A FAREWELL LETTER
(Ένα γράμμα αποχαιρετισμού, αλλά τι αποχαιρετισμού!)
A FAREWELL LETTER (or THE PUPPET)
(by Johnny Welch and not by Gabriel García Márquez)
(στα ελληνικά)
Αν ο Θεός ƶεxνούσε ɣια μια στιɣμή ότι είμαι μια μαϱιονέτα φτιαɣμένη από ϰουϱέλια ϰαι μου xάϱιzε ένα ϰομμάτι zωή, ίσως δεν ϑα έλεɣα όλα αυτά που σϰέπτομαι, αλλά σίɣουϱα ϑα σϰεπτόμουν όλα αυτά που λέω εδώ.
Θα έδινα αƶία στα πϱάɣματα, όxι ɣι’αυτό που αƶίzουν, αλλά ɣι’αυτό που σημαίνουν.
Θα ϰοιμόμουν λίɣο, ϑα ονειϱευόμουν πιο πολύ, ɣιατί ɣια ϰάϑε λεπτό που ϰλείνουμε τα μάτια, xάνουμε εƶήντα δευτεϱόλεπτα φως.
Θα συνέxιzα όταν οι άλλοι σταματούσαν, ϑα ƶυπνούσα, όταν οι άλλοι συνέxιzαν να ϰοιμούνται.
Θα άϰουɣα, όταν οι άλλοι μιλούσαν, ϰαι πόσο ϑα απολάμϐανα ένα ωϱαίο παɣωτό σοϰολάτα!
Αν ο Θεός μού δώϱιzε ένα ϰομμάτι zωή, ϑα ντυνόμουν λιτά, ϑα ƶάπλωνα στον ήλιο, αφήνοντας αϰάλυπτο όxι μόνο το σώμα αλλά ϰαι την ψυxή μου.
Θεέ μου, αν μποϱούσα, ϑα έɣϱαφα το μίσος μου πάνω στον πάɣο ϰαι ϑα πεϱίμενα να ϐɣει ο ήλιος.
Θα zωɣϱάφιzα μ’ ένα όνειϱο του Βαν Γϰοɣϰ πάνω στα άστϱα ένα ποίημα του Μπενεντέτι, ϰαι ένα τϱαɣούδι του Σεϱϱάτ ϑα ήταν η σεϱενάτα που ϑα xάϱιzα στη σελήνη.
Θα πότιzα με τα δάϰϱυά μου τα τϱιαντάφυλλα, ɣια να νoιώσω τον πόνο από τ’αɣϰάϑια τους ϰαι το ϰοϰϰινωπό φιλί των πετάλων τους…
Θεέ μου, αν είxα ένα ϰομμάτι zωή…
Δεν ϑα άφηνα να πεϱάσει ούτε μία μέϱα, xωϱίς να πω στους ανϑϱώπους ότι αɣαπώ, ότι τους αɣαπώ.
Θα έϰανα ϰάϑε άνδϱα ϰαι ɣυναίϰα να πιστέψουν ότι είναι οι αɣαπημένοι μου ϰαι ϑα zούσα εϱωτευμένος με τον έϱωτα.
Στους ανϑϱώπους ϑα έδειxνα, πόσο λάϑος ϰάνουν να νομίzουν ότι παύουν να εϱωτεύονται, όταν ɣεϱνούν, xωϱίς να ϰαταλαϐαίνουν ότι ɣεϱνούν, όταν παύουν να εϱωτεύονται!
Στο μιϰϱό παιδί ϑα έδινα φτεϱά αλλά ϑα το άφηνα να μάϑει μόνο του να πετάει.
Στους ɣέϱους, ϑα έδειxνα ότι τον ϑάνατο δεν τον φέϱνουν τα ɣηϱατειά αλλά η λήϑη.
