Τριγυρνάμε τη νύχτα (κάνοντας κύκλους χωρίς τέλος) και μας κατακαίει η φωτιά...
In girum imus nocte et consumimur igni...
Δηλώνω ξανά και μετ' επιμονής.
Ούτε στις λέξεις ούτε στις πράξεις υπήρξα ποτέ ψεύτης, ουδέποτε.
Μια σταλαγματιά σου μόνο να μου δρόσιζε τα χείλη, μια σταλαγματιά μονάχα από την απύθμενη θάλασσα γεμάτη με σκοτεινή δύναμη, που μέσα της πλέει η καρδιά σου.
Μια σταλαγματιά μόνο θα έφθανε, για να με στηρίξει, για να με ξεδιψάσει, για να καταλαγιάσει στα σωθικά μου την άσβεστη φλόγα της αδικίας, της απελπισίας και της απόγνωσης, που ώρες ώρες με κατακαίει.
In girum imus nocte et consumimur igni...
Πόσο θα ήθελα να πετάξω μια πέτρα στο κεφάλι ενός από τους πολύ ισχυρούς του χρήματος! Στο κεφάλι κάποιου που κινεί από το παρασκήνιο τα νήματα της ζωής μας, και αμείλικτα μάς μεταβάλλει σε υποχείρια και σε λογιστικές καταναλωτικές μονάδες, χωρίς να μας αφήνει καμμιά απολύτως δική μας βούληση, καμμιά απολύτως παραπάνω σκέψη για αγάπη!
Μετά, πόσο θα ήθελα να ανάψω αργά ένα τσιγάρο, ένα από εκείνα τα παλιά υπέροχα Sante με το κόκκινο κουτί, που μου έφερνε ο φίλος μου ο Γιώργος (κατά σύμπτωση όλοι οι φίλοι μου λέγονται Γιώργηδες), και να καίγομαι κι εγώ μαζί του στην σκέψη σου.
Ο χρόνος κυλάει τόσο αργά, όταν δεν κάνουμε αυτά που αγαπάμε…
Η ανθρωπότητα ολόκληρη περιμένει πάντως. Περιμένω κι εγώ μαζί.
The good things come to those who can wait, λέει ο φίλος μου, που μιλά με ευκολία πέντε γλώσσες, επειδή είναι γεννημένος στην Αλεξάνδρεια.
Αυτά και άλλα θυμάμαι ότι μου έλεγε τα βροχερά πρωινά του Σαββάτου, όταν συναντιόμασταν στην πλατεία (πλατεία είναι μόνο μία, των Εξαρχείων), και συζητούσαμε για όλα τα θέματα, που απασχολούσαν εμάς και όλο τον κόσμο.
Ακόμη θυμάμαι το πώς γελούσε -ειρωνικά και ανοιχτόκαρδα-, όταν με έβλεπε να βγάζω ένα τσαλακωμένο μπλοκάκι και να καταγράφω μερικά από τα συναρπαστικά που λέγαμε για τα γενικά, για τα δικά μας και για την αγαπημένη Αλεξάνδρεια της ελληνικής ακμής και τα παλιά μυθικά γλέντια του Φαρούκ, του τελευταίου Αιγύπτιου βασιλιά, που αργότερα πέρασαν στην σφαίρα του μύθου.
In girum imus nocte et consumimur igni...
Εγώ εκείνες τις στιγμές ήθελα να φιλήσω τα μάτια σου, να αγγίξω τη καμπύλη του λαιμού σου, τις γωνίες των λεπτών ώμων σου.
Τα λόγια σου, α, αυτά τα πλάνα λόγια σου, κυλούσαν μέσα μου, όπως το αίμα σε φουσκωμένες φλέβες.
Θα μπορούσα να σκοτώσω υπερασπιζόμενος την αλήθεια τους.
Θα μπορούσα ακόμη και να ορκισθώ ότι ήξερα την αγάπη σου, προτού καν μάθω το όνομά σου.
Υπάρχει μια μυστήρια, αόριστη αίσθηση, που χαρακτηρίζει κάτι που ξέρουμε, χωρίς να το έχουμε γνωρίσει ποτέ.
