ΑΛΛΑ ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΤΟ ΙΔΙΟ
Το συναίσθημα της κατάφωρης αδικίας και το βίωμα της απρόκλητης και αναιτιολόγητης προσβολής σε όλα τα πεδία αλλά κυρίως στο πεδίο των διαπροσωπικών σχέσεων (μαζί με όσα άλλα σπουδαία και σοβαρά συνεπάγονται, προκαλούν και έλκουν στην σφαίρα της ύπαρξής τους), είναι εμπειρίες που πρέπει πρώτα να τις νοιώσεις στο πετσί σου, για να μπορέσεις μετά να τις περιγράψεις και να τις εκφράσεις σε όλη τους την απευκταία αλλά δυστυχώς τεράστια έκταση.
Είναι η σιωπή μετά το τραγούδι, είναι η στιγμή του κεραυνού, είναι τότε που καταλαβαίνεις ότι το όνειρο χάθηκε.
Είναι οι λέξεις οι μεθυσμένες, οι αδέσποτες και άπιαστες, που μέθυσαν και σένα μέσα στην αναγεννητική κολυμβήθρα του Σιλωάμ και μετά χάθηκαν μέσα στη νύχτα.
Είναι το σιγανό μουρμουρητό του αθώου ανθρώπου, που βλέπει ξαφνικά ότι οι ελπίδες που επένδυσε, δεν ήταν τίποτα άλλο παρά ένας πύργος θεμελιωμένος πάνω στην άμμο.
Προϋποθέτει, η έκφραση και η περιγραφή τους, την έλλειψη του φόβου τής ολοκληρωτικής συντριβής και την ως εκ θαύματος εξακολουθητικά υπάρχουσα πίστη προς τον άνθρωπο.
Προϋποθέτει να έχεις ξαστοχήσει από τον εγωισμό σου, και να είσαι ικανός να ξεκλέψεις ψήγματα από την αλήθεια σου.
Προϋποθέτει την ύπαρξη κοινών εμπειριών και αναγκών. Προϋποθέτει τέλος ένωση και επικοινωνία των ψυχών και όχι μια απλή συμμαχία του μυαλού μας.
Η συντριπτική αδικία και η αδικαιολόγητη προσβολή εκείνων που κάποτε επένδυσαν σε μια υγιή ερωτική σχέση μοιάζουν με ένα τραγούδι παράφωνο, μοιάζουν με μια σειρά ασήμαντων λέξεων που προκάλεσαν σημαντικό κακό, μοιάζουν με λουλούδια που έγιναν δηλητηριώδη αγκάθια.
Είναι πολύ δύσκολο να αξιολογήσουμε ή ακόμη περισσότερο να αποδείξουμε το τεράστιο εύρος των συναισθημάτων που προκαλούν, καθώς και των συνεπειών που επιφέρουν κάτω από απλές, καθημερινές και φυσιολογικές συνθήκες.
Πώς να αξιολογήσεις άλλωστε την συντριπτική διαπίστωση ότι τα στήθη της κοπέλας σου δεν ήταν για σένα ο κήπος της Εδέμ αλλά ο Κρανίου τόπος;
Πώς να αποστεγνώσεις τα δάκρυά σου, όταν βλέπεις τα όνειρά σου να λαμπαδιάζουν, χωρίς τη δική σου θέληση και ευθύνη, σαν τις θαλάσσιες κηδείες των Βίκινγκς;
Το γεγονός όμως ότι δεν μπορούμε να μετρήσουμε το εύρος και τις συνέπειες της έντονης αδικίας και της προσωπικής μείωσης, δεν τις μικραίνει και δεν τις κάνει ασήμαντες.
Όλοι ή σχεδόν όλοι σε κάποια στιγμή της ζωής μας έχουμε νοιώσει την απόλυτη αγάπη (η αγάπη δεν χρειάζεται προσδιοριστικό επίθετο μπροστά στη λέξη της, αλλά το βάζω για να είμαι ξεκάθαρος), δηλαδή σχεδόν όλοι έχουμε νοιώσει την αγάπη χωρίς όρους, και αυτό μάς καθορίζει μέχρι το φυσικό τέλος μας.