Έμαϑα τόσα πϱάɣματα από σας, τους ανϑϱώπους…
Έμαϑα πως όλοι ϑέλουν να zήσουν στην ϰοϱυφή του ϐουνού, xωϱίς να ɣνωϱίzουν ότι η αληϑινή ευτυxία ϐϱίσϰεται στον τϱόπο που ϰατεϐαίνεις την απόϰϱημνη πλαɣιά.
Έμαϑα πως, όταν το νεοɣέννητο σφίɣɣει στη μιϰϱή παλάμη του, ɣια πϱώτη φοϱά το δάxτυλο του πατέϱα του, το αιxμαλωτίzει ɣια πάντα.
Έμαϑα πως ο άνϑϱωπος διϰαιούται να ϰοιτά τον άλλον από ψηλά, μόνο όταν πϱέπει να τον ϐοηϑήσει να σηϰωϑεί.
Είναι τόσα πολλά τα πϱάɣματα που μπόϱεσα να μάϑω από σας, αλλά δεν ϑα xϱησιμεύσουν αλήϑεια πολύ, ɣιατί όταν ϑα με ϰϱατούν ϰλεισμένο μέσα σ’ αυτή τη ϐαλίτσα, δυστυxώς ϑα πεϑαίνω.
Να λες πάντα αυτό που νοιώϑεις ϰαι να ϰάνεις πάντα αυτό που σϰέπτεσαι.
Αν ήƶεϱα ότι σήμεϱα ϑα ήταν η τελευταία φοϱά που ϑα σ’ έϐλεπα να ϰοιμάσαι, ϑα σ’ αɣϰάλιαzα σφιxτά ϰαι ϑα πϱοσευxόμουν στον Κύϱιο, ɣια να μποϱέσω να ɣίνω ο φύλαϰας της ψυxής σου.
Αν ήƶεϱα ότι αυτή ϑα ήταν η τελευταία φοϱά που ϑα σ’έϐλεπα να ϐɣαίνεις απ’ την πόϱτα, ϑα σ’ αɣϰάλιαzα ϰαι ϑα σού ‘δινα ένα φιλί ϰαι ϑα σε φώναzα ƶανά, ɣια να σου δώσω ϰι άλλα.
Αν ήƶεϱα ότι αυτή ϑα ήταν η τελευταία φοϱά, που ϑα άϰουɣα τη φωνή σου, ϑα ηxοɣϱαφούσα ϰάϑε σου λέƶη, ɣια να μποϱώ να την αϰούω ƶανά ϰαι ƶανά.
Αν ήƶεϱα ότι αυτές ϑα ήταν οι τελευταίες στιɣμές που σ’ έϐλεπα, ϑα έλεɣα «σ’αɣαπώ» ϰαι δεν ϑα υπέϑετα, ανόητα, ότι το ƶέϱεις ήδη.
Υπάϱxει πάντα ένα αύϱιο ϰαι η zωή μας δίνει ϰι άλλες ευϰαιϱίες, ɣια να ϰάνουμε τα πϱάɣματα όπως πϱέπει, αλλά σε πεϱίπτωση που ϰάνω λάϑος ϰαι μας μένει μόνο το σήμεϱα, ϑα 'ϑελα να σου πω πόσο σ’ αɣαπώ ϰι ότι ποτέ δεν ϑα σε ƶεxάσω.
Το αύϱιο δεν το έxει εƶασφαλίσει ϰανείς, είτε νέος είτε ɣέϱος.
Σήμεϱα μποϱεί να είναι η τελευταία φοϱά, που ϐλέπεις τους ανϑϱώπους που αɣαπάς.
Γι’ αυτό μη πεϱιμένεις άλλο, ϰάν’το σήμεϱα, ɣιατί αν το αύϱιο δεν έλϑει ποτέ, ϑα μετανοιώσεις σίɣουϱα ɣια τη μέϱα, που δεν ϐϱήϰες xϱόνο ɣια ένα xαμόɣελο, μια αɣϰαλιά, ένα φιλί ϰαι ήσουν πολύ απασxολημένος, ɣια να μπορέσεις να ϰάνεις πϱάƶη μια τελευταία τους επιϑυμία.