Σκέψεις που κουβαλάω μέσα μου, από τότε που γεννήθηκα, τώρα βρίσκουν την θέση τους στον πραγματικό κόσμο.
Ακούω την ανάσα σου, κάπως σαν να μου χαμογελάει, και μόνο τότε βρίσκω τη δύναμη να ανοίξω τα μάτια μου στην τωρινή ζωή μου.
In girum imus nocte et consumimur igni...
Είναι αδύνατο να μάθεις τα φρονήματα, την σκέψη και την ψυχή τού κάθε ανθρώπου, προτού πάρει στα χέρια του την εξουσία, είχε ανακαλύψει και πει ο μέγας ανατρεπτικός, ο Ευρυπίδης.
Εγώ ανακάλυψα πως το delete της ζωής είναι ένα πλήκτρο με μεγάλη εξουσία.
Αν πάρεις την απόφαση να το πατήσεις, εξαφανίζει μονομιάς όλα σου τα πάθη.
Όλα τα πάθη που βρήκες το κουράγιο να τα γράψεις, μα όχι και το θάρρος να τα πεις τότε που έπρεπε.
Μια φορά σου έκανα δώρο ένα βιβλίο, και στο πίσω μέρος του εξώφυλλου έγραψα με στυλό μια αφιέρωση, δύο γραμμές.
Δεν την γράφω με μολύβι, σου είπα, για να μη σβήσει ποτέ. Και αν τυχόν ποτέ σβήσει, εγώ θα είμαι δίπλα σου, για να σου γράψω μια καινούργια.
Τώρα σκέπτομαι και ξανασκέπτομαι αυτό που λένε συνεχώς οι ψυχολόγοι. Τι έχει πραγματικά σημασία; Μάλλον πρέπει να θυμάμαι, χωρίς να κατακλύζομαι από δυσάρεστα συναισθήματα αδικίας και προσβολής, ότι δεν φύσηξε άδικα εκείνος ο μάγος αέρας, που πνέοντας ενώνει των ανθρώπων τις ζωές.
In girum imus nocte et consumimur igni...
Όλοι όσοι προσπαθούν να βγουν από το μεγάλο κοπάδι που λέγεται "κοινωνία", προκαλούν τη δυσαρέσκεια του κοπαδιού συνολικά και των μελών του ξεχωριστά, λέει σωστά ο Πετράρχης.
Στην εξέλιξη αυτής της παλιάς ιστορίας, που την έχουμε ζήσει όλοι μας ο καθένας με τον τρόπο του, στη διαδρομή της οποίας ο φίλος μου ο Γιώργος κρατούσε πάντα επιφυλάξεις και δυσπιστία, η ίδια η κοπέλα του βιβλίου έβαλε αδιαφανές πλαστικό κάλυμμα πάνω στην αφιέρωσή μου, και έφυγε νοητικά πολύ μακριά.
Η ισορροπία του κοπαδιού διαταράχθηκε.
Άλλες πολλές ήλθαν και έφυγαν ή είναι ακόμη τριγύρω. Με σεξ ή άνευ, με φιλιά στα χείλη ή στα μάγουλα. Μπορεί κάποτε να γράψω κάτι και για αυτές.
Τώρα γράφω μόνο για σένα.
Θα ήθελα πολύ να ήσουν εδώ.
-Όχι τόσο για να κάνουμε έρωτα.
Δεν με απασχολεί τόσο πολύ πια το σεξ και μόνο, έχω πολλούς άλλους τρόπους να φτιάχνω σωστές καταστάσεις.
-Όχι τόσο για να μιλήσουμε.
Έχουμε πει τόσα πολλά.
Είναι τόσα τα συναισθήματα που στριμώχνονται μέσα μου, χορεύουν στο στομάχι μου, καρτερούν μια μικρούλα ρωγμή, για να χυμήξουν όλα μαζί από τα δάχτυλα στον υπολογιστή.
Αλλά όσο μεγάλη και να είναι η χαρά τους, τόσο εύκολα θα συνθλιβούν, καθώς το πέρασμα είναι μικρό, δύσβατο και αχρησιμοποίητο για πολύ καιρό.
-Όχι τόσο για να συναντήσω το βλέμμα σου.
