τα πράσινα φύλλα που θροΐζουν.
Είμαι οι χίλιοι άνεμοι που φυσούν.
Είμαι η λάμψη του χιονιού στον ήλιο.
Είμαι το φως του Φοίβου στο ώριμο σιτάρι.
Είμαι η ευγενική βροχή της άνοιξης.
Είμαι η συνεσταλμένη ταραχή τής εκπλήσσουσας καλωσύνης.
Είμαι το άρωμα του καφέ, όταν ξυπνάς το πρωί.
Είμαι τα έγγραφα που βρίσκεις, όταν πια έχεις πιστέψει ότι τάχασες.
Είμαι η δουλειά που ξαφνικά θυμάσαι ότι πρέπει να προλάβεις.
Είμαι το ρούχο σου, που σ’ αγκαλιάζει σαν να είμαι εγώ.
Είμαι η μαγική γύρη που σε τυλίγει στοργικά σαν περιπλανιέσαι μέσ' στις ανθισμένες κερασιές τού Λουντέμη.
Είμαι η χρυσή σκόνη που βλέπεις πάνω από το κεφαλάκι του παιδιού μας.
Είμαι η χορευτική απογείωση των πετεινών του ουρανού.
Είμαι το τρυφερό αστέρι που λάμπει τη νύχτα για σένα.
Μη στέκεσαι στον τάφο μου και κλαις.
Μην αναπολείς και χάνεσαι.
Δεν είμαι εδώ.
Δεν έχω πεθάνει.
Ψάξε με αλλού.
Σε γνώριμα μέρη.
Εκεί που ξέρεις.
Εμπρός, φύγε από εδώ.
Μη στέκεσαι στον τάφο μου και κλαις.
Μη ζητάς βοήθεια.
Δεν είμαι μέσα.
Δεν κοιμάμαι.
Είμαι αλλού.
Είμαι η αρμονία της ηρεμίας σου.
Είμαι τα πράσινα φύλλα που θροΐζουν.
Είμαι οι χίλιοι άνεμοι που φυσούν.
Είμαι η λάμψη του χιονιού στον ήλιο.
Είμαι το φως του Φοίβου στο ώριμο σιτάρι.
Είμαι η ευγενική βροχή της άνοιξης.
Είμαι η συνεσταλμένη ταραχή τής εκπλήσσουσας καλωσύνης.
Είμαι το άρωμα του καφέ, όταν ξυπνάς το πρωί.
Είμαι τα έγγραφα που βρίσκεις, όταν πια έχεις πιστέψει ότι τάχασες.
Είμαι η δουλειά που ξαφνικά θυμάσαι ότι πρέπει να προλάβεις.
Είμαι το ρούχο σου, που σ’ αγκαλιάζει σαν να είμαι εγώ.
Είμαι η μαγική γύρη που σε τυλίγει στοργικά σαν περιπλανιέσαι μέσ' στις ανθισμένες κερασιές τού Λουντέμη.
Είμαι η χρυσή σκόνη που βλέπεις πάνω από το κεφαλάκι του παιδιού μας.
Είμαι η χορευτική απογείωση των πετεινών του ουρανού.
Είμαι το τρυφερό αστέρι που λάμπει τη νύχτα για σένα.
Μη στέκεσαι στον τάφο μου και κλαις.
Μην αναπολείς και χάνεσαι.
Δεν είμαι εδώ.
Δεν έχω πεθάνει.
Ψάξε με αλλού.
Σε γνώριμα μέρη.
Εκεί που ξέρεις.
F. L.
The day I learn to fly,
I am never coming back here.
Με τον ένα τρόπο ή τον άλλο, όταν λέμε σε ένα πρόσωπο "σ' αγαπώ", ισοδυναμεί με το να του λέμε "ποτέ δεν θα πεθάνεις", διακηρύσσει εύστοχα ο Λέων Μπλόυ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌλα περνούν και φεύγουν.
Ακόμη και η ελπίδα, ακόμη και η πίστη.
Μόνο η αγάπη δεν παρέρχεται ποτέ.
Πάρα πολλοί άνθρωποι έχουν τη βεβαιότητα ότι ο θάνατος, που είναι οριστικός χαμός και απώλεια, είναι ταυτόχρονα και μια γέννηση στην αιωνιότητα.