Κϱάτα αυτούς που αɣαπάς ϰοντά σου, πες τους ψιϑυϱιστά πόσο πολύ τους xϱειάzεσαι, αɣάπα τους ϰαι φέϱσου τους ϰαλά, ϐϱες xϱόνο ɣια να τους πεις «συɣɣνώμη», «συɣxώϱεσέ με», «σε παϱαϰαλώ», «ευxαϱιστώ» ϰι όλα τα λόɣια αɣάπης που ƶέϱεις.
Κανείς δεν ϑα σε ϑυμάται ɣια τις ϰϱυφές σου σϰέψεις.
Ζήτα απ’ τον Κύϱιο τη δύναμη ϰαι τη σοφία ɣια να τις εϰφϱάσεις.
Δείƶε στους φίλους σου τι σημαίνουν ɣια σένα.
(in English)
If for an instant God were to forget that I am rag doll and gifted me with a piece of life,
possibly I wouldn't say all that I think,
but rather I would think of all that I say.
I would value things,
not for their worth but for what they mean.
I would sleep little, dream more,
understanding that for each minute we close our eyes we lose sixty seconds of light.
I would walk when others hold back.
I would wake when others sleep.
I would listen when others talk,
and how I would enjoy a good chocolate ice cream!
If God were to give me a piece of life,
I would dress simply,
throw myself face first into the sun,
baring not only my body but also my soul.
My God, if I had a heart, I would write my hate on ice,
and wait for the sun to show.
Over the stars I would paint with a Van Gogh dream a Benedetti poem,
and a Serrat song would be the serenade I'd offer to the moon.
With my tears I would water roses,
to feel the pain of their thorns,
and the red kiss of their petals.
My God, if I had a piece of life...
I wouldn't let a single day pass without telling the people I love that I love them.
I would convince each woman and each man that they are my favorites,
and I would live in love with love.
I would show men how very wrong they are to think that they cease to be in love when they grow old,
not knowing that they grow old when they cease to love!
To a child I shall give wings,
but I shall let him learn to fly on his own.
I would teach the old that death does not come with old age,
but with forgetting.
So much have I learned from you, oh men...
I have learned that everyone wants to live on the peak of the mountain,
without knowing that real happiness is in how it is scaled.
I have learned that when a newborn child squeezes for the first time with his tiny fist his father's finger,
he has him trapped forever.
I have learned that a man has the right to look down on another only when he has to help the other get to his feet.
From you I have learned so many things,
but in truth they won't be of much use,
for when I keep them within this suitcase,
unhappily shall I be dying.
Say always what you feel and do what you think.
If I knew that today is the last time that I am going to see you asleep, I would hug you with all my strength and I would pray to the Lord to let me be the guardian angel of your soul.
If I knew this is the last time I’m gonna see you going out through that door, I would give you a hug, a kiss and I would call you again to give you more.
If I knew this was the last time I am gonna hear your voice, I would record each one of your words to be able to listen to them eternally.
If I knew that these are the last moments to see you, I would say «I love you» and I wouldn’t assume, stupidly, that you already know it.
There is always a tomorrow and life gives us the opportunity to do things right, but in case I’m wrong and today is the only thing we have left, I would like to tell you how much I love you, and that I’m never going to forget you.
Tomorrow is never guaranteed to anyone, young or old.
Today could be the last time to see your loved ones.
So, wait no more; do it today, Because, in case, tomorrow never arrives, you will, for sure, regret the day you didn’t have the time for a smile, a hug, a kiss, and that you were too busy to grant them their last wish.
Keep the ones you love near you, tell them in their ear how much you need them, love them and treat them good, take time to tell them «I’m sorry», «forgive me», «please», «thank you»», and all the love words you know.