Οι σκέψεις μας είναι ρηχές, όπως των άλλων ρηχών ανθρώπων. Τα αισθήματά μας είναι πλέον χοντρά σαν τις γυναίκες του Ρούμπενς. Η επίγνωση της αδυναμίας μας και της παράλογης, χωρίς να ζούμε μαζί, ζωής μας, έχουν από καιρό αφαιρέσει από το βλέμμα μας την ζεστασιά της παλιάς φωτιάς, που εμείς έχουμε σχεδόν ξεχάσει και αυτή έχει σχεδόν σβηστεί.
Αλήθεια όμως, γιατί θα ήθελα πολύ να ήσουν εδώ;
In girum imus nocte et consumimur igni...
Λατινικό παλινδρομικό (καρκινικό) επίγραμμα, το πιο επιτυχημένο της λατινικής γλώσσας γενικά.
Έχει γίνει παροιμίες, μύθοι, βιβλία, αμέτρητα άρθρα και δοκίμια, σύμβολο των οπαδών του Εωσφόρου, και πιο παλιά και χαρακτηριστικά έχει συνδεθεί με σύμβολα και θεότητες του παγανιστικού κόσμου. Είναι παρόν στις θεότητες των μεγάλων δασών, των σκιερών πηγών, των ορμητικών ποταμών, ακόμη και των σκοτεινών παρυφών των χωριών και των πόλεων.
Και πάντα είναι συνυφασμένο με την πίκρα του ανθρώπου, τους κινδύνους που αντιμετωπίζει, τις ατυχίες του, τις περιπέτειές του, το άδικο και την δυστυχία που τον περιβάλλει.
Το αγαπημένο μου.
Είναι φορές που θαρρώ , η ποίηση ,αυτή η πλάνα μάγισσα του νου , θα σιωπούσε ντροπαλά, μπρος στο μόνο λόγο που τη δύναμη της τολμά να περιφρονεί και να υπερβαίνει ...Την φωτιά της ίδιας της ψυχής , σα μιλεί την λαχτάρα της για ένα περαδομό στο πάθος της ζωής της ίδιας, τολμώντας τη γυμνή διαδρομή στο πύρινο φως που επιμένουν τα σκοτεινά της σοκάκια να κρατούν...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕκπληκτική διαδρομή Φοίβο , θαρρώ διάβασα ένα πεζογράφημα ποίησης , μοναδικής ποιότητας , ειλικρίνειας και ευαισθησίας ...
Σε μια γρήγορη εποχή , είναι όμορφο η ψυχή ακόμα να έχει φωνή. Κι όταν την διαθέτει , μόνο φως μπορεί να προκαλεί στα όποια σκοτάδια ταλανίζουν το άτομο, η και την ίδια την κοινωνία της αναισθησίας.
Υπέροχος λόγος, όμορφο κι επιλεκτικό το σμίξιμο με τις εικόνες που το χαράζουν με σεβασμό στο θέμα του...
Γράφε! Τούτη η Εποχή, έχει ανάγκη μια γυμνή ευαισθησία πάνω από τις πελώριες πληγές και χαρακιές του ...
Κάποιοι άνθρωποι ΑΡΜΟΖΕΙ να γράφου..ΓΡΑΨΕ!!!!
Για μένα αυτό το άρθρο ή διήγημα ή αφήγημα, είναι το συγκλονιστικότερο και το συγκινητικότερο που έχω διαβάσει ποτέ, αλλά και ένα σπαρακτικό μάθημα προς αποφυγήν για μας τους μικρότερους.....
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν υπάρχει ωραιότερη εποχή από εκείνη, που οι άνθρωποι αποφασίζουν να απελευθερωθούν...
ΟΧΙ.
Δεν υπάρχει ωραιότερη άνοιξη από εκείνη, που οι άνθρωποι αποφασίζουν ειλικρινά (και όχι πέτσινα ή προσωρινά) να αγαπήσουν...
ΟΧΙ.
Δεν υπάρχει ωραιότερη εποχή από εκείνη, που οι κάθε λογής τύραννοι αναζητούν κρυψώνες να κρυφτούν...
ΟΧΙ.
I am breathless....
ΑπάντησηΔιαγραφήSuch a glorious example of high vibrational love...
Harmoniously balanced ...
Body, MIND and Spirit....
I am breathless and speechless...