Επίσης, μας πείθει ότι η απόλυτη αγάπη υπάρχει γύρω μας και είναι αληθινή.
Και αυτή η γνώση γίνεται απότομα η πιο οδυνηρή και καθοριστική εμπειρία, ύστερα από ένα ξαφνικό, αναίτιο και σχεδόν ανόητο χωρισμό.
Αίφνης αντιλαμβάνεσαι ότι τόσο καιρό δεν οικοδομούσες κάτι αιώνιο, όπως ακράδαντα πίστευες, αλλά σκάρωνες μερικά ευάλωτα χάρτινα φαναράκια. Τα οποία μάλιστα δεν τα τοποθετούσες σε κάποιο ασφαλές μέρος, για να τα κρατήσεις προστατευμένα, αλλά άναβες μέσα τους μεγάλη και επικίνδυνη φωτιά.
Είναι απίστευτο το πόσο γρήγορα τα μήλα των Εσπερίδων μπορούν να μετατραπούν σε ρόδια των αναστεναγμών.
Για να πούμε και κάτι ευρύτερο, ήδη από τα αρχαία χρόνια προτιμούσαμε πάντοτε τα ξένα ήθη και έθιμα σχετικά με τον εφαρμοσμένο τρόπο ζωής μας (the way of life). Οι σύγχρονοι Έλληνες, προχωρώντας ακόμη περισσότερο, έχουμε καταντήσει να μισούμε πραγματικά το κάθε τι που έχει σχέση με την ιστορία, τη γλώσσα, τον πολιτισμό, τις ελληνικές παραδόσεις, τις μουσικές κλπ. Έτσι υιοθετούμε συμπεριφορές και αποδεχόμαστε θεωρίες, που αλλάζουν τη νοοτροπία μας, και μάς κάνουν να φερόμαστε στις διαπροσωπικές σχέσεις "ευρωπαϊκά" όπως νομίζουμε, στην πραγματικότητα όμως εσφαλμένα, άγαρμπα, προσβλητικά και μερικές φορές με σχιζοειδή τρόπο, πικραίνοντας και μειώνοντας αναίτια το ταίρι μας και προκαλώντας υπερβολικό και περιττό πόνο.
Για να πούμε και κάτι ευρύτερο, ήδη από τα αρχαία χρόνια προτιμούσαμε πάντοτε τα ξένα ήθη και έθιμα σχετικά με τον εφαρμοσμένο τρόπο ζωής μας (the way of life). Οι σύγχρονοι Έλληνες, προχωρώντας ακόμη περισσότερο, έχουμε καταντήσει να μισούμε πραγματικά το κάθε τι που έχει σχέση με την ιστορία, τη γλώσσα, τον πολιτισμό, τις ελληνικές παραδόσεις, τις μουσικές κλπ. Έτσι υιοθετούμε συμπεριφορές και αποδεχόμαστε θεωρίες, που αλλάζουν τη νοοτροπία μας, και μάς κάνουν να φερόμαστε στις διαπροσωπικές σχέσεις "ευρωπαϊκά" όπως νομίζουμε, στην πραγματικότητα όμως εσφαλμένα, άγαρμπα, προσβλητικά και μερικές φορές με σχιζοειδή τρόπο, πικραίνοντας και μειώνοντας αναίτια το ταίρι μας και προκαλώντας υπερβολικό και περιττό πόνο.
Νοιώθουμε την αδικία και δεχόμαστε την προσβολή περισσότερο, όταν έχουμε επιλέξει να αποδεχθούμε τους ανθρώπους μας, χωρίς πριν να τους κρίνουμε σωστά.
Και ακόμη περισσότερο, όταν έχουμε προσφέρει αληθινά, χωρίς να είχαμε ποτέ την προσμονή ή την απαίτηση να λάβουμε ανταλλάγματα.
Όταν τελικά συμβαίνει αυτό, όταν βιώσεις το χάος, δεν είσαι πια ο ίδιος. Οι σκέψεις σου έχουν για πάντα αλλάξει, οι κινήσεις σου έχουν γίνει επιφυλακτικές, και οι γεύσεις σου έχουν για πάντα μολυνθεί από της αχαριστίας την πίκρα, το όξος και την χολή.