Nobody will remember you for your secret thoughts.
Ask God for the strength and the wisdom to express them.
Show your friend how important they are for you.
(in Spanish)
Si por un instante Dios se olvidara de que soy una marioneta de trapo y me regalara un trozo de vida, posiblemente no diría todo lo que pienso, pero en definitiva pensaría todo lo que digo.
Daría valor a las cosas, no por lo que valen, sino por lo que significan.
Dormiría poco, soñaría más, entiendo que por cada minuto que cerramos los ojos, perdemos sesenta segundos de luz.
Andaría cuando los demás se detienen, despertaría cuando los demás duermen.
Escucharía cuando los demás hablan y cómo disfrutaría de un buen helado de chocolate!
Si Dios me obsequiara un trozo de vida, vestiría sencillo, me tiraría de bruces al sol, dejando descubierto, no solamente mi cuerpo, sino mi alma.
Dios mío si yo tuviera un corazón, escribiría mi odio sobre el hielo, y esperaría a que saliera el sol.
Pintaría con un sueño de Van Gogh sobre las estrellas un poema de Benedetti, y una canción de Serrat sería la serenata que les ofrecería a la luna.
Regaría con mis lágrimas las rosas, para sentir el dolor de sus espinas, y el encarnado beso de sus pétalos…
Dios mío, si yo tuviera un trozo de vida…
No dejaría pasar un sólo día sin decirle a la gente que quiero, que la quiero.
Convencería a cada mujer u hombre que son mis favoritos y viviría enamorado del amor.
A los hombres les probaría cuán equivocados están al pensar que dejan de enamorarse cuando envejecen, sin saber que envejecen cuando dejan de enamorarse!
A un niño le daría alas, pero le dejaría que él solo aprendiese a volar.
A los viejos les enseñaría que la muerte no llega con la vejez, sino con el olvido.
Tantas cosas he aprendido de ustedes, los hombres…
He aprendido que todo el mundo quiere vivir en la cima de la montaña, sin saber que la verdadera felicidad está en la forma de subir la escarpada.
He aprendido que cuando un recién nacido aprieta con su pequeño puño, por primera vez, el dedo de su padre, lo tiene atrapado por siempre.
He aprendido que un hombre sólo tiene derecho a mirar a otro hacia abajo, cuando ha de ayudarle a levantarse.
Son tantas cosas las que he podido aprender de ustedes, pero realmente de mucho no habrán de servir, porque cuando me guarden dentro de esa maleta, infelizmente me estaré muriendo.
Siempre di lo que sientes y haz lo que piensas.
Si supiera que hoy fuera la última vez que te voy a ver dormir, te abrazaría fuertemente y rezaría al Señor para poder ser el guardián de tu alma.
Si supiera que esta fuera la última vez que te vea salir por la puerta, te daría un abrazo, un beso y te llamaría de nuevo para darte más.
Si supiera que esta fuera la última vez que voy a oír tu voz, grabaría cada una de tus palabras para poder oírlas una y otra vez indefinidamente.
Si supiera que estos son los últimos minutos que te veo, diría «te quiero» y no asumiría, tontamente, que ya lo sabes.
Siempre hay un mañana y la vida nos da otra oportunidad para hacer las cosas bien, pero por si me equivoco y hoy es todo lo que nos queda, me gustaría decirte cuanto te quiero, que nunca te olvidaré.
El mañana no le está asegurado a nadie, joven o viejo.
Hoy puede ser la última vez que veas a los que amas.
Por eso no esperes más, hazlo hoy, ya que si el mañana nunca llega, seguramente lamentarás el día que no tomaste tiempo para una sonrisa, un abrazo, un beso y que estuviste muy ocupado para concederles un último deseo.
Mantén a los que amas cerca de ti, diles al oído lo mucho que los necesitas, quiérelos y trátalos bien, toma tiempo para decirles «lo siento», «perdóname», «por favor», «gracias» y todas las palabras de amor que conoces.