Πιστεύουν ότι είναι ένα ξεκίνημα και όχι ένα τέλος ή ότι είναι μια μεγάλη και ιερή συνάντηση του Θεού με την ζώσα ψυχή.
Το μεγαλείο του ποιήματος αυτού έγκειται στο ότι δίνει ζωή στην θανούσα ψυχή, για να κρατήσει αυτή με την σειρά της στην ζωή το άτομο που σπαράζει και οδηγείται σταδιακά σε μια καινούργια απώλεια, δηλαδή στον δικό του θάνατο.
Η σύλληψη αυτή είναι πραγματικά ευφυής και εξαιρετικά καινοτόμος.
(Καιρό είχα να περάσω κι εγώ από εδώ, αλλά τώρα ήγγικεν η ώρα.)
Δεν είμαι πια το παιδί κανενός.
ΔιαγραφήΔεν είμαι πια ο φίλος κανενός.
Δεν είμαι πια το ταίρι κανενός.
Κανείς δεν θα με θυμάται πια σαν παιδί του.
Κανείς δεν θα με θυμάται πια σαν παιδικό φίλο του.
Κανείς δεν θα με θυμάται πια σαν το πολυαγαπημένο του ταίρι.
Δεν είμαι εδώ.
Δεν υπάρχει κανείς εδώ, για να μοιραστώ μαζί του τις δικές μας, τις πολύ δικές μας αναμνήσεις.
*Ευχαριστώ.*
l'amore si perde....
ΑπάντησηΔιαγραφήl'amore si vince;
Raccontiamo le storie che abbiamo.
Portate i vostri cuori feriti, venite a raccontare le vostre angosce,
la terra non ha tristezze che il cielo non possa guarire....
Il canto degli indiani Lenate...oh..che meraviglia questo incastro di pensieri....
Un uomo capace di osare, nonostante gli ostacoli, "a cuore aperto", conosce il dolore, l'uomo e ha imparato a guardarlo in faccia senza evitarlo. Affrontandolo. Un ritorno all’attimo fuggente, un invito a cogliere quegli attimi spesso sparsi e abbandonati per paura di fallire, e l'uomo diventa una fonte inesauribile di riflessioni, di sorrisi e di grandi verità. Affascina, senza dubbio, il legame dell'uomo con la Vita. Complementari, l’uno parte dell’altro quasi a delineare il confine tra paura e coraggio, cosi il canto indiano, non suggerisce solo di vivere la vita ma di “abitare la vita” trasformando i sogni in progetti, le utopie in strade da percorrere, muri da abbattere.
Spesso mi chiedo: se il sogno avesse un odore proprio, di cosa profumerebbe il mio?
Profumerebbe di cielo, azzurro cielo. Infinitamente.
FOIVOS....qui hai dato prova di una grande chiave di accesso, un percorso ricco di riflessioni, di quesiti affascinanti, di scoperta, d’ispirazione di arricchimento emotivo.
INCHINATA e INCANTATA.
Τι ωραίο σχόλιο dear Nadia solo...!
ΔιαγραφήΗ θλίψη μπορεί να μεταφρασθεί με πολλούς τρόπους.
Ως απουσία αγάπης,
ως έλλειψη συντροφικότητας,
ως απώλεια κάποιου αγαπημένου οικογενειακού προσώπου,
ως ανυπαρξία φιλίας,
ακόμη και ως κατάθλιψη.
Θα συνδύαζα τη βαθειά και ουσιαστική θλίψη με την λέξη απώλεια.
Σκέπτομαι όμως να την παρουσιάσω με την βασική της έννοια. Δηλαδή σαν μια οποιαδήποτε κατάσταση που πονάει. Πρώτα ψυχικά και συναισθηματικά, και πολλές φορές και σωματικά !
Foivos, your authentic heartfelt poem is truly a masterful piece…
ΑπάντησηΔιαγραφήI discover I am experiencing something new each time I read this…
It feels like a song…
A beautiful & enduring multidimensional love song …
Sung in celebration of a precious Angel from the sacred grief of a courageous tender heart.
Το διατύπωσες άψογα, Josefina7.
ΔιαγραφήΟ κάθε άνθρωπος είναι μόνος για ένα δικό του λόγο.
Ο κάθε άνθρωπος έχει τις δικές του πληγές.
Ο κάθε άνθρωπος έχει βιώσει τις δικές του απώλειες.