Αυτό επισφραγίζει την αρχαία γνώση και αποδεικνύει ότι η πραγματικά σωστή συμπεριφορά δεν χαρίζεται, απλά και μόνο για να αλλάξει την συμπεριφορά και την διάθεση τού άλλου ατόμου απέναντι μας. Χαρίζεται, γιατί εμείς αισθανόμαστε την ανάγκη να την χαρίσουμε και μόνο γι' αυτό.
Την συνέπειά μας και την σωστή αγωγή και διαγωγή μας την εκφράζουμε ελεύθερα απέναντι στους άλλους, και όταν αυτή εκφράζεται με αληθινό και πηγαίο τρόπο, επιστρέφει πίσω σ' εμάς συνήθως στο διπλάσιο.
Σε ατμόσφαιρα όμως απογοήτευσης και αδικίας το θαύμα δεν χωρά πια.
Τα στεγνά χείλη δεν βρίσκουν πια τις γεύσεις και τα αγριεμένα μάτια έχουν χάσει πια τα χρώματα.
Λένε πως ο χωρισμός είναι ένας μικρός θάνατος.
Και όταν συνοδεύεται από προδοσία, είναι κάτι σαν δολοφονία.
Η λέξη προδοσία, με τον τρόπο που σήμερα την χρησιμοποιούμε, συμβολίζει κάτι εντελώς διαφορετικό από την πραγματική, την αυθεντική παλιά προδοσία.
'Οπως χρησιμοποιούμε τη λέξη αυτή σήμερα, υποδηλώνει προηγηθέντες όρους, υποδεικνύει συμφωνίες και παζαρέματα: "Θα κάνω αυτή την προδοσία, αν μου δώσεις τόσα".
"Θα συνεχίσω να καρφώνω, αν συνεχίσεις να με πληρώνεις", κλπ, κλπ.
Πόσες φορές έχουμε ακούσει αυτές τις εκφράσεις; Έχουν φθάσει να θεωρούνται σαν μια ακόμη εμπορική συμφωνία.
Το θύμα της προδοσίας από την πλευρά του έχει από καιρό πια ξεχάσει την τελευταία φορά που σηκώθηκε από το κρεβάτι του ξεκούραστος.
Οι σκέψεις του, ή πιο σωστά οι αναμνήσεις του, επιστρέφουν συνεχώς και στοιχειώνουν την ζωή του.
Έρχονται σαν τα αερόβια φαντάσματα στα έργα του Ντίκενς, και σέρνουν με θόρυβο τις αλυσίδες τους, μη τυχόν και δεν τα ακούσει το θύμα.
Ο προδότης λοιπόν έχει γίνει πια ρυθμιστικό πρόσωπο στη δομή και τη λειτουργία των κοινωνιών.
Η ημέρα του προδότη πρέπει να τιμάται παγκοσμίως από το σύνολο των κατοίκων αυτής της τρίτης πέτρας από τον ήλιο, για να θυμηθούμε λίγο τον Jimi Hendrix.
Η ημέρα μάλιστα του εκ συστήματος και εκ χαρακτήρος προδότη δικαιούται να απολαμβάνει τιμές σε διαπλανητικό πλέον επίπεδο.
Στις σχέσεις μας πολλές φορές είναι ολοφάνερο ότι ο κάθε σύντροφος διαπραγματεύεται τις χαρές και τις προσδοκίες που θέλει από τον άλλο, με άλλα λόγια παζαρεύει την αγάπη που θα πάρει από τον σύντροφο με αντίτιμο τη δική του αγάπη.
Αυτό το συνοθύλευμα λέγεται αγάπη υπό προϋποθέσεις. Αγάπη που τελεί κάτω από διαλυτική αίρεση.
Είναι η αγάπη-αγοραπωλησία, και απέχει έτη φωτός από την πραγματική.
Ο καθένας καταλαβαίνει ότι στις ανόητες αυτές συμβάσεις οι ουρανοί είναι κλειστοί και η αποστολή του άνθους και του έρωτα δεν μπορεί καν να ξεκινήσει.
Οι διαστάσεις έχουν μικρύνει και το αθάνατο νερό έχει από την αρχή εξατμισθεί.
