ΑΠΟΡΙΕΣ ΕΝΟΣ ΑΣΗΜΑΝΤΟΥ ΨΕΥΤΗ
ή
Η ΠΙΟ ΜΙΚΡΗ ΣΤΙΓΜΗ ΜΑΖΙ ΣΟΥ ΗΤΑΝ ΟΛΗ ΜΟΥ Η ΖΩΗ
------------
ΣΤΟ ΞΕΚΙΝΗΜΑ.
Πόσες φορές είπαμε, όταν ήμασταν παιδιά, ότι θα γίνουμε η εμπροσθοφυλακή τής εμπροσθοφυλακής;
Πόσες φορές είπαμε ότι θα φθάσουμε και θα ξεπεράσουμε τις εσχατιές του ενθάδε;
Πόσες φορές δηλώσαμε ότι θα εξερευνήσουμε το επέκεινα;
Πόσες φορές σχεδιάσαμε να αγωνισθούμε, για να εξερευνήσουμε το πνεύμα στην πιο άδολη ουσία του;
Πόσες φορές αποφασίσαμε να απογυμνωθούμε από τις χυδαίες υλικές ανάγκες;
Πόσες φορές διακηρύξαμε ότι ποτέ δεν θα κάνουμε καμμιά παραχώρηση στην ατιμία και στη βρωμιά;
Πόσες φορές παγιώσαμε την αμετακίνητη και απροσπέλαστη αφοσίωσή μας στο δίκιο του άλλου;
Πόσες φορές δεν πιστέψαμε ότι τα θεόρατα βουνά δεν θα μπορέσουν ποτέ να κρύψουν από εμάς την όλη εικόνα της ύπαρξης;
Πόσες φορές προγραμματίσαμε ότι θα γίνουμε στην ζωή μας εξτρεμιστές αγνότητας σαν τους αναχωρητές τού Σινά;
Πόσες φορές θελήσαμε να θεραπεύσουμε τις Έρημες Χώρες των άναρχων και υπό διάλυση κοινωνιών μας;
ΣΤΗΝ ΩΡΙΜΟΤΗΤΑ.
Πόσες φορές είπαμε ψέμματα σε φίλους και συντρόφους;
Πόσες φορές μάς έπιασαν στα πράσα και πέσαμε από την ανεμόσκαλα των μύθων μας;
Πόσες φορές δεν μας έπιασαν, καταστρέψαμε τις ζωές τους, και μέχρι σήμερα σπιθοβολεί το έγκλημά μας;
Πόσες φορές κοροϊδέψαμε τον εαυτό μας, προκειμένου να κάνουμε κάτι, που στην πραγματικότητα ήταν σκόπιμη και δόλια προδοσία;
Πόσες φορές, μετά από πολύ καιρό, κάποια γεγονότα αποκάλυψαν τα γελοία ψέμματά μας και τις φαιδρές δικαιολογίες μας;
Πόσες φορές δεν προδοθήκαμε εμείς οι ίδιοι από μόνοι μας, και με θόρυβο καταπέσαμε από τα περιφραγμένα πεζούλια τής προστασίας μας;
Πόσες φορές προσπαθήσαμε να κρύψουμε κάποια άγνωστη ατιμία μας, για την οποία ντρεπόμαστε, αλλά στο τέλος δεν τα καταφέραμε;
Πόσες φορές αρχίσαμε να μασάμε τα λόγια μας, άλλαξε το χρώμα τού προσώπου μας, αλλά και ο τόνος της φωνής μας, όταν λέγαμε τα ψέμματά μας;
Πόσες φορές κοροϊδέψαμε τον εαυτό μας, προκειμένου να κάνουμε κάτι, που στην πραγματικότητα ήταν σκόπιμη και δόλια προδοσία;
Πόσες φορές, μετά από πολύ καιρό, κάποια γεγονότα αποκάλυψαν τα γελοία ψέμματά μας και τις φαιδρές δικαιολογίες μας;
Πόσες φορές δεν προδοθήκαμε εμείς οι ίδιοι από μόνοι μας, και με θόρυβο καταπέσαμε από τα περιφραγμένα πεζούλια τής προστασίας μας;
Πόσες φορές προσπαθήσαμε να κρύψουμε κάποια άγνωστη ατιμία μας, για την οποία ντρεπόμαστε, αλλά στο τέλος δεν τα καταφέραμε;
Πόσες φορές αρχίσαμε να μασάμε τα λόγια μας, άλλαξε το χρώμα τού προσώπου μας, αλλά και ο τόνος της φωνής μας, όταν λέγαμε τα ψέμματά μας;
Πόσες φορές με τις απάτες και τις προδοσίες μας κόψαμε κάθε διάβαση, κάθε γέφυρα και κάθε διέξοδο σε κάποιο σύντροφο ή φίλο ή απλό συνάνθρωπο;
Πόσες φορές οδηγήσαμε με τα ψέμματά μας άλλους ανθρώπους σε πίκρες και σε συμφορές, που κατά ελαχιστότατο όριο μπορεί η διανόηση να συλλάβει;
ΑΠΟΡΙΑ.
Μετά από 35000 χρόνια ζωής, ο άνθρωπος του Κρο Μανιόν δεν έφθασε ακόμη στο σημείο να γίνει άνθρωπος;
Φ. Λ.