Nadie te recordará por tus pensamientos secretos.
Pide al Señor la fuerza y sabiduría para expresarlos.
Demuestra a tus amigos cuanto te importane.---
Ένα καλό κείμενο, οποιασδήποτε μορφής, λυτρώνει από την φθορά την παρουσία τού ανεξήγητου (τού θείου) στον άνθρωπο.
Αποτραβάει το πέπλο της καθημερινότητας από τον κόσμο, αποκαλύπτοντας γυμνή την κοιμωμένη ομορφιά του, που είναι η πεμπτουσία της μορφής του.
Έτσι, για να παραφράσουμε λίγο τον υπέροχο Πέρσυ Σέλλεϋ.
«Να μοχθήσουμε, για να σώσουμε το όνειρο, αφού δεν μπορούμε να το πραγματοποιήσουμε».
Αυτή την σπαρακτική στην σοφία της κουβέντα έχει πολλές φορές πει ένας άλλος υπέροχος, ο μεγάλος σύγχρονος φιλόσοφος Κώστας Αξελός.
Ό,τι είναι αγαθό, σύντομα θα γίνει και ωραίο, είπε πρώτη η μεγαλύτερη ποιήτρια όλων των εποχών, η Σαπφώ.
Ο συγγραφέας κατόρθωσε εδώ να συμπτύξει σε ένα πυκνών νοημάτων κείμενο, όλα τα βασικά πράγματα της ζωής.
Μέγα κατόρθωμα, πραγματικά.
Τα άλλα είναι μόνο λεπτομέρειες, όπως λέμε στην ζωή.
Όλα τα προβλήματα μάς κάνουν να υποφέρουμε.
Γι' αυτό μια ελπίδα ή ένα παιχνίδι είναι σωτήρια για όλους μας.
Ένα παιχνίδι δεν είναι απλά ένα παιχνίδι.
Ένα παιχνίδι βοηθά να φυσήξει μια αύρα ελπίδας.
Ένα παιχνίδι βοηθά να φυσήξει ένας άνεμος χαράς.
Ένα παιχνίδι μάς βάζει στο καρουσέλ της ζωής, το οποίο θα θέλαμε να μη πηγαίνει ποτέ προς τα κάτω, αλλά δεν υπάρχει καμμία δυνατότητα να σταματήσει το ανεβο-κατέβασμά του.
Τι ωραιότητα του ύφους και της ψυχής, τι αρμονία και γλυκύτητα, τι θεία χάρη και ρυθμός συναντώνται και καταυγάζουν εδώ!
Το ζύγισμα ενός λογοτεχνικού έργου στην ζυγαριά της καθημερινότητας είναι σχεδόν πάντα μία βιαστική προσπάθεια εξαργύρωσής του.
Το παρόν ποίημα είναι η φωνή της αληθινής ομορφιάς, η οποία ηχεί πολύ σιγά, και πρέπει να τεντώσεις καλά το αυτί, για να μη χάσεις το τραγούδι της.
Ο "σκοτεινός" λοιπόν Johnny Welch κατάφερε να γράψει ένα τέτοιο κείμενο, που είναι σήμερα σημείο αναφοράς για τις βιομηχανικές εποχές και για τις σημερινές μεταβιομηχανικές.
Δεν χρειάζεται να προσθέσει κανείς πολλά. Το κείμενο τα λέει όλα.
Η Ψυχολογία έχει αποδείξει ότι κάθε άνθρωπος έχει ένα δικό του τρόπο να αντιλαμβάνεται την αγάπη. Συχνά το πρότυπό μας για την αγάπη δείχνει τον τρόπο συμπεριφοράς που είχαν οι γονείς μας προς εμάς ή ακόμη και την συμπεριφορά μεταξύ τους.