Όταν η αγάπη που χαρίζουμε είναι η αληθινή, η άνευ όρων, τότε δεν μας ενδιαφέρει το συμφέρον μας αλλά ούτε καν η συμπεριφορά του συντρόφου μας.
Εμείς αγαπάμε. Το τι κάνει ο άλλος, είναι δική του δουλειά, όπως είπε ο μεγάλος Μενέλαος Λουντέμης.
Δεν αναζητάμε αναγνώριση της προσφοράς μας και δεν επιδιώκουμε ανταλλάγματα.
Δεν φωνάζει προδοσία το σημάδι του φιλιού. Το αντίθετο μάλιστα.
Όταν υπάρχει γνήσια αγάπη, είμαστε πλήρως συμφιλιωμένοι με τον εαυτό μας, και ζούμε την σχέση μας προσπαθώντας να την κάνουμε όσο πιο όμορφη και πιο γεμάτη γίνεται.
Η εκκωφαντική αδικία και η ψυχοφθόρα προσβολή δεν βρίσκουν χώρο για να αναπτυχθούν ούτε αέρα για να αναπνεύσουν.
Για την ακρίβεια είναι άγνωστες λέξεις, στα άτομα που είχαν την τύχη ή την εξυπνάδα ή την ωριμότητα να αγαπήσουν και να αγαπηθούν.
Μόνο η αγάπη αυτού του είδους μπορεί να ερεθίσει το μυαλό μας μέχρι την υπέρβαση.
(Ναι, περίπου σαν εκείνη την "σωτήρια" για την χώρα υπέρβαση, που είχε κάποτε ευαγγελισθεί ο Σαμαράς, αλλά στον δρόμο σύντομα κουράστηκε ή άλλα πράγματα έκανε, που δεν είναι του παρόντος.)
Η ερωτική υπέρβαση γεμίζει το ζευγάρι με έρωτα. Έρωτα πνευματικό αλλά και σαρκικό και μάλιστα μέχρι τελικής πτώσεως.
Ζεστές καρδιές, ζεστές ψυχές, ζεστά κορμιά, στις ζεστές αγκαλιές τους.
Και μετά, η παράσταση του έρωτα, ο χορός της χαράς, τα δάκρυα της ευτυχίας, οι φωνούλες της ηδονής, οι πολυπλόκαμοι οργασμοί, ο έρωτας, ναι ο Έρωτας.
Μόνο αυτή η αγάπη μπορεί να πάρει τον θυμό που σου κατατρώει τα σωθικά και να τον μετατρέψει σε λατρεία.
Μόνο αυτή μπορεί να γαληνέψει την φουρτουνιασμένη θάλασσα, που ο καθένας περικλείει στην ψυχή του.
Μόνο αυτή κάνει ξεκάθαρο ότι τίποτα απολύτως δεν μπορεί να αντισταθμίσει τη μοναξιά και την έλλειψη του συντρόφου που λείπει.
Μόνο αυτή διακηρύσσει ότι τελείωσαν πια οι άδικες και στείρες ανατολές.
Ακόμη περισσότερο, η αληθινή αγάπη μπορεί να μας βοηθήσει να γιατρέψουμε κι εμείς τις δικές μας πληγές.
Το πλήρες αυτό συναίσθημα δεν αγκαλιάζει μόνο τους άλλους. Κάνει κι εμάς τους ίδιους να εκτιμούμε και να σεβόμαστε τον εαυτό μας.
Με άλλα λόγια, η αγάπη αποτελεί την πεμπτουσία της ύπαρξής μας.
Με αυτήν μετράμε τα άστρα, και αυτή είναι που μας μαθαίνει να μη φοβόμαστε τη ντροπή και να μη ντρεπόμαστε τον φόβο.
Όλοι μας θέλουμε να είχαμε λιγώτερο άγχος για την σχέση μας, λιγώτερους φόβους, λιγώτερες διαμάχες και σίγουρα βαθιά μέσα μας πραγματικά το έχουμε ανάγκη.
Ατυχώς όμως, στην πραγματικότητα είναι ελάχιστες οι φορές που επιλέγουμε τη γαλήνη από τον καυγά, την χαρά από τον φόβο, την εμπιστοσύνη από την καχυποψία.
Έτσι, πολλοί από εμάς αντλούν ευχαρίστηση από την εκδίκηση και την ανταπόδοση του κακού.
