Ludvig van Beethoven and Symphony No. 9

                                                                                                                                                                                                                         

 

Beethoven's Symphony No. 9 in D Minor

                                          (full album)                                       

 Soloists:

               Jennifer Vyvyan, Soprano

                                                                Shirley Verret, Mezzo-Soprano

                                                                Rudolph Petrak, Tenor

                                                                Donaldson Bell, Bass

                                                                Performed by the "Festival Choir".

  

Ο Λούντβιχ βαν Μπετόβεν (προφορά στα γερμανικά: Λούντβιχ φαν Μπέτχοφεν, Βόννη, 16-12-1770 με Βιέννη, 26-3-1827) ήταν Γερμανός, φλαμανδικής καταγωγής,  μουσικός και συνθέτης.

Αποτέλεσε μία από τις κεντρικότερες μορφές της κλασικής μουσικής και συγκαταλέγεται σήμερα ανάμεσα στους ευρύτερα αποδεκτούς συνθέτες όλων των μουσικών περιόδων και τους πλέον γνωστούς όλων των εποχών.

Ο Μπετόβεν αν και ανήκει περισσότερο στην κλασική περίοδο, συνδέθηκε με το κίνημα του ρομαντισμού που ακολούθησε, και τα τελευταία του έργα διακρίνονται από έντονα ρομαντικά στοιχεία. Οι συμφωνίες και τα κοντσέρτα για πιάνο που συνέθεσε αποτελούν τα πιο δημοφιλή έργα του.

Από όλους αναγνωρίζεται ως μια από τις μουσικές ιδιοφυΐες, παράδειγμα και μέτρο σύγκρισης για όλους τους μεταγενέστερους συνθέτες.

Aπό 26 χρόνων άρχισε να έχει προβλήματα ακοής και στα 31 του ήταν πια εντελώς κωφός. Το πρόβλημα αυτό τον έκανε ακόμη πιο ιδιόρρυθμο, δεν εμπόδισε όμως καθόλου την συνθετική του ικανότητα και μεγαλοφυΐα. Οι θεϊκοί ήχοι του ακούγονταν θαυμάσια μέσα στο μυαλό του...

Πάντως, αν σκεφθεί κανείς ότι μέχρι τα 57 του χρόνια, οπότε και πέθανε, ήταν τελείως κωφός, εύκολα μπορεί να καταλάβει ότι το μερίδιο δυστυχίας που του αναλογίσθηκε στην ζωή του, ήταν πάρα πολύ μεγάλο.

Σ' αυτό πρέπει να συνυπολογισθεί και η απόλυτα δυστυχισμένη προσωπική-ερωτική ζωή του, η οποία έγινε τραγική, επειδή ο μέγας συνθέτης εφάρμοζε πραγματικά στην πορεία του τις υψηλές ρομαντικές έννοιες, στις οποίες πίστευε.

Το μπλε είναι το χρώμα της ζωής και ταιριάζει απολύτως στην Ενάτη...

Με πολλούς τρόπους ο Μπετόβεν αποτελεί ένα ορόσημο στην ιστορία της μουσικής και του πολιτισμού γενικότερα. Η συμφωνική μουσική αυτού του εξαιρετικού ανθρώπου και ιδιαίτερα η ενάτη συμφωνία του, διαδραματίζει ιδιαίτερο ρόλο στην παγκόσμια πολιτιστική ιστορία και δραστηριότητα και συχνά ταυτίζεται με τους πιο ετερόκλητους εθνικούς και κοινωνικούς στόχους.

Σε διάφορες ιστορικές στιγμές η 9η συμφωνία απετέλεσε μέσο εμψύχωσης και ανάτασης, μέσο παρηγοριάς και ελπίδας.

Το 1915 ορίστηκε αυτή η συμφωνία, ενός γερμανού (φλαμανδικής όμως όπως είπαμε καταγωγής) συνθέτη, ως ο ύμνος των συμμαχικών δυνάμεων του α' παγκοσμίου πολέμου ενάντια στις λεγόμενες "κεντρικές δυνάμεις", Γερμανία και Αυστρο-Ουγγαρία.

Στη συνέχεια υιοθετήθηκε η Ωδή στη Χαρά (ποίημα του Σίλλερ), ως σύμβολο της ελευθερίας και την αδελφοσύνης των λαών και ορίστηκε ως ύμνος της Κοινωνίας των Εθνών, προδρόμου οργανισμού του ΟΗΕ.

Από την άλλη πλευρά και τα συνέδρια του γερμανικού ναζιστικού κόμματος άρχιζαν με την εκτέλεση αυτού του έργου!

Τέλος, η 9η συμφωνία αποτελεί τον ύμνο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όταν αυτή εκπροσωπείται επίσημα σε διεθνείς διοργανώσεις και τελετές. 