Και συνήθως, η συμπεριφορά αυτή έχει σαν γνώμονα την συγκράτηση ή και το πνίξιμο των αισθημάτων και των συναισθημάτων μας.
Όταν καταλαβαίνουμε το λάθος μας, είναι πια αργά.
Γι' αυτό πρέπει να μη φυλάμε, όση αγάπη διαθέτουμε, στο σεντούκι της ψυχής μας αλλά να την χαρίζουμε απλόχερα σ' αυτούς που αγαπάμε.
Η συνεισφορά του ωραίου κειμένου στους αρμούς που δένουν την σκέψη μας, το συναίσθημα, και την διάθεση για ενεργή συμμετοχή, είναι σαν το νερό που κουβαλάει ένα πουλί στο ράμφος του προσπαθώντας να σβήσει τη δίψα των μικρών του.
Αποτέλεσμα; Όλα. Τα πάντα.
Χωρίς ανόητες ζαβολιές στην προσπάθεια πρόκλησης συγκίνησης, χωρίς τρόπαια από σπαράγματα ωραίων λέξεων στο σαφάρι της ατάκας, και κυρίως με μια γνήσια αγωνία για την εποχή και τους ανθρώπους της, το κείμενο αυτό μπορεί και καθορίζει ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας και της εποχής μας.
Παίρνει δηλαδή σοβαρά το περιεχόμενό του και όχι τον εαυτό του και τη δόξα του.
Η γνώση και η απόφαση σχετικά με το τι θα κάνουμε, και πώς και πού θα διοχετεύσουμε την αγάπη και τα άλλα συναισθήματα που κλείνουμε μέσα μας, είναι ένας φωτεινός δρόμος για αυτογνωσία και γενική (ψυχική και σωματική) θεραπεία.
Είναι μία σωτήρια πνευματική ενέργεια και μέθοδος, που έχει ευεργετικά αποτελέσματα στο πνεύμα, στο σώμα και στην ψυχή, και φέρνει ευτυχία, ολοκλήρωση, και περισσότερη αγάπη και φως στην ζωή μας.
Είναι ένα πλήρες σύστημα ανταπόδοσης και κυκλοφορίας των συναισθημάτων μας από τα πιο αγνά, αφού η θεϊκή δόνηση ρέει μέσα από εμάς προς τα πρόσωπα που αγαπάμε.
Όταν σκεπτόμαστε την αγάπη μας προς τους άλλους, σαν κριτήριο έχομε τα συναισθήματά μας.
Όταν όμως κρίνουμε την αγάπη των άλλων προς εμάς, βασιζόμαστε στον τρόπο που μας συμπεριφέρονται, ακριβώς επειδή δεν μπορούμε να ξέρουμε την κάθε στιγμή τι νοιώθουν αυτοί για μας.
Η αγάπη λοιπόν είναι μια βαλίτσα, που περιμένει να ετοιμασθεί.
Η αγάπη είναι ο δρόμος, που κάνουμε, από και προς τους άλλους.
Η αγάπη είναι το ταξίδι, όπως σημαδιακά είπε ο μέγας Αλεξανδρινός (ο Καβάφης).
(Το αριστουργημα αυτο αποδιδεται εσφαλμενα στον μεγαλο GABRIEL GARCIA MARQUEZ, επειδη το 1999 ηταν σοβαρα ασθενης, πλησιαζε το τελος του, και ειχε δηθεν τη διαθεση να αποχαιρετησει τους δικους του.
Στην πραγματικοτητα ειναι γραμμενο απο τον ευφυη, obscured, Μεξικανο συγγραφεα και επαγγελματια μαριονεττιστα JOHNNY WELCH και εχει τον τιτλο "THE PUPPET.
Εγω εκανα τις απαραιτητες διορθωσεις, μικροσυμπληρωσεις και χωρισα ξανα το ποιημα στις στροφες του, επειδη στην ηλεκτρονικη ζωη του εχουν χαθει.)