ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΣΤΕΡΙ ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ;
-Συνοδοιπόροι είμαστε, έλεγες, με τις ιδιαιτερότητές μας και με τον ίδιο προορισμό.
-Εγώ κινιόμουν γρήγορα, σε δρόμους μεγάλους σαν την αγάπη σου.
-Χάθηκα, και με άφησες να πέσω στα βαθιά, για να βρώ τον δρόμο μόνος μου.
-Σε άγρια μοίρα είμαστε εμείς δεμένοι.
-Ξένοι από την απόσταση, ρημαγμένοι.
-Αν γράψω αυτά που είδα ή έζησα, αυτοί που θα τα διαβάσουν θα σκεφτούν ότι είναι ψέμματα.
-Όλοι θα είναι βέβαιοι πως τόση κακία δεν χωράει στον κόσμο.
-Θα πουν, αυτός είναι τόσο αιθεροβάμονας, όσο εκείνοι που καθρεπτίζονται σε κεχριμπαρένιες χάντρες.
-Και μοιάζει σαν εκείνα τα λεωφορεία, που ποτέ δεν είναι εκεί όταν τα χρειάζεσαι.
-Αλλά αυτός που καταλαβαίνει ότι υπάρχει αδιέξοδο που πουθενά δεν βγαίνει, και μπορεί να σκέπτεται λογικά, βέβαια δεν πεθαίνει, αλλά είναι βέβαιο ότι δεν έχει αγαπήσει ποτέ.
-Τρέχω, το κοντέρ μου καταγράφει χιλιόμετρα, μετακινούμαι, αλλάζω, χάνομαι. Πάντα μονάχος.
-Κρυμμένος πίσω από συζητήσεις, βιβλία, κόμικς, όνειρα, ψευδαισθησεις, τσιγάρα και εικονική πραγματικότητα.
-Μια άκρη στο περιθώριό σου είμαι, μια ανάμνηση, ένα χάδι, ένα αερικό.
-Ο ξύπνιος δεν μπορεί να αναστήσει τα όνειρά του.
-Αλλά εγώ θυμάμαι τόσο καθαρά τα φιλιά που δεν μου έδωσες.
-Όπως δεν μπορούμε να πιάσουμε τον ίσκιο μας, έτσι κι εγώ δεν κατάφερα ποτέ πραγματικά να σε αγγίξω. Αλήθεια μπόρεσε κανείς;
-Μόνο η ηχώ σου πια αντηχεί στ' αυτιά μου και γίνεται ψίθυρος απαλός ή άνεμος σκοτεινός.
-Η μοναξιά μας μόνο είναι αθάνατη, και κάθε μέρα που περνά, απλώνεται πάλι σαν καινούργια.
-Μου φέρνει στην θύμηση τα χέρια σου, τόσο όμορφα, μακριά και τρεμάμενα.
-Και σαν το κόψιμο του μαχαιριού, γλυκά και θανάσιμα μού θυμίζει τα χάδια που δεν μου έδωσες ποτέ.