There is nothing to add here but gratitude...
Bravo Foivos.
Στὴν ἀρχαία ἑλληνικὴ γλώσσα δὲν ὑπάρχει ἡ λέξη “ἀγάπη”. Αὐτὴ ἐμφανίσθηκε στὴν Κοινὴ τῆς Αἰγύπτου (Ὀξύρυγχος) καὶ ἀπὸ ἐκεῖ τὴν καθιέρωσαν οἱ Ἑβδομήκοντα σοφοί.
ΑπάντησηΔιαγραφήἘπίσης, σὲ ὁλόκληρη τὴν Ἁγία Γραφὴ δὲν ὑπάρχει ἡ λέξη “ἔρως”, ἔξω ἀπὸ δύο περιθωριακὲς περιπτώσεις στὶς “Παροιμίες”.
Στὴν ἀρχαία ἑλληνικὴ γλώσσα ἡ λέξη ἀγάπη μὲ τήν ερωτική της σημασία καλύπτεται ἀπὸ τὸν ὅρο “φιλία”. Στὴν “Ἄλκηστη” τοῦ Εὐριπίδη λέει ὁ Ἄδμητος πρὸς τὴ γυναίκα του “σὴν γὰρ φιλίαν (δηλαδή, τὴν ἀγάπη σου) σεβόμεθα” (279).
Οἱ δύο γονεῖς τοῦ Ἀδμήτου δὲν δέχθηκαν νὰ πεθάνουν γιὰ νὰ ζήσει ὁ γιός τους, ὅπως τὸ ὅρισαν οἱ Μοῖρες. Ἡ ἀγάπη τους πρὸς τὸ παιδί τους, ἡ πεπερασμένη ἀγάπη τους, δὲν ὑπερέβαινε οὔτε τὰ ὅρια τοῦ ἀτομισμοῦ τους (πράγμα πάρα πολύ σύνηθες), καὶ ἔγκλειστη ἐκεῖ μέσα αὐτοακυρώθηκε.....
Δέχθηκε ὅμως νὰ πεθάνει στὴν θέση τοῦ ἄντρα της ἠ Ἄλκηστις, ἀπὸ γνήσια ἀγάπη πρὸς αὐτόν.
Ὄχι ἀπὸ ἔρωτα. Διότι ἔρωτας μὲ ἀνύπαρκτο (πεθαμένο) τὸν ἐρώμενο δὲν ὑπάρχει.
Ἀντίθετα, ἀγάπη μὲ ἀφανισμένο ἀπὸ τὸν θάνατο τὸν ἀγαπώμενο, ὄχι μόνον ὑπάρχει, ἀλλὰ τότε γίνεται καθαρὴ καὶ ἄπειρη.
'Υπάρχει δηλαδὴ μεταστοιχείωση τῆς πεπερασμένης ἀγάπης σὲ ἄπειρη, ἡ ὁποία πραγματοποιεῖται διὰ τοῦ θανάτου.
Καὶ στὸν Πλάτωνα ὑπάρχει μεταποίηση τοῦ ἔρωτα, ὄχι ὅμως διὰ τοῦ θανάτου. Γι' αὐτὸ τοῦτος διατηρεῖ τὴν οὐσία του καὶ τὸν πεπερασμένο χαρακτήρα του, ἀπὸ ἔρωτας σαρκικὸς γίνεται ἔρωτας μυστικὸς (κυριολεκτικὰ πνευματικὸς ἔρωτας δὲν ὑπάρχει), ἔρωτας μετοχῆς στὴν ἰδέα τοῦ ὡραίου καὶ τοῦ ἀγαθοῦ.
Ἡ τροποποίηση ποὺ ὑφίσταται ὁ πλατωνικὸς ἔρωτας, συνίσταται στὴν ἀποκάθαρσή του, ἀπορρίπτοντας τὴ σαρκική του ἐνδεχομενικότητα καὶ ἀναδεικνύοντας τὸ ἄπεφθο μέταλλο τῆς ἰδανικῆς ἀθανασίας του. Ἔτσι ἐξακολουθεῖ νὰ εἶναι παιδαγωγικὸς καὶ δημιουργικός, ἀλλὰ τώρα σὲ ὕψιστο βαθμό, ὁμοιώνεται μὲ τὴν “ἰδέα” του. Ἡ τροποποίηση δὲ αὐτὴ συντελεῖται κατὰ τρόπο εὐθύ, μὲ ἁπλὴ ἀνάβαση, ἡ ὁποία ὡς μόνο κόστος ἔχει τὴν στέρηση τῶν ταπεινῶν σαρκικῶν ἀπολαύσεων, καὶ κέρδος τὴν εὐδαιμονία.