Άλλοι πάλι δεν ησυχάζουν, εάν δεν αποδείξουν στους γύρω τους ότι κάνουν λάθος.
Και άλλοι προσπαθούν εγωιστικά να αυξήσουν την αγάπη τού συντρόφου τους προς αυτούς αποκλείοντάς το από το περιβάλλον του.
Και μετά από όλα αυτά, έχουμε την θεία αφέλεια ή τον βαρύ εγωισμό να απορούμε και να πικραινόμαστε, επειδή η ζωή μας δεν είναι ευτυχισμένη ή δεν περιλαμβάνει την αγάπη που θα θέλαμε.
Το μόνο που μπορεί να μας επηρεάσει και να μας κάνει να αναθεωρήσουμε τα βασικά μας πιστεύω, είναι κάτι πραγματικά δυνατό. Όχι κάτι κακό.
Κάτι απόλυτο και αληθινό.
Κάτι σαν την αγάπη.
Κάτι που σε διασώζει από τα ταξίδια χωρίς πυξίδα, κάτι που σε εμποδίζει να ανταλλάσσεις πικρά λόγια με ηλεκτρονικούς τοίχους, κάτι που δίνει για πρώτη φορά στα λόγια σου ουσία και στην ζωή σου νόημα.
Η αληθινή αγάπη έχει να κάνει με το σώμα μας αλλά και με την ψυχή μας.
Η εμμονή της σημερινής κοινωνίας με το σώμα και όχι με το πνεύμα, μας έχει αποξενώσει από αυτό το πανέμορφο συναίσθημα της ατόφιας αγάπης.
Το μοναδικό αυτό συναίσθημα παραβλέπει τις διαφορές μας, επειδή έχει άλλα πιο σημαντικά για να ασχοληθεί.
Δεν έχει χρόνο για αμφιβολίες και φθόνο, έχει χρόνο μόνο για δημιουργία.
Δεν της αρέσει να βάζει όρους και περιορισμούς, αλλά να ενθουσιάζεται από τους ρυθμούς και να εξελίσσεται.
Αγαπώ λοιπόν.
Μια μαγική λέξη πολλών χιλιάδων ετών, με πέντε καθόλου τυχαία γράμματα.
Α-γ-α-π-ώ.
Αναλύοντας με κάποια ελευθερία, το πρώτο και το τελευταίο γράμμα, το Α και το Ω, δηλώνουν το Άλφα και το Ωμέγα της Ζωής.
Το δεύτερο, το Γ, υποδηλώνει την αρχή της Γνησιότητας, της Γνησιότητας όλων, έσω και έξω.
Το τέταρτο, το Π, επισημαίνει και διακηρύσσει την Πίστη για την αγάπη και το μεσαίο Α την Αιωνιότητά της...
But the song remains the same.
Η αγάπη και η προδοσία πάνε μαζί,
και οι ενοχές σου πονάνε πιο πολύ απ' τη δική μου θλίψη.
Πάντα υπάρχει τέλος στον πόνο,
γιατί όλοι μπορούν να πλεύσουν προς το αντίδοτο.
Πάντα υπάρχει τέλος στον φόβο,
με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.
Τώρα που γύρισα πίσω και ξανά-διάβασα το κείμενο,
τάχασα με την αλήθεια του.
Και εγώ ο ψεύτης,
τρόμαξα πολύ.
Και ακόμη περισσότερο, όταν έχουμε προσφέρει αληθινά, χωρίς να είχαμε ποτέ την προσμονή ή την απαίτηση να λάβουμε ανταλλάγματα.
Όταν τελικά συμβαίνει αυτό, όταν βιώσεις το χάος, δεν είσαι πια ο ίδιος. Οι σκέψεις σου έχουν για πάντα αλλάξει, οι κινήσεις σου έχουν γίνει επιφυλακτικές, και οι γεύσεις σου έχουν για πάντα μολυνθεί από της αχαριστίας την πίκρα, το όξος και την χολή.