Όλοι έχουμε μέσα μας πράγματα που μάς πονάνε. Κάποια από αυτά είναι βαθιές πληγές, που γίνονται καθημερινή πραγματικότητα από την ώρα που θα ξυπνήσουμε, έως την ώρα που θα πέσουμε ξανά για ύπνο.
Ο σταυρός του καθενός έχει μεγάλες ιδιαιτερότητες...
Μια όμορφη συστάδα αισθήσεων
ΑπάντησηΔιαγραφήΜα πάλι, ποιος είπε πως το στερητικό μιας φυγής , η ακόμα και του ίδιου του θανάτου, δεν είναι το ποτάμι, που αναζητά μιας τέχνης την έκφραση...
Υπέροχο κομμάτι φίλε Φοίβο, συνέχισε να γράφεις , έχει μια καλοσύνη και μια ομορφιά ο λόγος σου!
Δεν υπάρχει μεγαλύτερο βάσανο, από το χάνεις την επαφή, με κάτι που ήταν η ζωοδόχος φλέβα για σένα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν υπάρχει μεγαλύτερη μαρτύριο, από το να ακούς συμβουλές από ανθρώπους, που ουδέποτε έζησαν την απώλεια στην οποιαδήποτε μορφή της.
Well, we keep on trying.
Tread that little fine line.
Till the end of our space-time...
Ευχαριστώ καλή μου Ευαγγελία.
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
ΑπάντησηΔιαγραφή"Θα πενθώ πάντα -μ' ακούς;- για σένα,
ΑπάντησηΔιαγραφήμόνος, στον Παράδεισο" Ο. ΕΛΥΤΗΣ
Θάνατος....απώλεια....ένα συμβάν δύσκολα διαχειρίσημο από πολλούς ανθρώπους...
Η απώλεια ενός αγαπημένου μας προσώπου περνάει από πολλά στάδια μέχρι το τελικό αυτό της αποδοχής και της συμφιλίωσης .....Τα στάδια είναι πολλά ξεκινώντας από αυτό του σοκ και της άρνησης ......άρνησης να βιώσουμε τον πόνο.....αυτός όμως δεν αργεί έρχεται και συνήθως είναι ανυπόφορος.....ακολουθεί ο θυμός, η θλίψη, η απομόνωση και η μοναξιά ....σιγά σιγά όμως το άτομο αναδομείται πάλι, ανακάμπτει, ο πόνος απαλύνεται και επέρχεται το τελικό στάδιο της αποδοχής, της εσωτερικής και πνευματικής ειρήνης και αναφένεται και μια ελπίδα.... αυτή της αιώνιας μνήμης του αγαπημένου μας προσώπου που ζει μεσα από τις υγιείς αναμνήσεις.
Η περίοδος αυτή μέχρι να φτάσουμε στο τελευταίο στάδιο ονομάζεται πένθος, και ο καθένας μας το βιώνει με τον δικό του μοναδικό τρόπο.....που είναι απαρραίτητος για να γνωρίσουμε καλύτερα τον εαυτό μας αλλα και τους γύρω μας....
Μέσα από αυτό το ποίημα που με συγκίνησε από την πρώτη ανάγνωση, βίωσα τα παραπάνω στάδια με ενα συγκολιστικό και μοναδικό τρόπο......Φοίβο μου δημιούργησες ένα καταπληκτικό ποίημα και είμαι σίγουρη ότι δεν θα σταματίσεις να μας συγκινείς με το γράψιμό σου....ΣΥΝΕΧΙΣΕ !
Αυτό το πρόσωπο που όταν το χρειαζόσουν, ήταν πάντα εκεί.
ΔιαγραφήΑυτό το πρόσωπο που κρατούσε κάθε βράδυ τον ώμο μας ή το χέρι μας μέχρι να κοιμηθούμε, για να μη φοβόμαστε τους πάσης φύσεως κακούς.
Αυτό το πρόσωπο με κάθε τρόπο διαδηλώνει ότι η αγάπη δεν ελέγχεται.
Είναι ελεύθερη και ατίθαση, έρχεται μόνο όταν αυτή το θελήσει, και πάντοτε με ορμή.
Και όταν κάτι ανάποδο και άθλιο οδηγήσει στην απώλειά της, γίνεται το άρωμα τού καφέ, όταν ξυπνάμε το πρωί, και δένεται για πάντα και προστατεύει την υπόλοιπη ζωή μας.
Έχεις δίκιο Ιωάννα μου.