Ἀντίθετα, ἡ μεταστοιχείωση τῆς πεπερασμένης ἀγάπης στὴν Ἄλκηστη δὲν συμβαίνει μὲ ἀναβαθμούς, ὅπως στὸν Πλάτωνα, ἀλλὰ μὲ ρήξη τῆς ἐγκόσμιας συνθήκης, μὲ τὸν θάνατο.
Ὁ Ἡρακλῆς ἁρπάζει τὴ νεκρὴ Ἄλκηστη ἀπὸ τὸν Χάροντα καὶ τὴν φέρνει πίσω στὸ σπίτι της. Ἔχει τὴ μορφή της σκεπασμένη μὲ πέπλο καὶ τὴν ψυχή της μὲ σιωπή. Δὲν πρόκειται νὰ μιλήσει παρὰ τὴν τρίτη ἡμέρα – τότε θὰ ἀναστηθεῖ.
Στὸν χρόνο ὅμως τῆς Τραγωδίας ἡ Ἄλκηστις μένει σιωπηλὴ διὰ παντός. Κι ὡστόσο εἶναι δίπλα στὸν ἄντρα της καὶ στὰ παιδιά της, μέσα στὸ σπίτι της. Ἡ ζωὴ τελεῖ πάντοτε ὑπὸ τὸ βλέμμα τῶν ἀγαπημένων νεκρῶν. Αὐτῶν τὸ σιωπηλὸ βλέμμα εἶναι πλῆρες ἀπὸ τὴν ἄπειρη ἀγάπη, ποὺ εἶναι πάντοτε μεταθανάτια.
Καταπληκτική δουλειά, δομημένη σε πολλαπλές βάσεις.
Συγχαρητήρια.
Είμαι έκπληκτος, επειδή το άρθρο αυτό σηματοδοτεί μεγάλη αλλαγή στα μέχρι τώρα ισχύοντα στο μπλογκ αυτό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌντας παλιός Αναγνώστης, αναγνωρίζω βαθύτατες μεταβολές, μετατροπές και μεταμορφώσεις.
Όπως είπαν η κ. Τζόζεφιν και η κ. Ιόλη, το κείμενο δομημένο ευφυώς σε πολλαπλές βάσεις (κυρίως φιλοσοφικές), σε αφήνει άναυδο (speechless) με την χάρη του, το βάθος του πόνου, της ειλικρίνειας και της ομορφιάς του.
Ο μεγάλος ανθρώπινος ψυχικός πόνος είναι το συναίσθημα, που εκφράζει την εξάντληση που νοιώθει ο άνθρωπος, που είναι απασχολημένος με το να αγαπά έντονα την εικόνα ενός χαμένου αγαπημένου προσώπου (συνήθως πεθαμένου), που βιώνει την κατάρρευση της φαντασίωσης, που τον συνέδεε με το χαμένο πρόσωπο και την απώλεια της απαραίτητης για την ψυχική δομή του ατόμου σχέσης αγάπης.
Μετά την ολοκλήρωση της επιτυχημένης ψυχολογικής επισήμανσης του προβλήματος και της οριοθέτησης του ψυχικού πόνου και τραύματος, περνά ο άνθρωπος (όπως και ο αφηγούμενος στο λογοτέχνημα αυτό) την διαδικασία του πένθους.
Αν η διαδικασία του πένθους δεν πραγματοποιηθεί σωστά, το πένθος γίνεται χρόνιο και παθολογικό.
Αν η διαδικασία του πένθους πραγματοποιηθεί με οποιονδήποτε κατάλληλο τρόπο, ο πόνος απαλύνεται, ο άνθρωπος ξεφεύγει από την κατάθλιψη της απρόκλητης ρήξης και απώλειας και η ψυχοσύνθεσή του επανέρχεται στον ρυθμό της.