Αυτό επισφραγίζει την αρχαία γνώση και αποδεικνύει ότι η πραγματικά σωστή συμπεριφορά δεν χαρίζεται, απλά και μόνο για να αλλάξει την συμπεριφορά και την διάθεση τού άλλου ατόμου απέναντι μας. Χαρίζεται, γιατί εμείς αισθανόμαστε την ανάγκη να την χαρίσουμε και μόνο γι' αυτό.
Την συνέπειά μας και την σωστή αγωγή και διαγωγή μας την εκφράζουμε ελεύθερα απέναντι στους άλλους, και όταν αυτή εκφράζεται με αληθινό και πηγαίο τρόπο, επιστρέφει πίσω σ' εμάς συνήθως στο διπλάσιο.
Σε ατμόσφαιρα όμως απογοήτευσης και αδικίας το θαύμα δεν χωρά πια.
Τα στεγνά χείλη δεν βρίσκουν πια τις γεύσεις και τα αγριεμένα μάτια έχουν χάσει πια τα χρώματα.
Λένε πως ο χωρισμός είναι ένας μικρός θάνατος.
Και όταν συνοδεύεται από προδοσία, είναι κάτι σαν δολοφονία.
Η λέξη προδοσία, με τον τρόπο που σήμερα την χρησιμοποιούμε, συμβολίζει κάτι εντελώς διαφορετικό από την πραγματική, την αυθεντική παλιά προδοσία.
'Οπως χρησιμοποιούμε τη λέξη αυτή σήμερα, υποδηλώνει προηγηθέντες όρους, υποδεικνύει συμφωνίες και παζαρέματα: "Θα κάνω αυτή την προδοσία, αν μου δώσεις τόσα".
"Θα συνεχίσω να καρφώνω, αν συνεχίσεις να με πληρώνεις", κλπ, κλπ.
Πόσες φορές έχουμε ακούσει αυτές τις εκφράσεις; Έχουν φθάσει να θεωρούνται σαν μια ακόμη εμπορική συμφωνία.
Το θύμα της προδοσίας από την πλευρά του έχει από καιρό πια ξεχάσει την τελευταία φορά που σηκώθηκε από το κρεβάτι του ξεκούραστος.
Οι σκέψεις του, ή πιο σωστά οι αναμνήσεις του, επιστρέφουν συνεχώς και στοιχειώνουν την ζωή του.
Έρχονται σαν τα αερόβια φαντάσματα στα έργα του Ντίκενς, και σέρνουν με θόρυβο τις αλυσίδες τους, μη τυχόν και δεν τα ακούσει το θύμα.
Ο προδότης λοιπόν έχει γίνει πια ρυθμιστικό πρόσωπο στη δομή και τη λειτουργία των κοινωνιών.
Η ημέρα του προδότη πρέπει να τιμάται παγκοσμίως από το σύνολο των κατοίκων αυτής της τρίτης πέτρας από τον ήλιο, για να θυμηθούμε λίγο τον Jimi Hendrix.
Η ημέρα μάλιστα του εκ συστήματος και εκ χαρακτήρος προδότη δικαιούται να απολαμβάνει τιμές σε διαπλανητικό πλέον επίπεδο.
Στις σχέσεις μας πολλές φορές είναι ολοφάνερο ότι ο κάθε σύντροφος διαπραγματεύεται τις χαρές και τις προσδοκίες που θέλει από τον άλλο, με άλλα λόγια παζαρεύει την αγάπη που θα πάρει από τον σύντροφο με αντίτιμο τη δική του αγάπη.
Αυτό το συνοθύλευμα λέγεται αγάπη υπό προϋποθέσεις. Αγάπη που τελεί κάτω από διαλυτική αίρεση.
Είναι η αγάπη-αγοραπωλησία, και απέχει έτη φωτός από την πραγματική.
Ο καθένας καταλαβαίνει ότι στις ανόητες αυτές συμβάσεις οι ουρανοί είναι κλειστοί και η αποστολή του άνθους και του έρωτα δεν μπορεί καν να ξεκινήσει.
Οι διαστάσεις έχουν μικρύνει και το αθάνατο νερό έχει από την αρχή εξατμισθεί.
Όταν η αγάπη που χαρίζουμε είναι η αληθινή, η άνευ όρων, τότε δεν μας ενδιαφέρει το συμφέρον μας αλλά ούτε καν η συμπεριφορά του συντρόφου μας.