Η 9η συμφωνία αποτελεί όμως σημείο αναφοράς ακόμα και λαών που δεν σχετίζονται με την ευρωπαϊκή μουσική και τη γενικότερα πολιτισμική παράδοση της Ευρώπης, όπως του ιαπωνικού και του κινεζικού. Ιάπωνες αξιωματικοί, αιχμάλωτοι πολέμου ζήτησαν το 1918 να παιχτεί για ψυχαγωγία τους στο στρατόπεδο Bando που είχαν απομονωθεί, η 9η συμφωνία του Μπετόβεν, η οποία στα ιαπωνικά έχει ιδιαίτερο όνομα, Νταϊκού. Επίσης στην Ιαπωνία το 1944, φοιτητές που είχαν επιστρατευτεί, ζήτησαν να ακούσουν πριν αναχωρήσουν για το μέτωπο και τον θάνατο την 9η συμφωνία, για να διατηρήσουν στο μυαλό τους κάτι που τους θυμίζει την πατρίδα! Θεωρείται δε παράδοση σ' αυτή τη χώρα να τραγουδιέται το χορωδιακό μέρος της 9ης συμφωνίας από τεράστιες χορωδίες 3, 5 και 7 χιλιάδων ατόμων, με αποτέλεσμα ένας εντυπωσιακός αριθμός Ιαπώνων ερασιτεχνών χορωδών να εξασκείται κάθε χρόνο για πολλούς μήνες στη μελέτη και απόδοση αυτού του μνημειώδους έργου.

Στην Κίνα, το κομμουνιστικό καθεστώς έχει την επίσημη θέση ότι η 9η συμφωνία εκφράζει τη «νίκη μέσα από την πάλη» του λαού ενάντια στους καταπιεστές του. Έτσι η εκτέλεση αυτής της συμφωνίας αποτελεί σ' αυτή τη χώρα αποκορύφωμα πολλών εθνικών και πολιτικών εκδηλώσεων, όπου τραγουδούν την Ωδή της Χαράς και πάλι πολυπληθέστατες χορωδίες.

Είναι λοιπόν πολύ εντυπωσιακό, πώς ένα ευρωπαϊκό μουσικό έργο των αρχών του 19ου αιώνα υιοθετείται από άσχετες μεταξύ τους πολιτισμικές παραδόσεις, αξιοποιείται διαχρονικά από τόσο ετερόκλητους κοινωνικούς και πολιτιστικούς φορείς και εντάσσεται στην προσπάθεια για επίτευξη τελείως αντιφατικών στόχων. 

O Μπετόβεν αποτελεί, έτσι, ένα σημαντικό συνδετικό κρίκο της ποικιλομορφίας των πολιτισμών του πλανήτη μας. Στο πρόσωπο και στο έργο του έχει αποδειχθεί η παγκοσμιότητα του πολιτισμού και η παγκόσμια δύναμή του.

Είναι επίσης προφανές ότι η σημασία του κορυφαίου αυτού μουσικού σχετίζεται και με τη μεταβατική εποχή που έζησε και δημιούργησε: Είχαν προηγηθεί ο Μπαχ και ο Μότσαρτ και ζούσε ακόμα ο Χάυντν. Των συνθετών αυτών το έργο (και βέβαια όλων των σύγχρονων και προγενέστερών τους) οδήγησε ο Μπετόβεν με την ιδιοφυΐα του στην αποκορύφωση στο είδος της μουσικής που έγραψε.

Ο ίδιος αυτός μεγάλος δημιουργός αποτελεί τον τελευταίο εκπρόσωπο της κλασικής και τον πρώτο της ρομαντικής περιόδου.

Όλοι οι μεταγενέστεροι μουσικοί μέτρησαν τις δυνάμεις τους με σημείο αναφοράς το έργο αυτού του μοναδικού ανθρώπου και η μεγαλύτερη τιμή γι' αυτούς ήταν να θεωρηθούν συνεχιστές του. Χαρακτηριστικά, ο Μπραμς έγραψε ότι συνέθετε τα μουσικά έργα του, κάτω από τη συντριπτική σκιά τού Μπετόβεν, "ακούγοντας πίσω μου τα βαριά βήματα ενός γίγαντα".

 

Classical music from the prodigy Beethoven: The Missa solemnis in D Major, Op. 123 was composed by Ludwig van Beethoven from 1819-1823. 

It was first performed on April 7, 1824 in St. Petersburg, under the auspices of Beethoven's patron Prince Nikolai Galitzin; an incomplete performance was given in Vienna on 7 May 1824, when the Kyrie, Credo, and Agnus Dei were conducted by the composer. 

It is generally considered to be one of the composer's supreme achievements. Together with Bach's Mass in B Minor, it is the most significant mass setting of the common practice period.

(Ας έχομε εδώ και την θρυλική Missa Solemnis. Είναι αδελφό έργο της 9ης, γιατί γράφτηκε την ίδια ακριβώς περίοδο.)

Beethoven's Missa Solemnis in D Major performed before a capacity Carnegie Hall audience. NBC radio commentary is provided in full by Ben Grauer.

Toscanini wrote to a friend shortly before this performance: "If, with my enthusiasm and adoration for that saint, I could achieve something worthy, it would be the greatest reward for my long, too long, artistic life".

Following this broadcast, the recording sessions on March 30th, 31st and April 2nd 1953 produced the official RCA recording of the Missa Solemnis; the only version Toscanini approved.

Soprano: Lois Marshall
Mezzo-Soprano: Nan Merrinan
Tenor: Eugene Conley
Bass: Jerome Hines
Robert Shaw Chorale
NBC Symphony Orchestra

Photo: The 1953 RCA Victor advertisement for the Missa Solemnis. 

                                                                                                                                                                                                                               

(Η μεσαία φωτογραφία κάτω από το κείμενο για την προσωπική τραγωδία του μουσικού γίγαντα είναι της έγκριτης φωτογράφου Νατάσας Διαλησμά)