Στην προκειμένη περίπτωση, η πορεία αυτή περιγράφεται με ένα έντονα λογοτεχνικό τρόπο, που σε οδηγεί να σκεφθείς και να προβληματισθείς στα σοβαρά, εάν υπάρχει σήμερα έστω και ένας υγιής άνθρωπος, που να είναι ικανός να δομήσει σοβαρή και μακράς διάρκειας σχέση αγάπης.
Όχι στεγνά σχέση έρωτος, αλλά σχέση αγάπης.
......ma c’è un segreto in questa frase e sta a voi scoprirlo...?....
ΑπάντησηΔιαγραφήIN GIRUM IMUS NOCTE ET CONSUMIMUR IGNI..................paliandromo per eccellenza..
e il paliandromo...mi porta a pensare ai Led Zeppelin.....a Dante al suo Inferno...agli uomini sottoposti alla tentazione del peccato, agli stessi diavoli, i patroni....certo non santi... del procedimento palindromico su cui si struttura il verso.....all'amore infinito.. Quell'eterno girare attorno, quell'orbita che traccia una sorta di linea di confine tra la luce del fuoco e il buio della notte, l'andamento intermittente della propria luminescenza sembrano però adattarsi anche alle lettere stesse del palindromo: che appunto girano tra il senso e il nonsenso, tra quel che dicono e ciò a cui alludono, tra il loro recto e l'indistinguibile loro verso..... ma quest'impertinente poeta Sotade.....con la sua invenzione...dove ci porta?
IN GIRUM IMUS NOCTE ET CONSUMIMUR IGNI non è solo un palindromo, ma anche un enigma.....che come un personaggio mascherato dice: 'Chi sono, io? Mi sai riconoscere?....o come nella sociètà d'oggi che...selezionerà coloro che vi prenderanno parte in base a questa esigenza principale: che sappiano chiaramente di quali ostacoli sono liberati, e di che cosa sono capaci.....
...ma se parliamo d'amore....beh..qui c'è il desiderio di questa notte... del mondo...NOCTECONSUMIMUR IGNI....perchè l’acqua del tempo accoglie chi conquista il fuoco, e lo spegne.............
“Il poeta Eros lo ammaestra, anche se prima era privo di arte.”
Questa citazione euripidea rivela come, tra le varie passioni umane, l'amore sia quella che maggiormente faccia scaturire nell'uomo la tendenza alla poesia.......
Se si potesse offrire.....
la vita in cambio del tormento...
della brama amor......
il morire, mi sembra....
sarebbe invero morire......
perchè dalle poesie emerge anche l'effetto negativo di Eros, sentimento capace di annientare l'anima di chi ama, togliendo il sonno, la pace e quella serenità che, invece, dovrebbe procurare. Ovviamente, l'amore non comporta soltanto sofferenza, ma anche dolcezza e gioia. In altri termini, possiamo dire che è un sentimento caratterizzato da una forte ambiguità, nel senso che in esso sono presenti sentimenti opposti (amore-odio, vita-morte)........
Scrivere è fede in una magia... che un aggettivo possa giungere dove non giunse, cercando la verità, la ragione...o che un avverbio possa recuperare il segreto che si è sottratto a ogni indagine..........perchè scrivere..è come il bisogno di respirare.... di palpitare... di camminare incontro all’ignoto nelle vie della terra.....e qui ci si perde nell'emozione delle parole...e ci si ritrova con la voglia di leggere di nuovo........come una catena senza fine.....COMPLIMENTI qui c'è anima.
Ξέσπασμα ψυχής ή εξομολόγηση; Δεν περίμενα να διαβάσω κάτι τέτοιο στο MIND..
ΑπάντησηΔιαγραφήΆψογο!!!!!
Ειλικρινά αυτο το κειμενο με εχει συνεπάρει .
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι ένα αριστούργημα Φοιβο.
Ξετυλιγονται αμετρητες αληθειες, πραγματα που θα θελαμε να ειχαμε πει καποια στιγμη αλλα δεν ειχαμε το θαρρος να τα ξεστομίσουμε.
Ειμαστε και εμεις σαν τα εντομα που πεφτουν στη φλογα τη νυχτα.Μαγεύονται απο το φως και καιγονται.