Εμείς αγαπάμε. Το τι κάνει ο άλλος, είναι δική του δουλειά, όπως είπε ο μεγάλος Μενέλαος Λουντέμης.
Δεν αναζητάμε αναγνώριση της προσφοράς μας και δεν επιδιώκουμε ανταλλάγματα.
Δεν φωνάζει προδοσία το σημάδι του φιλιού. Το αντίθετο μάλιστα.
Όταν υπάρχει γνήσια αγάπη, είμαστε πλήρως συμφιλιωμένοι με τον εαυτό μας, και ζούμε την σχέση μας προσπαθώντας να την κάνουμε όσο πιο όμορφη και πιο γεμάτη γίνεται.
Η εκκωφαντική αδικία και η ψυχοφθόρα προσβολή δεν βρίσκουν χώρο για να αναπτυχθούν ούτε αέρα για να αναπνεύσουν.
Για την ακρίβεια είναι άγνωστες λέξεις, στα άτομα που είχαν την τύχη ή την εξυπνάδα ή την ωριμότητα να αγαπήσουν και να αγαπηθούν.
Μόνο η αγάπη αυτού του είδους μπορεί να ερεθίσει το μυαλό μας μέχρι την υπέρβαση.
(Ναι, περίπου σαν εκείνη την "σωτήρια" για την χώρα υπέρβαση, που είχε κάποτε ευαγγελισθεί ο Σαμαράς, αλλά στον δρόμο σύντομα κουράστηκε ή άλλα πράγματα έκανε, που δεν είναι του παρόντος.)
Η ερωτική υπέρβαση γεμίζει το ζευγάρι με έρωτα. Έρωτα πνευματικό αλλά και σαρκικό και μάλιστα μέχρι τελικής πτώσεως.
Ζεστές καρδιές, ζεστές ψυχές, ζεστά κορμιά, στις ζεστές αγκαλιές τους.
Και μετά, η παράσταση του έρωτα, ο χορός της χαράς, τα δάκρυα της ευτυχίας, οι φωνούλες της ηδονής, οι πολυπλόκαμοι οργασμοί, ο έρωτας, ναι ο Έρωτας.
Μόνο αυτή η αγάπη μπορεί να πάρει τον θυμό που σου κατατρώει τα σωθικά και να τον μετατρέψει σε λατρεία.
Μόνο αυτή μπορεί να γαληνέψει την φουρτουνιασμένη θάλασσα, που ο καθένας περικλείει στην ψυχή του.
Μόνο αυτή κάνει ξεκάθαρο ότι τίποτα απολύτως δεν μπορεί να αντισταθμίσει τη μοναξιά και την έλλειψη του συντρόφου που λείπει.
Μόνο αυτή διακηρύσσει ότι τελείωσαν πια οι άδικες και στείρες ανατολές.
Ακόμη περισσότερο, η αληθινή αγάπη μπορεί να μας βοηθήσει να γιατρέψουμε κι εμείς τις δικές μας πληγές.
Το πλήρες αυτό συναίσθημα δεν αγκαλιάζει μόνο τους άλλους. Κάνει κι εμάς τους ίδιους να εκτιμούμε και να σεβόμαστε τον εαυτό μας.
Με άλλα λόγια, η αγάπη αποτελεί την πεμπτουσία της ύπαρξής μας.
Με αυτήν μετράμε τα άστρα, και αυτή είναι που μας μαθαίνει να μη φοβόμαστε τη ντροπή και να μη ντρεπόμαστε τον φόβο.
Όλοι μας θέλουμε να είχαμε λιγώτερο άγχος για την σχέση μας, λιγώτερους φόβους, λιγώτερες διαμάχες και σίγουρα βαθιά μέσα μας πραγματικά το έχουμε ανάγκη.
Ατυχώς όμως, στην πραγματικότητα είναι ελάχιστες οι φορές που επιλέγουμε τη γαλήνη από τον καυγά, την χαρά από τον φόβο, την εμπιστοσύνη από την καχυποψία.
Είμαστε θύματα μιας φιλοσοφικό-κοινωνιολογικής μόδας, που ξεκίνησε από τα πλούσια κράτη του Βορρά. Του Ηθικού Εγωισμού. Η κοινωνιολογική αυτή πραγματικότητα χρησιμοποιεί ως κριτήριο ηθικότητας τη μεγιστοποίηση του αγαθού (καλού), που προορίζεται αποκλειστικά και μόνο για το ίδιο το υποκείμενο των πράξεων. Δηλαδή χωρίζει τον κόσμο σε δύο στρατόπεδα. Στο άτομο από τη μια μεριά και όλους τους άλλους από την άλλη. Έτσι το άτομο νομιμοποιείται να κάνει ό,τι θέλει, επιδιώκοντας το ατομικό του συμφέρον και αδιαφορώντας εντελώς για το κοινό καλό.
Έτσι, πολλοί από εμάς με την πτώση ενός φύλλου σκοτώνουν το δέντρο. Έτσι, πολλοί από εμάς αντλούν ευχαρίστηση από την εκδίκηση και την ανταπόδοση του κακού.
Άλλοι πάλι δεν ησυχάζουν, εάν δεν αποδείξουν στους γύρω τους ότι κάνουν λάθος.
Και άλλοι προσπαθούν εγωιστικά να αυξήσουν την αγάπη τού συντρόφου τους προς αυτούς αποκλείοντάς το από το περιβάλλον του.
Και μετά από όλα αυτά, έχουμε την θεία αφέλεια ή τον βαρύ εγωισμό να απορούμε και να πικραινόμαστε, επειδή η ζωή μας δεν είναι ευτυχισμένη ή δεν περιλαμβάνει την αγάπη που θα θέλαμε.
Το μόνο που μπορεί να μας επηρεάσει και να μας κάνει να αναθεωρήσουμε τα βασικά μας πιστεύω, είναι κάτι πραγματικά δυνατό. Όχι κάτι κακό.
Κάτι απόλυτο και αληθινό.
Κάτι σαν την αγάπη.
Κάτι που σε διασώζει από τα ταξίδια χωρίς πυξίδα, κάτι που σε εμποδίζει να ανταλλάσσεις πικρά λόγια με ηλεκτρονικούς τοίχους, κάτι που δίνει για πρώτη φορά στα λόγια σου ουσία και στην ζωή σου νόημα.
Η αληθινή αγάπη έχει να κάνει με το σώμα μας αλλά και με την ψυχή μας.
Η εμμονή της σημερινής κοινωνίας με το σώμα και όχι με το πνεύμα, μας έχει αποξενώσει από αυτό το πανέμορφο συναίσθημα της ατόφιας αγάπης.
Το μοναδικό αυτό συναίσθημα παραβλέπει τις διαφορές μας, επειδή έχει άλλα πιο σημαντικά για να ασχοληθεί.
Δεν έχει χρόνο για αμφιβολίες και φθόνο, έχει χρόνο μόνο για δημιουργία.
Δεν της αρέσει να βάζει όρους και περιορισμούς, αλλά να ενθουσιάζεται από τους ρυθμούς και να εξελίσσεται.
Αγαπώ λοιπόν.
Μια μαγική λέξη πολλών χιλιάδων ετών, με πέντε καθόλου τυχαία γράμματα.
Α-γ-α-π-ώ.
Αναλύοντας με κάποια ελευθερία, το πρώτο και το τελευταίο γράμμα, το Α και το Ω, δηλώνουν το Άλφα και το Ωμέγα της Ζωής.
Το δεύτερο, το Γ, υποδηλώνει την αρχή της Γνησιότητας, της Γνησιότητας όλων, έσω και έξω.
Το τέταρτο, το Π, επισημαίνει και διακηρύσσει την Πίστη για την αγάπη και το μεσαίο Α την Αιωνιότητά της...
But the song remains the same.
Η αγάπη και η προδοσία πάνε μαζί,
και οι ενοχές σου πονάνε πιο πολύ απ' τη δική μου θλίψη.
Πάντα υπάρχει τέλος στον πόνο,
γιατί όλοι μπορούν να πλεύσουν προς το αντίδοτο.
Πάντα υπάρχει τέλος στον φόβο,
με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.
Τώρα που γύρισα πίσω και ξανά-διάβασα το κείμενο,
τάχασα με την αλήθεια του.
Και εγώ ο ψεύτης,
τρόμαξα πολύ.