Ειμαστε οντα που διακατεχονται απο εντονα συναισθηματα.
Η νυχτα αποτελει σκοταδισμο, αγνοια, στασιμοτητα και παραλληλα προκλιση.
Ο ανθρωπος μαγευεται απο το φως. Τον βοηθαει να ανακαλυψει, να μαθει την αληθεια, να προχωρησει μπροστα.
Αραγε ποσο ετοιμοι ειμαστε συναισθηματικα να αντικρισουμε το φως χωρις να καουμε?
Αληθεια ομως, γιατι ηθελα πολυ να ησουν εδω;
ΑπάντησηΔιαγραφήγια να μην εχουν τα χειλη σου καημο
για να μπορω να σου πω πως η αγαπη δεν ειναι μυστικο
για να σου ψιθυριζω ολη τη ζωη στο στομα με φιλι γλυκο
για να σου πω πως μοιαζεις με τ' αλλο μου μισο...
ας καω
ας χαθω
ας σωθω
ας ποθω
ας πενθω
ας τολμω
ας ΖΩ...
Σπουδαιο κειμενο! Μπραβο σας Foivos!
τριγυρναμε τη νυχτα και μας κατακαιει η φωτια...κι οσο προσπαθουν, οποιοι, να βγουν απο το κοπαδι, γινονται δυσαρεστοι. τοτε το κοπαδι ενωνεται, κοιτιεται στον καθρεφτη, ενθαρρυνει, χειροκροτει, μα ποιον αλλον; την ασφαλεια της ομοιομορφιας του. Σαν το Γιωργο κι εγω, δυσπιστη με τις λεξεις. η πραξη εχει τη δυναμη. πως να τριγυρνας τη νυχτα με λεξεις, πραξεις θελει η φωτια για να καψει οποιον εφυγε απο το κοπαδι.
ΑπάντησηΔιαγραφήιδιαιτερη ιστορια το πενθος. σαν τη νυχτα, τη φωτια, την τολμη, το παθος να ζεις καταστασεις, την αναγκη να τσαλακωνεις την εικονα σου, την επιθυμια για αερα.
σ΄ενα διαλογο μεταξυ του Βερλαιν και του Ρεμπω, ακουστηκε:
- δεν μου αρεσει να πληγωνω τους ανθρωπους
- τοτε μην το κανεις. αλλα οταν το κανεις, να εισαι ψυχρος. μην προσβαλλεις τα θυματα σου με το να τα λυπασαι μετα.
(δεν συμπαθησα ιδιατερα τον Βερλαιν ποτέ, κι αυτος ο διαλογος μου ειπε πως καλως εκανα)
στους επαινους δεν πολυπιστευω, η δυσπιστια των λεξεων, ομως ανοιξε κι αλλο.
αυτο το μερος εδω, μπορει να δεχτει κι αλλη δυναμη, οικοδεσποτης εισαι, το γνωριζεις.
"Υπάρχει μια πικρή αλήθεια στην ζωή, που ανακάλυψα ταξιδεύοντας ανατολικά και δυτικά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι μόνοι που πραγματικά πληγώνουμε, είναι αυτοί που αγαπάμε περισσότερο.
Κολακεύουμε ή προσφέρουμε, σε όσους γνωρίζουμε επιπόλαια και ελάχιστα.
Ευχαριστούμε με λόγια ή με έργα τους περαστικούς από την ζωή μας.
Ενώ χτυπάμε απερίσκεπτα, όσους μας αγαπούν περισσότερο".
Αυτά έχει πρόσφατα πει η Ella Wheeler Wilcox, και εκφράζουν σε βάθος την τραγική αλήθεια τής στερημένης από πολιτισμό, ανθρωπισμό, ουμανιστικό πνεύμα, ψυχική αντοχή, συνέπεια, μη εγωισμό και συγκροτημένη σκέψη εποχής μας.
Μιας εποχής γεμάτης προκαταλήψεις και δυσπιστίες.
Μιας εποχής, όπου οι εύκολες παραιτήσεις από την οποιαδήποτε ποιότητα και από το οποιοδήποτε μικρό ή μεγάλο, συλλογικό ή ατομικό, όνειρο οδηγούν σε ρημαγμένες ζωές.
Ευχαριστώ όλους για τα βαθύτατα, συμμετέχοντα και εμπεριστατωμένα σχόλιά σας, καθώς και για τα καλά σας λόγια.
Κατά σειρά σχολιασμού:
@Evangelia
@Angie
@Josephine
@Ioli
@Ανώνυμος
@Nadia
@Ανώνυμη
@Ioanna
@Ανώνυμη
@Anastassia D.
"Ο χρόνος κυλάει τόσο αργά, όταν δεν κάνουμε αυτά που αγαπάμε…"
ΑπάντησηΔιαγραφήΤόσο αργά περνάει ο χρόνος όταν περιμένουμε να έρθει η ώρα για αυτά που αγαπάμε.
Και είναι στιγμές που ο χρόνος παγώνει όταν διαλύονται αυτά που αγαπάμε.
Και εύκολα ο χρόνος μας είναι αδιάφορος όταν νοιώθουμε ότι δεν υπάρχει τίποτα να αγαπάμε.
Φοίβο πολύ όμορφο κείμενο, γεμάτο αγάπη και νοσταλγία.
Έχω αποφασίσει να μην απαντήσω αυτή την φορά στα σχόλια των φίλων, για λόγους ήθους.
ΔιαγραφήΑλλά το σχόλιο το δικό σου, και εσύ goofy, είσαστε έξω από τον κύκλο των παλιών γνωστών και φίλων, και θα ήταν αγένεια η μη απάντηση.
Είσαι πολύ ευγενική, και γνώστης, και σε ευχαριστώ πολύ, γιατί με τα καλά σου λόγια για το κείμενο και τις σκέψεις μου μού δίνεις το κουράγιο να συνεχίσω.
Είναι όντως χαρμόσυνο γεγονός, που ένα τέτοιο σύνθετο και εξαιρετικά προικισμένο κείμενο βρήκε τον δρόμο του στο να γίνει γνωστό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχω τονίσει στο πρώτο σχόλιό μου τα εξής: Ο μεγάλος ανθρώπινος ψυχικός πόνος είναι το συναίσθημα, που εκφράζει την εξάντληση που νοιώθει ο άνθρωπος, που είναι απασχολημένος με το να αγαπά έντονα την εικόνα ενός χαμένου αγαπημένου προσώπου (συνήθως πεθαμένου, αλλά στην προκείμενη περίπτωση καταφανώς ολοζώντανου και χαμένου στην θάλασσα της φιλαυτίας του), και ο οποίος βιώνει την κατάρρευση της φαντασίωσης, που τον συνέδεε με το χαμένο πρόσωπο και την απώλεια της απαραίτητης για την ψυχική δομή του ατόμου σχέσης αγάπης.
Για όλα τα ανωτέρω, θέλω να εκφράσω την οριστική διαφωνία μου με ένα σκοτεινό και ανεξήγητο σχόλιο, που έγινε εδώ, του οποίου δεν κατανοώ καθόλου την έννοια, τους συμβολισμούς και τους ομιχλώδεις παραλληλισμούς.
Για λόγους ευγενείας, επειδή ο χώρος αυτός ανήκει σε άλλον και επειδή σε τελευταία ανάλυση ο καθένας δικαιούται να κουβαλάει τις δικές του γνώμες και τον δικό του σταυρό, δεν επιθυμώ να μπω σε περαιτέρω αναλύσεις.
Μου είναι αρκετό, που σαν ένας από τους πρώτους Αναγνώστες του ιστοτόπου αυτού, δήλωσα τη διαφωνία μου και επεσήμανα τη λάθος θέση του σχολίου αυτού.
Σαν εξωτερικός και ανεξάρτητος μελετητής και αναγνώστης που είμαι και εγώ, συμφωνώ με την κ. goofy και ως προς την ποιότητα του κειμένου, και ως προς την κατάταξη του χρόνου σε σχέση με τα σπουδαία της ζωής των ανθρώπων.
Υστερόγραφο.
Επισημαίνω ότι η ηλεκτρονική διεύθυνσή μου βρίσκεται εξ αρχής στα χέρια του διαχειριστή του μπλογκ αυτού.
❣️
ΑπάντησηΔιαγραφή